Λατρεύω το Hollywood σε βαθμό εμμονής από μικρό παιδί. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή ξεκινάει για μένα η σεζον του πρωταθλήματος αν ήθελα να με παρομοιάσω με ποδοσφαιρόφιλο. Προβλέψεις, υποψηφιότητες, ένας υγιής φανατισμός για τις ταινίες (και τις σειρές) που θέλω να ξεχωρίσουν, μια προσμονή να έρθει η επόμενη μέρα και να δω τι φορέθηκε φέτος, ποιος κάθισε σε ποιο τραπέζι με ποιον, ποιος χειροκροτήθηκε λιγότερο, ποιανού η ομιλία έκανε κοιλιά και φυσικά τι ειπώθηκε στο opening monologue της χρονιάς. 

Δεν ξέρω τι πήγε τόσο λάθος φέτος - φαινομενικά τίποτα καλύτερο ή χειρότερο από άλλες χρονιές -ωστόσο δεν μπορώ να μην ξαφνιαστώ που ακόμα και για εμένα την hardcore groupie των βραβείων, η φετινή τελετή μου φάνηκε ανιαρή όσο ποτέ άλλοτε. 

Αναλύοντας το, κατέληξα  πως για τον πιο ανορθόδοξο λόγο, την ευθύνη γι’ αυτό έχει ο Ricky Gervais. 

Εξηγούμαι. 

Αν και δηλώνω μεγαλύτερη fan της Tina Fey και της Amy Poehler στα καθήκοντα τους ως hosts των Χρυσών Σφαίρων, δεν θα μπορούσα να μην χειροκροτήσω τον Ricky Gervais ο οποίος για πέμπτη και τελευταία φορά και καλλιεργώντας την περσόνα του ‘everyday man’, μπήκε σαν σίφουνας στις Χρυσές Σφαίρες χωρίς να αφήσει κανένα Χολυγουντιανό ιερό ή όσιο ανέγγικτο. Κυνικός με δολοφονικό και πανέξυπνα συγκροτημένο χιούμορ, ο Ricky έδωσε την έναρξη της βραδιάς χτυπώντας το Hollywood εκεί όπου πονάει: στο βασίλειο του liberal ελιτισμού που κουνάει το δάκτυλο ηθικολογώντας εκ του ασφαλούς - αυτού που κατάφερε να πλήξει ο δημαγωγός Trump για να εκλεγεί- κυριαρχεί η υποκρισία σε κάθε επίπεδο. Πίσω από τις εμπνευσμένες ομιλίες, τα πολιτικά μηνύματα και την ηθική ανωτερότητα, η αλήθεια είναι ότι η κάστα των  Α-listers που απολάμβανε περιχαρής το vegan γεύμα της στην τελετή των βραβείων, επιλέγει να κάνει τα στραβά μάτια σε ό,τι αφορά τα του οίκου της.   

στο βασίλειο του liberal ελιτισμού που κουνάει το δάκτυλο ηθικολογώντας εκ του ασφαλούς κυριαρχεί η υποκρισία σε κάθε επίπεδο

«Η Apple εισέβαλε στην τηλεοπτική αρένα με το The Morning Show, ένα εκπληκτικό δράμα για τη σημασία της αξιοπρέπειας και του να κάνεις το σωστό, το οποίο γυρίζει μια εταιρεία που διατηρεί sweatshops στην Κίνα. Λέτε πως είστε ευαισθητοποιημένοι αλλά δείτε τι κάνουν οι εταιρείες για τις οποίες δουλεύετε. Apple, Amazon, Disney. Εάν το ISIS ξεκινούσε μια υπηρεσία streaming θα καλούσατε τον ατζέντη σας, έτσι δεν είναι; Οπότε, εάν κερδίσετε βραβείο απόψε, μην το χρησιμοποιήσετε ως βήμα για να απευθύνετε κάποια ομιλία με πολιτικό μήνυμα. Δεν είστε σε θέση να κάνετε κήρυγμα στο κοινό για τίποτα. Δεν ξέρετε τίποτα για τον αληθινό κόσμο. Οι περισσότεροι από εσάς έχετε πάει σχολείο λιγότερο κι από την Greta Thunberg. Οπότε, αν κερδίσετε, ανεβείτε πάνω, πάρτε το βραβειάκι σας, ευχαριστήστε τον ατζέντη σας και τον θεό σας και άντε γαμηθείτε».

Δεν θυμάμαι να έχω δει opening monologue βραβείων περισσότερες φορές. Το πιο πάνω απόσπασμα που ολοκλήρωσε το λεκτικό πυροβολικό του Ricky Gervais, δεν μπορούσε να ξεκολλήσει από το μυαλό μου όση ώρα έβλεπα την τελετή. Σαφώς και όλοι ξέρουμε πώς λειτουργούν λίγο ή πολύ τα πράγματα στον πλανήτη LA αλλά και παντού. Προσωπικά για έμενα, η φετινή υπήρξε η πρώτη φορά που οι θεατρινισμοί, η ψευδοταπεινότητα των σταρ, τα αλληλοσυγχαρητηριλίκια και οι χολυγουντιανές οδοντοστοιχίες δεν με ψυχαγώγησαν όπως συνήθως αλλά μάλλον με ενόχλησαν αρκετά. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον τυφώνα Harvey Weinstein που ακόμα στοιχειώνει κάθε πηγαδάκι συζήτησης πίσω από τα λαμπερά χαμόγελα; 

Ποιος μπορεί να αγνοήσει την απουσία γυναικών από τις σκηνοθετικές υποψηφιότητες; Και τελος πάντων, ποιος νοιάζεται ακόμα για το Hollywood την ώρα που καίγεται η Αυστραλία όσο η Jennifer Aniston διαβάζει δακρύβρεχτα τον ευχαριστήριο λόγο του Russel Crowe κάνοντας μας κήρυγμα για την κλιματική αλλαγή, κι ενώ οι μισοί σταρς πρόκειται να επιστρέψουν στα σπίτια τους με λιμουζίνες και private jets; 

Όπως θα έλεγε και ο Ricky, ‘fuck off’.