GUEST STAR, Γράφει o ο Μιχαήλ Αγγέλου

Καταρχάς, δεν είμαι γιατρός, είμαι απλά́ κάποιος που έχασε έναν αδερφό́ (πριν από́ ένα χρόνο ακριβώς), λόγω αυτής της «ασυγχώρητης» ασθένειας. Έχω δει επίσης καλούς φίλους να πέφτουν θύματα της, καθώς και τον εαυτό́ μου, επανειλημμένα, από́ νεαρή́ ηλικία.

Είναι κοινή́ γνώση ότι η κατάθλιψη κατοικεί́ παντού́, από́ φαινομενικά́ χαρούμενους και «επιτυχημένους» ανθρώπους μέχρι και σε «χαμένες ψυχές», κλειδωμένες για να σαπίσουν στης χώρας μας τα χωρίς έμπνευση -για να πούμε το λιγότερο- και με κακή́ διαχείριση, ιδρύματα ψυχικής υγείας.

Είναι πράγματι κάτι που από πολλούς δεν είναι εύκολο να κατανοηθεί́, αλλά δυστυχώς επηρεάζει αυτούς που το περνούν, όσο και αυτούς που είναι γύρω τους.

Μετά τον ξαφνικό́ θάνατο του αδερφού́ μου, βρέθηκα να προσπαθώ να εξηγήσω στη μητέρα μου, η οποία έψαχνε απεγνωσμένα για απαντήσεις, πώς αισθάνεται πραγματικά κάποιος που κατεβαίνει κάτω στη «μαύρη τρύπα», καθώς η ίδια υπήρξε τυχερή ώστε να μην το έχει βιώσει ποτέ.

Βρήκα τον εαυτό μου να της εξηγεί τα εξής:

Αρνητικές Ψευδαισθήσεις

Κάποιος με κατάθλιψη, βλέπει τα περισσότερα πράγματα γύρω του ως αρνητικά και κρίνει τον εαυτό του πολύ σκληρά. Από πράγματα όπως τη στάση του σώματος του, τη γενική εξωτερική του εμφάνιση, ενώ έχει αμφιβολίες ακόμη και για το αν η ύπαρξή του εξυπηρετεί οτιδήποτε ή οποιονδήποτε σε αυτόν τον κόσμο. Δεν έχει σημασία αν είσαι φαινομενικά τέλειος και έχεις την πιο αξιοζήλευτη ζωή. Η κατάθλιψη δεν ενδιαφέρεται. Είναι μια ασθένεια που «γονατίζει» το μυαλό, τόσο που είναι αδύνατο πλέον να διαχωρίσει τα ψέματα από την αλήθεια.  

Σκοτάδι

Ακόμα και αν είσαι στο πιο υπέροχο μέρος του κόσμου με τους καλύτερους ανθρώπους, η κατάθλιψη δεν νοιάζεται. Ένα όμορφο τριαντάφυλλο στο καταθλιπτικό μυαλό, είναι μόνο ενα αγκάθι. Ανεξάρτητα από το πόσο φως υπάρχει έξω, η κατάθλιψη φέρνει μαζί της ένα τεράστιο μαύρο πέπλο που τυφλώνει ακόμη και τα λαμπρότερα πνεύματα.  

Στρες που Παραλύει

Για ένα καταθλιπτικό μυαλό, οι αρνητικές και συντριπτικές ψευδαισθήσεις, χύνονται σαν ένας καταρράκτης μέσα σε ένα φλιτζανάκι του καφέ. Αυτές οι σκέψεις μπορούν να προκαλέσουν έντονο στρεβλωτικό μούδιασμα, δημιουργώντας αισθήματα αδιεξόδου και απελπισίας. Η αλήθεια όμως είναι οτι στην πλειονότητα τους, είναι όλα ψέματα και εμμονές. Πάντα υπάρχει διέξοδος! Το μυαλό απλώς περιστρέφεται αρνητικά και πέφτει βαθιά στην άβυσσο χωρίς να καταλαβαίνει ότι όλα αυτά δεν είναι πραγματικά…ή μήπως τελικά είναι; Εννοώ, εάν η κατάθλιψη είναι μια ασθένεια του πνεύματος που επηρεάζει το μυαλό και το σώμα, τότε όλα φαντάζουν ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ από πραγματικά!

Τι Βοηθάει;

Όταν κάποιος πάσχει από κατάθλιψη, είναι προφανώς εξαιρετικά ευαίσθητος. Το να νιώθει και να διαβεβαιώνεται οσο πιο συχνά γίνεται ότι υπάρχει αγάπη γύρω του, είναι ένα από τα καλύτερα αντικαταθλιπτικά. Επιπρόσθετα, υπάρχει τεράστιο όφελος στο να του δίνεται μια μικρή εργασία (κοινωνικής μορφής κατά προτίμηση) δημιουργώντας έτσι μια μικρή αίσθηση σκοπού, που έρχεται μαζί με νέες θετικές εμπειρίες. Αυτά, μπορούν πραγματικά να βοηθήσουν στην αναδιαμόρφωση του φαινομενικά κατεστραμμένου κόσμου κάποιου που πάσχει από αυτήν την υποτιμημένη και «διάφανα» επικίνδυνη ασθένεια.  

Τελική Σημείωση:

Για να διευκρινίσουμε τι βοηθά ακόμη περισσότερο, φανταστείτε την κατάθλιψη σαν κάποιος να πέφτει σε ένα σκοτεινό λάκκο. Όταν βρίσκεται εκεί μέσα, αρχικά, φυσικά θα στραφεί προς τους φίλους και την οικογένειά του και αυτοί, θα του προσφέρουν με αγάπη την συμπάθεια τους και λόγια παρηγοριάς…από «ψηλά». Αλλά αυτός είναι ακόμα βυθισμένος εκεί μέσα. Οι ιερείς, οι σαμάνοι και οι γκουρού, μπορούν να του δώσουν σοφία και συμβουλές από «ψηλά», αλλά μαντέψτε τι. Εκείνος είναι ακόμα κάτω στο λάκκο. Οι γιατροί θα του ρίξουν φάρμακα, αλλά μαντέψτε τι. Λάκκος. Ολα αυτα μπορεί να είναι σημαντικά, αλλά αυτό που πραγματικά κάνει τη διαφορά, είναι κάποιος που να είναι πρόθυμος να πάει κάτω σε αυτά τα βρώμικα βάθη της αβύσσου μαζί του. Κάποιος που δεν φοβάται να βρεθεί κοντά του, καθώς ήταν εκεί πριν και έχει δει ότι υπάρχει πράγματι διέξοδος!

Για τον Γ:

«Παλεύει με τις εικόνες του , τα γραφτά της ψυχής του ,...δεν έχει κουράγιο για ομορφιά... Μελαγχολία, αδιόρατη ευφορία, ανάμεσα στα βραδινά σύννεφα.. Όνειρα πλεγμένα σε τοίχο όπως τον κισσό... Αλλού βλέπει ουρανό. αλλού στη γη, σέρνεται κι άλλοτε βάρος κρατεί και περπατεί σε αθέατη άνοιξη.... Τάση παραίτησης, φόβος, γυμνή καρδιά και καταρρέει το σώμα, μα το χειρότερο η ψυχή... Το έργο λέγεται σύγχρονος " Προμηθέας Δεσμώτης "… Κυλά ο χρόνος... Η ζωή μήτε μικραίνει, μήτε μεγαλώνει, κανένας ήλιος… Πικρή γεύση της θλίψης και της σιωπής.... Μου παν να ζωγραφίσω τη ζωή και μου μαρτυρήθηκε το πρόσωπό της ως η απουσία της…κι ήταν λυπημένη και χαμογελαστή σαν βρόχινος καιρός με ήλιο Μαΐου… σαν σιγή σε φωλιά χελιδονιού…πρώτες μέρες της άνοιξης...» Κ.Τ.

*Γίνε κι εσύ GUEST STAR στέλνοντάς μας τις σκέψεις, τη δουλειά ή δείγμα της τέχνης σου στο [email protected]