Γύρω από τη βίτσα (του βοσκού;) φαίνεται ότι γυροφέρνουν οι εκπαιδευτικοί σύμφωνα με τον Αρχιεπίσκοπο και δεν χρειάζεται να συστήσουμε το ποιόν θεωρεί “βοσκό” στην προκειμένη. 

Με τις δηλώσεις του Αρχιεπισκόπου είναι να μην ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις ή να κλάψεις. Για όσους έχουμε παιδιά στα σχολεία, το πράμα δυσκολεύει κομματάκι περισσότερο. Ως γονέας έχεις να ντιλάρεις τα χαρτιά σου έχοντας απέναντί σου μονάδες εκπαιδευτικών του χειρότερου είδους, ένα σύστημα πιο αργό και από την καθυστέρηση όσον αφορά στα αντανακλαστικά του, έναν γενειοφόρο που βάζει χέρι στην επιλογή και τη δράση του εκάστοτε υπουργού και… τα παιδιά. Καμιά φορά ξεχνάμε ότι όλο το πανηγύρι έχει ως τελικό αποδέκτη τα παιδιά. 

Φέτος αρχίσαμε με απεργίες, ξανά-μανά να συζητάμε το πείραμα με τα τετράμηνα, στο ενδιάμεσο (στο σχολείο του δικού μου παιδιού) μάς προέκυψε και ένας θρησκευτικός που παρότρυνε τα παιδιά να κάνουν ντουζ με τα ρούχα για να μην τους βλέπουν τσίτσιδους οι άγγελοι και, τσουπ, μάς πετάχτηκε και ο Αρχιεπίσκοπος. 

Όλα αυτά περικυκλώνουν ένα παιδί σε μια εποχή που η τεχνολογία την έχει ξεπεράσει προ πολλού και που γνωρίζει (πολύ καλύτερα και πολύ πιο γρήγορα) πως κάνουμε copy-paste τη βιογραφία του Αριστοτέλη απ’ την Wikipedia και το Academia αλλά (εκτός απ’ τις καλές μονάδες), δεν μπορεί να του εγγυηθεί κανείς ότι θα κατανοήσει την σημαντικότητα του έργου του γέριμου του Σταγειρίτη.   

Κι εκεί όπου ιδανικά θα ήθελες να επικεντρωθεί το πράμα στο σύστημα, στο Υπουργείο, στους εκπαιδευτικούς, σου ξεπετάγεται ένας Αρχιεπίσκοπος και την αμολάει δηλώνοντας στη εφημερίδα Σημερινή ότι “Είναι βίτσα που θέλουν" (οι εκπαιδευτικοί) και συνεχίζει ότι θέλουν να “φάνε” τον υπουργό (του) κατηγορώντας τους για οκνηρία και τερματίζοντάς το λέγοντας ότι “είναι απαράδεκτοι και ανάξιοι της αποστολής τους”, περιφράσσοντας σε μία μάντρα όλα τα πρόβατα και συμβάλλοντας στην γενικότερη κρίση εμπιστοσύνης. 

Έτσι γυρίζουν τα βλέμματα και τα παιχνίδια προς άλλη κατεύθυνση και χεστήκαμε για το ποιός την πληρώνει. 

Και βεβαίως, επειδή οι δηλώσεις του Αρχιεπισκόπου συνηθίζουν να το ξεχειλώνουν έως ότου τραβηχτεί και ο τελευταίος πόντος, συνέχισε λέγοντας ότι τα κόμματα (που προτείνουν, ψηφίζουν και τροποποιούν στο υφιστάμενο πολίτευμα) “παρεμβαίνουν”, λέει, στην εκπαιδευτική διαδικασία. Προτείνει, μάλιστα, στο Υπουργείο, να τους γράψει, μέσες-άκρες, στα τέτοια του και να “γίνει πιο αποφασιστικό” γιατί, εξάλλου, “Η εκκλησία είναι ο μοναδικός θεσμός που στα δύο χιλιάδες χρόνια ύπαρξης της είχε την Παιδεία υπό την προστασία της και τη διατήρησε ζωντανή”. Να σημειώσουμε ότι ακόμα κι αν αγκομαχάς, ζωντανός είσαι.

Στη ρητορική του προκαθήμενου “Να μένουμε αγράμματοι; Αυτό θέλουμε;”, θα μπορούσε κάποιος αβίαστα να απαντήσει δυο ξερά “Ναι, ναι” και να επιλέξει αν πρέπει να κλάψει ή να γελάσει όταν το παιδί του βρίσκεται κάπου μεταξύ γκρεμού και ρέματος. 

Για πόσα χρόνια ακόμα θα συνεχίσει να θεωρείται η εκπαίδευση βοσκοτόπι της Αρχιεπισκοπής, πόσο καιρό θα επιμένουμε σε πειραματισμούς και πότε, επιτέλους, θα καταλήξουμε στο τί είδους πολίτες θέλουμε να παραδίδουμε στην κοινωνία; Απάντηση πρόχειρη δεν υπάρχει.  

Στο μεταξύ, μέχρι να την βρούμε, τα παιδιά θα μεγαλώνουν. Κι όταν ως ενήλικοι μάς στραβοκοιτάξουν με απάθεια, όπως στραβοκοίταζαν τον βοσκό τον ψεύτη στο μύθο του Αισώπου, και μας γυρίσουν την πλάτη… δεν βαριέσαι. Θα “επενδύσουμε” στην επόμενη γενιά.

Πάντα θα υπάρχει μία επόμενη γενιά για να κάνουμε παιχνίδι.