Στον χωροχρόνο της καραντίνας, ο τόπος κατοικίας του καθενός από έμας έπαιξε τον σημαντικότερο ίσως ρόλο σε ό,τι έχει να κάνει με τη διαμόρφωση μιας κάποιας νέας πραγματικότητας. Όταν η Ιταλία για παράδειγμα έστελνε δυσοίωνες ανταποκρίσεις από το μέλλον, εμείς οι παρίες της Μεσογείου ανταποκριθήκαμε ανέλπιστα γρήγορα προτού βρεθούμε στο κρίσιμο σταυροδρόμι.

Αν η διαχείριση του ιού ήταν interactive επεισόδιο του Netflix σαν αυτό του Black Mirror, εμείς επιλέξαμε με παρησσία την επιλογή ‘να μην γίνουμε Ιταλία’, όση ώρα άλλες χώρες (βλέπε ΗΠΑ και Ηνωμένο Βασίλειο) πορεύθηκαν με τις επιπόλαιες στρατηγικές των κυβερνώντων τους θρηνώντας σήμερα δεκάδες χιλιάδες νεκρούς.  

Δύο και κάτι μήνες μετά, μοιάζει το δικό μας παρόν να είναι το μέλλον που άργησαν πολύ να διεκδικήσουν οι άλλοι, με αποτέλεσμα να είμαστε εμείς (σχεδόν και αν όλα πάνε καλά) με το ένα πόδι έξω από το lockdown, παρακολουθώντας από τις ειδήσεις και το instagram στιγμιότυπα από την παρελθοντική μας ζωή επι εγκλεισμού. Οι άλλοι φτιάχνουν ακόμα banana breads κλεισμένοι στα σπίτια τους, εμείς banana smoothies και καφέδες στο χέρι, έτοιμοι για τα πρώτα μπάνια του καλοκαιριού. 

Δεν τα γράφω αυτά εν είδει καυχησιάς, τουναντίον, προσπαθώ κάπως να καταλάβω πότε και με ποιο τρόπο θα επανέλθει όχι μόνο ο εγχώριος αλλά και ο παγκόσμιος συγχρονισμός σε μια κανονικότητα που δεν θα αριθμεί θύματα κάθε μέρα και δεν θα αντιμετωπίζει την ανθρώπινη επαφή σαν ένα ξεχασμένο κειμήλιο που κάποτε υπήρξε. 

Ενω έχουν γραφτεί πολλά για το αν η πανδημία έχει σημάνει το τέλος της παγκοσμιοποίησης παρακολουθώντας κάθε κράτος να κλείνεται προς τα μέσα και πάλι για να αυτοπροστατευτεί, η δική μου άποψη είναι τελείως αντίθετη. Είναι η πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία μας που ως ανθρώπινο είδος, αντιμετωπίζουμε ένα κοινό πρόβλημα που δεν αφήνει κανέναν ανεπηρέαστο. Τι σημασία έχει τελικά το πόσο νωρίς θα ξεφορτωθούμε τον ιό ως Κύπρος ή ως Ελλάδα, όταν ο υπόλοιπος πλανήτης παραμένει ακόμα σε παύση;  “Καθένας χωριστά ονειρεύεται και δεν ακούει το βραχνά των άλλων” γράφει σ’ ένα ποίημα του ο Σεφέρης, μόνο που αυτή τη φορά, το κοινό μας μέλλον -αυτό στο οποίο συνυπάρχουμε όλοι στον ίδιο χωροχρόνο- επιβάλλει να ονειρευτούμε μαζί. Από αυτό εξαρτάται η επιβίωση μας.