Τώρα που άλλαξε επιτέλους η χρονιά, τώρα που φαγώθηκαν και οι τελευταίοι κουραμπιέδες, τώρα/σήμερα σκεφτόμουν - με όση διάυγεια μου έχει απομείνει - την γεύση που αφήνει στην Κύπρο η δεκαετία που αποχαιρετήσαμε.  Η πρώτη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό: ’ενηλικίωση’. Αυτό ήταν στο σύνολο της η περασμένη δεκαετία για όσους από εμάς επιμένουμε να θυμόμαστε. Μια επώδυνη, απότομη και απαραίτητη συλλογική ενηλικίωση που μέσα σε δέκα χρόνια, έχει αλλάξει τον τρόπο που λειτουργούμε ατομικά αλλά και τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την πολιτική, την δικαιοσύνη, το κράτος και την θέση μας σε αυτό ως πολίτες του. 

Δεν κάνω google γεγονότα - ανατρέχω σε ό,τι θυμάμαι και κρατάω σημειώσεις. Με την έκρηξη στο Μαρί το 2011, μάθαμε ότι η εγκληματική αναλγησία ανθρώπων σε θέσεις κλειδιά μπορεί να μας τινάξει στον αέρα ανα πάσα στιγμή. Μάθαμε ότι η βλακεία είναι αήττητη και ότι η οργή λαού δεν φέρνει όπως θα ανέμενε κανείς ανάληψη πολιτικών ευθυνών αλλά υπερμεγέθυνση θράσους. Το εμπεδώσαμε το 2013 όταν πήραν τα λεφτά μας σ’ένα βράδυ για να σώσουν τα τομάρια τους (αλλά κατ’επίφαση τη χώρα). Φτωχοποιηθήκαμε απότομα - για να σταθεί στα πόδια της η Κύπρος πάντα- αναγκαστήκαμε να αναπροσαρμούσουμε τις προτεραιότητες μας για λίγο, συμφιλιωθήκαμε ξανά με την πιο ταπεινή εκδοχή του συλλογικού μας εαυτού - αυτή που είχαμε προ αμνημονεύτων χρόνων απωλέσει τότε που νομίζαμε ότι ήμασταν όλοι ζάμπλουτοι.

Ξαναβρήκαμε το μέτρο. Το ξαναχάσαμε ανακαλύπτοντας ότι η κότα με τα χρυσά αυγά είναι το ξεπούλημα διαβατηρίων για να ξαναγίνουν πλούσιοι οι developers και πλουσιότεροι οι συγγενείς του Προέδρου. Είμαστε βέβαια τώρα πιο υποψιασμένοι γι’αυτό και περιμένουμε τη φούσκα να σπάσει έτοιμοι να ηττηθούμε πανηγυρικά - με τη σοφία και τη βεβαιότητα της γριάς πατρόνας που ξέρει την πιάτσα αλλά και την διστακτικότητα αυτού που έχει καεί και θα φυσάει για πάντα το γιαούρτι. 

Τα μαθήματα ενηλικίωσης δεν σταμάτησαν εκεί. Έγιναν πιο ταχύρυθμα χρόνο με το χρόνο, μήνα με το μήνα, μέρα με την ημέρα ώστε να εμπεδώσει και ο τελευταίος πολίτης ότι σ’αυτό το ακυβέρνητο καράβι, ο καθένας κάνει αναγκαστικά μόνος του τα κουμάντα του, η εμπιστοσύνη στο κράτος και τους θεσμούς ήταν και είναι μια πλάνη. Και μόνο το γεγονός ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί σ’αυτό το νησί οφείλεται σε απόλυτη τυχαιόητα ή κάποια ανεξήγητα ευνοική συμπαντική συναστρία. 

Χαστούκια, ενηλικίωση, κι άλλα χαστούκια. Ο Συνεργατισμός εγκαταλείπει τον μάταιο τούτο κόσμο, οι δικαστές μας πορεύονται με αλλότρια κίνητρα - ώ τί έκπληξη,  οι γυναίκες της Κύπρου συνεχίζουν να αντιμετωπίζονται σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας που ανήκουν στην κουζίνα και τα καλλιστεία ενω οι αλλοδαπές γυναίκες της Κύπρου ξεβράζονται σε λίμνες και φρεάτια. Εκείνες τις μέρες, ενηλικιωθήκαμε λίγο ακόμα.  

Μέσα από όλες τις δύσκολες μέρες και νύχτες που έφερε η περασμένη δεκαετία, μάθαμε όλοι (ή σχεδόν όλοι) το μάθημα μας: το πάρτυ τελείωσε. Καλή μας δεκαετία λοιπόν - η πρώτη μας ως ενήλικες.  Και παραφράζοντας τον Κέννεντυ, ας μην ρωτάμε τι μπορεί να κάνει η Κύπρος για εμάς, αλλά τι μπορούμε να κάνουμε εμείς για την Κύπρο. Τι άραγε;

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΕΔΩ