Γράφει η Ανθή Ερμογένους

Ο Αντρέας ο αδερφός μου, πήγε στο δημοτικό όταν εγώ άρχιζα ήδη να διαμορφώνω αντίληψη για τον κόσμο. Άφησε τις μπούκλες του να μεγαλώνουν και να φτάσουν μέχρι τον ώμο, κόντρα στους συμμαθητές του με το κούρεμα τραπεζίτη. Τον Αντρέα μπορούσες και να τον πεις παιδί αριστείας. Και αυτό, πιο πολύ με τρόμαζε από τις αναρχικές του μπούκλες. Ψεγάδι έψαχνες, ψεγάδι δεν έβρισκες. Ο γυμναστής βρήκε. Απαίτησε να κουρευτεί, γιατί πρέπει όλοι να είναι «συγυρισμένοι». Αλλιώς θα του βάλει αποβολή. Αποβολή, στο δημοτικό.

Η μάνα μου ήθελε να πάει να βρίσει το γυμναστή, ο πατέρας μου να κουρέψουμε τον Αντρέα, η αδερφή μου να τον στείλουμε στο σχολείο την επόμενη με τις μπούκλες και με σκουλαρίκι. Φοβήθηκα κυρίως τη μάνα μου. Ότι θα έχανε το δίκιο της. Ο Αντρέας μετά από συζήτηση αποφάσισε πως θέλει να κρατήσει τις μπούκλες. Έντιμα σας λέω, ήταν μεγάλο το ξαλάφρωμα μου. Πήγα εγώ τον μικρό την επόμενη στο σχολείο και αφού μπήκε στην τάξη, ζήτησα τον γυμναστή. Ήταν παιδί της γενιάς μου και αυτό, είναι από όλα πιο τρομακτικό.

Του μίλησα χαμηλόφωνα, τόσο που ήταν ψαρωτικό. Του εξηγούσα πως το μοναδικό μέρος όπου ψιλοκούρευαν τους πάντες για να τους καταργούν προσωπικότητες, ήταν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Μίλησε για ομοιομορφία, λες και έλεγε «ομοιομορφία» για καλό.

Καμία αποδοχή σε όσους κριτικάρουν

Όποιος τόλμησε και αντιστάθηκε στο σχήμα, όποιος έδειξε στοιχεία επανάστασης (σαν τα κορίτσια στο silly walk στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου πρόπερυσι στην Ελλάδα, σαν τον Πακιστανό που πουλούσε ομπρέλες στο Σύνταγμα, εκείνος που στραπατσάρισε την τέλεια εικόνα των περαστικών λευκών με τους χαρτοφύλακες, εκείνος που με έσωσε μια μέρα με χαλάζι στην Αθήνα, εκείνος που εκείνη τη μέρα για μένα έμοιαζε σαν το ίδιο το θαύμα), έπεσε σε μπλόκο. Μπλόκο περίλυπων μικροαστών, βγαλμένων από μπεζ σπίτια, που δεν αντέχουν να δουν μια ασυνήθιστη κίνηση.

Καμία αποδοχή στους έξω από τη νόρμα

Στις κοινωνίες μας δεν κολλά κανένας ξυπόλυτος, καμία άλλη αποκάλυψη ταυτότητας. Δεν μπορούμε να κοιταχτούμε μαζί τους στα μάτια. Αγορεύουμε με ζωές όμοιες με των γιαγιάδων μας, λες και συρράπτουμε με τις εποχές των γιαγιάδων μας εκδοχή ήθους. Λες και οι ζωές γιαγιάδων είναι ντοκουμέντο ελπίδας. Επιμένουμε στο δείγμα, για λόγους που μου μένουν άγνωστοι ωστόσο. Μάλλον επειδή στο μυαλό μας φουσκώνουμε στους τρίτους το «οικογένεια» από το πομπώδες τρίπτυχο.

Προγονοπληξία

Οι ζωές των γιαγιάδων μας δεν με πείθουν για καλές κοινωνίες. Πολλές τέτοιες γιαγιάδες έτρωγαν ξύλο και έμεναν. Γιαγιάδες οικοκυρικά σκεύη, πολύ δυστυχισμένα, ζωές ανούσιες, χωρίς καμία σχετική προσωπική ευτυχία. Ζωές που με κάνουν να νιώθω μια ειλικρινή φρίκη. Γυναίκες γιαγιάδες από τα μικράτα τους. Ωραίες και πεθαμένες, μόνο έτσι μπορείς να τις αγαπάς.

Κοινωνική ακρίβεια

Κοινωνία θανατηφόρας ακρίβειας. Προσδιορίζει: Καλό στοιχείο, κακό στοιχείο. Εκπαιδεύτηκες να θες να ανήκεις στους πρώτους. Άρα θα είσαι φίνος και καταδεχτικός στην ομοιομορφία, ακριβής σαν ρομπότ. Όσπρια δις τη βδομάδα, κούρεμα κάθε δύο, ξύπνημα στις 6:37, τουαλέτα στις 6:52, στα φώτα του Φούη μέχρι 7:22, δουλειά ακριβώς στις 7:30, κολατσιό στις 9:10, τσιγάρο στις 11:10. Ένδυση: Πουκάμισο λευκό ή με γαλάζια κατά προτίμηση ρίγα, λουστρίνια ή μοκασίνια στην τσακίρ σου επανάσταση, κάλτσες λευκές κολαριστές ή μαύρες με λίγο σιλκ. Θα κουρδιστείς θα εκτελείς σε Casual chic. Ζωή σαν ελβετικό ρολόι. Απειθαρχία ίσον διαγραφή.

Η επίτευξη του προορισμού και η σπουδαιότητα σου μετριέται με το πόσο κολαριστό ρούχο απαιτεί η δουλειά που κατέληξες. Όσο πιο απόλυτη η τσάκιση, τόσο πιο σεβαστός είσαι. Μα τόσο πιο τσακισμένος.

“Η κοινωνία προτείνει ομοιομορφία. Ισοπεδωτική ομοιομορφία. Δειγματοληπτεί δουλοπρέπεια, το λέει καλή διαγωγή”

«Αν δεν ήθελαν ας μη συμμετείχαν στην παρέλαση».

Η κοινωνία απομονώνει, τους τίμιους στα σπίτια, τους άριστους στις παρελάσεις, τις πόρνες στα μπουρδέλα, τους «κοτσούθκιες» στα Εξάρχεια, τους κουνιστούς στο υπνοδωμάτιο τους, τους κουστουμάτους παρά τω Προέδρω. Τι στερημένες αντιλήψεις.

Κοινωνία κουρδισμένη να οργανώνει από νωρίς, εξαρτήσεις παιδιών στην κοινωνική γνώμη. Καλλιεργώντας τους φόβους σε οποιαδήποτε ανταρσία μπορεί να τους έρθει στο μυαλό μελλοντικά. Να ξέρουν πως θα τους βγει ξινό.

Η κοινωνία προτείνει ομοιομορφία. Ισοπεδωτική ομοιομορφία. Δειγματοληπτεί δουλοπρέπεια, το ονομάζει καλή διαγωγή.

Γόνιμη παρέκκλιση

Την ώρα τούτη, που στην αμφισβήτηση και στο όποιο δείγμα κριτικής “επανάστασης” ή, ανομοιομορφίας, έπρεπε να βλέπει διάπλατα ανοιγμένα, τα ίχνη του μέλλοντος. Λες κι η προκοπή μετριέται με την απόλυτη τάξη, με τη φλατ ροή, με τους αποβλακωμένους. Φυλακή κοινωνία, σχολείο, κόμμα, οικογένεια, βουλή, ΜΚΟ, ΜΜΕ, παντού το ίδιο είναι. Ανταρτοδικείο. Είμαστε όλοι, γκαστρωμένοι κανόνες.

Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στη στήλη “Τα άνθη του κακού”

Aναδημοσίευση από το Limassol Today