GUEST STAR, Γράφει η Μαρία Χρυσοστόμου Βασιλείου.

Γράφει για όλες τις ονειροπόλες, ταξιδιάρες, ανυπότακτες ψυχές, που αρνούνται πεισματικά να σταματήσουν να ονειρεύονται και επιλέγουν να κάνουν ατελείωτα ταξίδια ψυχής κόντρα στον άνεμο και με κάθε καιρό. Ακολουθούν πέντε αδημοσίευτα ποιήματά της. 

Ομόκεντροι κύκλοι  

Ψιχαλίζει και κοιτάζω τις στάλες

να σχηματίζουν ομόκεντρους κύκλους στο νερό. Κυκλικά μοτίβα που στροβιλίζονται

στο ρυθμό της βροχής

Απ΄ το νοτισμένο θολό τζάμι

μετρώ και τους κύκλους της ζωής μου…

εκείνους που έκλεισαν οριστικά,

αυτούς που είναι ακόμη ανοικτοί,

αυτούς που επαναλαμβάνονται 

σχεδόν με ακρίβεια…

Να μπορούσα σκέφτομαι

τα μέτρα της καρδιάς να επιμηκύνω

σ΄ ένα κόσμο δίχως μέτρο…

Κι βροχή συνεχίζει να σταλάζει

απ΄ τ΄ ακρόκλωνα των πεύκων

Κι ομόκεντροι κύκλοι στο νερό

όλο και πληθαίνουν

Το νερό λιμνάζει στα βλέφαρά μου…

τα Φθινόπωρα της ζωής μου φοβάμαι πως

όλο και λιγοστεύουν.                                                          

Ήλιος γητευτής

Ένας ουρανός μια θάλασσα

Μια ανατολή, ένα ηλιοβασίλεμα

Μια σκέψη, μια λέξη

Ένας στίχος ,ένα ποίημα

Μύριοι κρυμμένοι ήλιοι

Σαν πυρκαγιές

έτοιμες να αναζωπυρωθούν

Κι εκεί που λες

Πως πάνε κι αλαργεύουνε οι μέρες

Σαν πουλιά που μισεύουν σ΄ άλλη γη,

μια σπίθα σιγοκαίει ακόμη…

Ένας ήλιος γητευτής,

που τον χωράς ευλαβικά

μέσα στις δυο σου παλάμες.

Σε μια άλλη ζωή

Κάποτε ίσως ζήσουμε

μέσα σ΄ ένα όνειρο,

σε μια άλλη ζωή,

σε μια άλλη διάσταση,

δίχως παρελθόν,

δίχως μνήμη,

δίχως ενθύμια,

μόνο μ΄ ένα λουλούδι στο χέρι,

μόνο μ΄ ένα σταυρό στο λαιμό…

Θα΄ χουμε κρύψει καλά

όλες μας τις πληγές

κάτω απ΄ τα πανωφόρια μας

Δίχως να υπολογίζουμε

πως αυτές είναι τα λάφυρά μας,

τα λάφυρα των ηττημένων. Θα΄ χουμε μάθει ως τότε,

πως η αλήθεια της ψυχής μας

εξαργυρώνει το ναύλο 

της εξιλέωσής μας

Θα ΄ χουμε μάθει ως τότε…

Απομεινάρια μνήμης

Χρόνια που άπλωσαν

τις ρίζες τους βαθιά, 

που ανέθρεψαν ιστορίες

και όνειρα στην αγκάλη τους

Πού και πού κάποια χαμόγελα,

λαθραία ,ξεπεταγμένα

απ΄ τ΄ απομεινάρια της μνήμης,

σαν σπίθες που ξεπηδάνε

αναρχικά απ΄ τη φωτιά.

Μόλις που προλαβαίνω

Mόλις που προλαβαίνω

 να κλέψω ένα κομμάτι

 απ΄ το ρόδινο απριλιάτικο ουρανό…

 ένα κομμάτι 

από μια γαληνεμένη θάλασσα,

 που ξαποσταίνει την ορμή της 

 πριν το λιόγερμα…

μόλις που προλαβαίνω 

τις κίτρινες μαργαρίτες

 λίγο πιο πέρα,

 τις διάσπαρτες, 

σαν αμέτρητοι ήλιοι φωτεινοί,

 πριν κλείσουν τα πέταλά τους,

 πριν τα μαζέψουν σφικτά στο μίσχο τους…

πριν πέσουν  σε περισυλλογή

 αποχαιρετώντας τη θαλπωρή της μέρας

που τις φόρτιζε με φως…

δίχως να γνωρίζουν  οι άμοιρες,

 πως κρύβουνε μέσα τους το φως.

Μαρία Χρυσοστόμου

*Γίνε κι εσύ GUEST STAR στέλνοντάς μας τις σκέψεις, τη δουλειά ή δείγμα της τέχνης σου στο [email protected]