Guest Star, γράφει η Νίκη Νικολάου* 

Ό,τι κι αν γράψει κάποιος για τη Χαρούλα ενδέχεται να μοιάζει λειψό και ατελές. 

Θα μπορούσαμε να αρκεστούμε στο ότι αν η Ελλάδα είχε φωνή αυτή θα μπορούσε να ήταν της Χαρούλας. 

Μεγαλώσαμε με τα τραγούδια της, τη φωνή της, την υπεροχή της στη σκηνή. 

Τις μέρες που προηγήθηκαν, το Facebook γλέντησε εκ νέου με κομμάτια της δισκογραφίας της μετά από τη δήλωσή της ότι αποσύρεται από το τραγούδι. Πώς μπορεί όμως κάποιος καλλιτέχνης που από το 1970 έως σήμερα έχει τραγουδήσει τους πόνους και τις χαρές, τους έρωτες που υπήρξαν κι αυτούς που δεν θα υπάρξουν ποτέ, να αποσυρθεί;

Η Χαρούλα είναι εδώ. Είτε τραγουδά είτε όχι. 

Παραμένει μαζί μας, στο σπίτι, στις συναθροίσεις μας, στις βόλτες μας, στη συνείδηση και τη ψυχή μας. 

Μισός αιώνας μαγείας, τριάντα προσωπικοί δίσκοι, “ό,τι καλύτερο έχει βγάλει η Ελλάδα”, όπως δήλωσε κι ο Καζαντζίδης. 

“Δεν καταδέχομαι να συνεχίσω και να το κάνω αυτό, αν δε μπορώ να το κάνω καλά (...) δε με ακούει η φωνή μου πια και είπα πως είναι καλύτερα να σταματήσω. Δεν είναι σωστό”. 

Και η Χαρούλα υπήρξε σωστή. Με τον εαυτό της πρώτα αλλά και με το ακροατήριό της το οποίο σεβάστηκε. 

Επιχειρούμε ένα σύντομο, πολύ μικρό για την πορεία της, πέρασμα από την δισκογραφία της. 

Είκοσι μόλις χρονών ήταν όταν πρωτοπαρουσιάστηκε στη δισκογραφία με το τραγούδι "Όταν πίνει μια γυναίκα" των Βασίλη Βασιλειάδη και Πυθαγόρα: 

Δύο χρόνια αργότερα ακολουθεί ο πρώτος σημαντικός σταθμός στη δισκογραφία της. Η συμμετοχή της στο ιστορικό δίσκο "Μικρά Ασία" (Καλδάρας - Πυθαγόρας). 

Το 1974 ακολουθεί η πρώτη της δισκογραφική συνεργασία με τον Μάνο Λοΐζο στο δίσκο "Καλημέρα Ήλιε" (Λοΐζου - Χριστοδούλου)

Την ίδια χρονιά συμμετέχει στο δίσκο "Οδός Αριστοτέλους" (Σπανός-Παπαδόπουλος) 

Το 1975 ηχογραφεί τον πρώτο προσωπικό της δίσκο με τίτλο "12 λαϊκά τραγούδια". 

Απ' τις ηχογραφήσεις του 1976 (μεταξύ άλλων και τον προσωπικό της δίσκο "Λαϊκές Κυριακές") από τον δίσκο "Χάρις Αλεξίου 2" ξεχωρίζουμε το "Κίτρινη πόλη". 

Ο εξαιρετικός διπλός προσωπικός της δίσκος θα ακολουθήσει το 1977 με τραγούδια όπως τα «Τι γλυκό να σ' αγαπούν», «Οι Κυριακές στην Κατερίνη», «Όλες του κόσμου οι Κυριακές» και βεβαίως το «Μινόρε της αυγής». 

Δύο χρόνια αργότερα η συνεργασία της με Λοίζο, Ρασούλη και Πυθαγόρα θα οδηγήσει στα "Τραγούδια της Χαρούλας". 

Απ' την δεκαετία του '80 δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε την αναφορά στα "Τραγούδια της χτεσινής μέρας" με τη Δήμητρα Γαλάνη. 

Ενώ μέσα από την συνεργασία της με τον Χατζιδάκι γεννήθηκε ο δίκος "Η Χάρις Αλεξίου σε απρόβλεπτα τραγούδια" και τραγούδια όπως το "Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια". 

Η δεκαετία του '90 την βρίσκει να μας μαγεύει με το εκπληκτικό "Δι' ευχών". 

Ενώ μεγάλος σταθμός στη πορεία της υπήρξε ο δίσκος "Οδός Νεφέλης '88" . 

Η δεκαετία του 2000 θα μας βρει με ένα πολυσυλλεκτικό δίσκο, το "Παράξενο φως" και ένα με επανεκτελέσεις το "Ψίθυροι". 

Το Φθινόπωρο του 2012, επιστρέφει στην δισκογραφία με 14 καινούρια τραγούδια σε ανέκδοτους στίχους του Ρασούλη και μία διετία αργότερα κυκλοφορεί το "Ένα φιλί". 

Τον Απρίλιο του 2020 κυκλοφορούν "Τα τραγούδια της ξενιτιας" 

*Γίνε κι εσύ GUEST STAR στέλνοντάς μας τις σκέψεις, τη δουλειά ή δείγμα της τέχνης σου στο [email protected]