Μέχρι πριν από δύο μέρες, ήμουν έτοιμη να εξυμνήσω - έτσι γι’ αλλαγή -  τους κυβερνητικούς χειρισμούς μέσα σ’ όλα αυτά τα πρωτόγνωρα που ζούμε αυτή τη βδομάδα. Κάπως φάνηκε ότι τ’ αντανακλαστικά του κράτους λειτούργησαν με υπευθυνότητα και πλήρη αντίληψη της σοβαρότητας της κατάστασης. Έτσι είναι όταν έχεις χαμηλές προσδοκίες. Ακόμα και το αυτονόητο, φαντάζει με επίτευγμα και ευχάριστη έκπληξη, μια παρηγοριά ότι μπροστά στον φόβο για το τέλος της κάθε βεβαιότητας, τουλάχιστον αυτοί που σε κυβερνούν αντεπεξέρχονται στο ύψος των περιστάσεων. Είσαι πρόθυμος να τους συγχωρέσεις ακόμα και όλα όσα δεν έκαναν για να κάνουν τη ζωή σου καλύτερη όπως σου είχαν υποσχεθεί, φτάνει μονο να καταφέρουν να διασφαλίσουν την ασφάλεια σου όταν το τσεχωφικό ‘απροσδόκητο που καραδοκεί’ σου χτυπάει την πόρτα. Εύχομαι όσο τίποτε άλλο αυτό να ισχύει. 

Όμως, το χτεσινό Προεδρικό διάγγελμα όχι μόνο δεν καθησύχασε κανέναν μας, αλλά μας υπενθύμισε για μια ακόμα φορά την αβάστακτη ελαφρότητα του πρώτου πολίτη της χώρας και την πολιτική του γύμνια. Δεν θα σχολιάσω την ασυνέπεια - αλήθεια, πόσο λίγο μας σέβεστε Πρόεδρε όταν σας περιμένουμε να βγείτε και δεν βγαίνετε, λές και περιμένουμε στα μπουζούκια το πρώτο όνομα που ξεχάστηκε στο καμαρίνι; Δεν θα χαριτολογήσω ούτε καν για το επουσιώδες μεν, αισθητικά τραγικό δε μουσικό ίντρο του διαγγέλματος και το όλο φόντο που μου θύμισε Λίβανο των 80s. Και σίγουρα ασφαλώς δεν χρειάζεται να αναφερθώ καν στην οργιάζουσα παραφιλολογία για την κατάχρηση αλκοολ που όχι μόνο τον έχει αναπόφευκτα στιγματίσει, αλλά κυρίως ευτελίζει το πρόσωπο και την εμπιστοσύνη μας σε αυτόν. 

Οι μισοί δεν κατάλαβαν τίποτα από τα σαρδάμ, οι άλλοι μισοί μέναμε να χαζεύουμε τα φρύδια του, στο τέλος κάτι πιάσαμε για κλείσιμο συνόρων και αοριστίες για μέτρα

Σε μια πολιτική πραγματικότητα στην οποία η πλειονότητα του εκλογικού σώματος απαξιώνει κάθε πολιτικό πρόσωπο, το να καθίσει κανείς μπροστά στην τηλεόραση του για ν’ ακούσει ‘τι θα πει ο Πρόεδρος’ έχει βαρύνουσα σημασία. Τι απογοήτευση για μια ακόμη φορά. Με πομπώδες ύφος χιλίων καρδιναλίων - γιατί αυτό απαιτεί η εικόνα του ηγέτη προφανώς - ο Πρόεδρος Αναστασιάδης βγήκε, μας είπε διάφορα παλαβά και απήλθε. Κούνησε το δάκτυλο σε γονείς και μαθητές σαν την δασκάλα του χωριού, καλώντας τους να προστατεύσουν παππούδες, γιαγιάδες και τις ευπαθείς ομάδες. Δεν υπήρχε τίποτα όμως στο λόγο του που να φανέρωνει έστω και ψεγάδια κοινωνικής ενσυναίσθησης ή τελοσπάντων επιφάσεις αυτής. Οι μισοί δεν κατάλαβαν τίποτα από τα σαρδάμ, οι άλλοι μισοί μέναμε να χαζεύουμε τα φρύδια του, στο τέλος κάτι πιάσαμε για κλείσιμο συνόρων και αοριστίες για τα μέτρα που θα πάρουν την επόμενη βδομάδα. 

Ένα είναι το βέβαιο. Ο/η speechwriter είχε δούλιτσα χτες. “Θέλουμε κάτι από ύφος Κυριάκου” για να αισθάνθει ο λαός ότι βρίσκεται σε καλά χέρια και “ας πούμε και κάτι για την εκκλησία να χαρούν οι ενοχλητικοί αντιφρονούντες του facebook αλλά μην το παρακάνουμε κίολας”. Πραγματικά αναρωτιέμαι, τι το ήθελε το διάγγελμα; Πλανάται άραγε ακόμη ο Πρόεδρος και το επικοινωνιακό του επιτελείο, ότι η παρουσία του στο προσκήνιο κωμίζει οτιδήποτε θετικό για τον κόσμο που τον βλέπει;  

“Η κρίση θέλει ηγέτη” ήταν το ευφάνταστο μότο που σημάδεψε την εκλογή Αναστασιάδη και τόσα χρόνια μετά, μένουμε με την απορία για το ποιος διάολο ηγέτης είναι τελικά αυτός. Γιατί το μόνο βέβαιο είναι ότι αυτός αναζητείται και σίγουρα δεν κατοικεί στο Προεδρικό.