Γράφει η Μαρίνα Αρμεύτη

Η πατρίδα μου γιορτάζει σήμερα. Κι όλοι κάνουν τους χαρούμενους και τους περήφανους. Τότε που γεννήθηκε η ιδέα να γεννηθεί το κράτος μας κανένας δεν ήθελε αυτό το παιδί. Το ήθελαν να κυοφορείται μονίμως μέσα στη μήτρα της μάνας του. Το ήθελαν κομμάτι του σώματός της και περίπου να λεγόταν πάντα «έμβρυο»! Έσπασαν όμως τα νερά και βγήκε στο φως τον Αύγουστο του ’60.

Και «πώς είναι έτσι το παιδί» και «πως είναι κουτσό και πως είναι ανάπηρο και πως θα βαδίσει τώρα μέσα στον κόσμο» και «μήπως να μη βαδίσει καλύτερα… μήπως να το κρύψουμε πάλι πίσω στη μήτρα, μήπως να το καταπιεί η μάνα του, η γιαγιά του, η γειτόνισσα, μήπως να το πάρει ο διάβολος να τελειώνουμε»; Από την αρχή ντρέπονταν οι περισσότεροι για τη φάτσα του μωρού. Δεν είχε καθαρό αίμα Ελληνικό. Και λίγο ο Τούρκος αντιπρόεδρος, οι τρεις Υπουργοί τους, οι δεκαπέντε βουλευτές τους… Απαπαπαπα! Δεν είναι πράματα αυτά. Δεν μπορεί να κυκλοφορεί έτσι το παιδί με φουστανέλες από τη μια και γιλεκάκι τούρκικο από την άλλη.

Τα ίδια έλεγαν και στο άλλο σόι. «Πως είναι έτσι το παιδί; Και δεν πήρε από το σόι μας σχεδόν καθόλου», και «οι άλλοι δεν το θέλουν και πολύ και θα του κάνουν αλλαγές, και θα του αλλάξουν ακόμα και DNA κι εμάς θα μας αφανίσουν από το DNA του παιδιού», και «θα το πω κι εγώ στη μάνα μου» είπε ο γαμπρός «και θα τους δείξει αυτή» και άλλες φοβέρες τέτοιες. Και κανείς δεν πίστεψε στις δυνάμεις του παιδιού και στην φυσιο-θεραπεία. Όλοι πίστευαν στο νυστέρι.

«Είναι 13 σημεία που δεν μου αρέσουν πάνω του! Θα του κάνουμε χειρουργικές επεμβάσεις να του τα αφαιρέσουμε», είπε ο μάγος της φυλής. Κι έπεσαν απάνω στο παιδί δικοί και ξένοι κι άρχισαν να του κόβουν κομμάτια, και να φωνάζουν και να σκοτώνονται και ποιος θα πάρει την κηδεμονία του παιδιού και ποιος θα πάρει το χέρι και ποιος το πόδι του και τραβούσε ο ένας από τη μια και ο άλλος από την άλλη και σχίστηκε στη μέση το παιδί και γέμισε η θάλασσα αίμα και κραυγή.

Και σιγά σιγά έτσι όπως κείτονταν σχεδόν νεκρό πέρασαν οι εποχές, άρχισε να πρασινίζει, να ανθίζει, σηκώθηκε περπάτησε, πήγε σπούδασε, πρόκοψε! Και «είμαστε περήφανοι για σένα» του έλεγαν αυτοί που ήθελαν να το πετάξουν γιατί ήταν ανάπηρο και λίγο μπάσταρδο. Και «θέλουμε να σε δούμε να επανενώνεσαι, να θεραπεύεσαι, θα σε πάρουμε σε νοσοκομεία σύγχρονα, θα λυτρωθείς».

Και έπαιρναν οι άθλιοι το σώμα του μωρού από γιατρό σε γιατρό στο εξωτερικό και αντί να το θεραπεύσουν έπιαναν φιλίες με τους διευθυντές και τους επισκέπτες των νοσοκομείων, έκαναν επαφές, έκαναν μπίζνες, τους έφερναν στο σπίτι μα το παιδί το ξέχασαν. Το κλείδωσαν σε ένα σκοτεινό δωμάτιο κι αυτοί χόρευαν σε ολόφωτα σαλόνια.

Κάπως έτσι πέρασαν τα χρόνια και το παιδί είναι ήδη 61 ετών. Θυμάται που το κοιτούσαν με αποστροφή λες κι ήταν τέρας ακόμα κι αυτοί που για φίλους τους περνούσε και δακρύζει. Θυμάται όλα τα υποκριτικά γενέθλιά του και δακρύζει. Θυμάται τις παρελάσεις, τα μεγάλα λόγια, τα μεγάλα σιαγόνια, τα μεγάλα αλώνια, το θέρος, την κόκκινη θάλασσα. Θυμάται και που μερικά παλικάρια όμορφα σφάχτηκαν για χάρη του, για την καλή του καρδιά και για τα αθώα του μάτια, και πάλι δακρύζει. Κοιτάζει τα μέλλον και δακρύζει. Θα του το κόψουνε μάλλον το πόδι το ανάπηρο. Δεν υπάρχει θεραπεία είπαν.

Αλλά καλύτερα έτσι, είπαν, αυτοί που άφησαν την γάγγραινα να προχωρήσει ως το κόκκαλο.

Πρώτη δημοσίευση Limassol Today