Κάθε 15 του Ιούλη πρέπει να ακούγονται μόνο οι στίχοι του Νερούδα

Γράφει η Μαρία Παπαλαζάρου Φράγκου*

Ξημέρωσε τούτη η δύσκολη μέρα…
Της μνήμης και του θρήνου.
Της ντροπής και της αναλγησίας.

Θα σύρουμε τα βήματα μας στα κενοτάφια και στα μνημεία των παλικαριών της Αντίστασης. Θα αποτίσουμε και φέτος τον προσήκοντα σεβασμό και θα κάνουμε για άλλη μια φορά το χρέος μας. Ένα χρέος ανεκπλήρωτο. Ένα χρέος τόσο βαρύ όσο και τα χρόνια του πόνου μας. Ένα χρέος ασήκωτο, όσο και το χώμα που σκεπάζει τους νεκρούς μας.

Το βουβό κλάμα της μάνας-πόσες αλήθεια μάνες έμειναν να κλάψουν τα παλικάρια τους-θα στοιχειώσει και φέτος τούτη τη μέρα. Το κόκκινο γαρύφαλλο-τόσο κόκκινο όσο και το αίμα του ήρωα της Αντίστασης-θα σκεπάσει το μνήμα του.

Τούτη την μέρα, πρέπει να επικρατεί σιωπή. Και να ακούγεται το σπαρακτικό κλάμα της μάνας. Τούτη την ημέρα πρέπει να ακούγεται ο λυγμός του πονεμένου κύρη. Το παράπονο της συζύγου που απέμεινε μόνη, πατέρας και μητέρα των παιδιών της. Κάθε 15 του Ιούλη πρέπει να επικρατεί σιωπή. Και να μιλούν μόνο αυτοί που πονούν. Εκείνα τα παιδιά που δεν χάρηκαν τον πατέρα, εκείνα τα αδέλφια που μεγάλωσαν με το μοιρολόι της μάνας τους για το νεκρό της παλικάρι…

Μια τέτοια μέρα δεν μπορούμε να ακούμε τους απολογητές της τραγωδίας. Μια τέτοια μέρα δεν μπορούμε να ακούμε αυτούς που δαφνοστεφανώνουν τους πραξικοπηματίες με το άλλοθι της διατεταγμένης αποστολής. Δεν μπορούμε να ανεχτούμε αυτούς που μιλούν για απερισκεψία αντί για έγκλημα…

Κάθε 15 του Ιούλη πρέπει να ακούγονται μόνο οι στίχοι του Νερούδα: «Του προδότη που προχώρησε ως ετούτο το έγκλημα ζήτω την τιμωρία/εκείνου που ‘δωκε το σύνθημα του θάνατου ζητώ την τιμωρία/εκείνων που προστατέψανε αυτό το έγκλημα ζητώ την τιμωρία/δε θέλω να μου δίνουνε το χέρι, το μουλιασμένο από το δικό μας αίμα/δεν τους θέλω για πρεσβευτές, ούτε ήσυχους μέσα στα σπίτια τους/θέλω να τους δω να δικάζονται, σε τούτο δω το μέρος, σε τούτη την πλατεία».

15 του Ιούλη σήμερα. Για μας μέρα μνήμης και τιμής. Για κάποιους άλλους, μια συνηθισμένη μέρα. Που από υποχρέωση θα πουν αυτά που θα πουν και θα γυρίσουν ξανά εκεί από όπου ξεκίνησαν κι εκεί από όπου πήραν το νήμα για να συνεχίσουν την παραχάραξη της Ιστορίας και την διαστρέβλωση της Αλήθειας. Και χωρίς ίχνος ντροπής θα εξακολουθούν να συντηρούν το αφήγημα του «εμφύλιου διχασμού» και της «διατεταγμένης αποστολής».

Για μας, η μνήμη δεν ξεθώριασε και δεν θα ξεθωριάσει. Για μας ο πόνος δεν σταματά και οι πληγές δεν κλείνουν. Η συντήρηση της μνήμης είναι καθήκον ιερό. Δεν είναι δίψα για εκδίκηση. Είναι πράξη δικαίωσης της θυσίας όσων αντιστάθηκαν στο φασισμό, ζώντων και τεθνεώτων.  Για να λέμε στα παιδιά μας και τα παιδιά μας στα δικά τους παιδιά, πως «το περίσσιο είναι ψεύτικο/το λιγοστό είναι ντροπαλό/κι εγώ δεν το ‘χω σκοπό/να καμαρώσω/ για τίποτα πιότερο/για τίποτα λιγότερο/από άνθρωπος»…

Άνθρωπος. Όπως οι ήρωες που μνημονεύουμε σήμερα.

*Γενική Γραμματέας της Παγκύπριας Οργάνωσης Συγγενών Πεσόντων Αντιστασιακών

Πρώτη δημοσίευση Limassol Today