Και ξαφνικά τους είδαμε. Τους προσέξαμε

Και ξαφνικά τους είδαμε. Τους προσέξαμε

Πρώτα οι εργαζόμενοι στη βιομηχανική περιοχή Αραδίππου και τώρα οι εργάτες στο σφαγείο που βρέθηκαν θετικοί στον ιό

Γράφει η Μαριάννα Νικολάου

Φωτογραφία Andrea Piacquadio από Pexels

Το μεσημέρι χτυπάνε στο γραφείο

μετρώ τους χτύπους τον πόνο μετρώ

είμαι θρεφτάρι μ’ έχουν κλείσει στο σφαγείο

σήμερα εσύ αύριο εγώ.

Και ξαφνικά τους είδαμε. Τους προσέξαμε. Έπρεπε να μας έρθει μια πανδημία βέβαια αλλά δε βαριέσαι. 

Πρώτα οι εργαζόμενοι στη βιομηχανική περιοχή Αραδίππου και τώρα οι εργάτες στο σφαγείο που βρέθηκαν θετικοί στον ιό. Θυμηθήκαμε ότι υπάρχουν άνθρωποι σε αυτό το χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγος, που ζουν τσουβαλιασμένοι, ξεχασμένοι, σε containers, καθώς  η παροχή χώρου διαμονής πάει πακέτο με την αμοιβή τους για εργασία.

Και σαμπουάν και μαλακτικό, και βουνό και θάλασσα, τα κάνουν όλα και συμφέρουν, ή μάλλον τους χρησιμοποιούμε για όλα και συμφέρουν. 

Είμαστε μάρτυρες ενός εξευτελιστικού τρόπου εξοικονόμησης χρημάτων, κάτι βασικό στην κουλτούρας της εργασιακής εκμετάλλευσης, η οποία υποβαθμίζει τις συνθήκες ζωής των εν λόγω εργαζομένων. Αυτός είναι ένας εντελώς διαφορετικός διάλογος από αυτόν που κάνουμε για τα μέτρα προς αποφυγή διασποράς του COVID-19.

Δε λέω, καλό και το lockdown, και οι περιορισμοί και δεν ξέρω και τι άλλο, αλλά η εργασιακή εκμετάλλευση είναι καθαρά ένα άλλο θέμα που πρέπει να συζητηθεί έντονα. Ένας διαφορετικός διάλογος, που πρέπει να κάνουμε και ως λαός και ως κράτος.

Δεν είμαι επιδημιολόγος αν και νομίζω τελευταία γίναμε όλοι ειδικοί, μιλάμε για τον COVID-19 λες και πήραμε πτυχίο, αλλά σίγουρα δεν θες πολύ νιονιό να καταλάβεις ότι όσο υπάρχουν άνθρωποι που ζούνε έτσι, υπάρχει μονίμως μια βαθιά πληγή στην πολιτισμική μας ταυτότητα και την εθνική μας συνείδηση. Ελπίζω τουλάχιστον.

Μύρισε το σφαγείο μας θυμάρι

και το κελί μας κόκκινο ουρανό

Μύρισε το σφαγείο μας θυμάρι

και το κελί μας κόκκινο ουρανό

Loader