Ο Κυπραίος βαρύμαγκας που ακούγεται στα εμετικά βίντεο να κακοποιεί ψυχικά και σωματικά μία γυναίκα από τις Φιλιππίνες (και ο οποίος συνελήφθη τελικά) δεν είναι ρατσιστής, τουλάχιστον όχι περισσότερο ή λιγότερο από τον Μεταξά που δήλωνε μάλιστα ότι τις σκότωνε απ’ την πολύ αγάπη, για να μην υποφέρουν.

Όπως και ο διαβόητος serial killer πριν απ’ αυτόν έτσι και ο πρωταγωνιστής της πιο πρόσφατης viral πτώσης από τα σύννεφα της κυπριακής κοινωνίας (αλήθεια, δεν αντιλαμβάνονται κάποιοι πόσο γελοία έκπληκτοι ακούγονται;) δεν περιορίζεται στον μπανάλ ρατσισμό αλλά διαθέτει όλο το πακέτο: Μάγκας, βαρύ κι ασήκωτο αρσενικό, γαμιάς, αυστηρός και πανέξυπνος μάστρος που μπορεί κανείς να τον περιπαίξει, ένας ανώτερος μυϊκά (και θέλει να πιστεύει) εθνολογικά και πνευματικά δυνάστης που εξουσιάζει με ψυχική και σωματική βία την “κατώτερη Φιλιππινέζα” γιατί απλά μπορεί. 

Όπως καταλάβατε ο ρατσισμός είναι το μικρότερο απ’ τα προβλήματά του (αν και πιθανόν αποτελεί πηγή των περισσοτέρων), ο τύπος είναι ένας αδίστακτος, επικίνδυνος και σκατόψυχος κοινωνιοπαθής χωρίς ίχνος ενσυναίσθησης, ευαισθησίας ή έστω συνείδησης, ένα απολίθωμα τοξικής αρρενωπότητας που αποκαλύφθηκε στο σπήλαιο όπου προφανώς κατοικεί ακόμα και το οποίο δεν θα διστάσει να χτυπήσει, να σακατέψει, να βιάσει, ακόμα και να σκοτώσει εάν του δοθεί η ευκαιρία ή πιστέψει ότι μπορεί να τη γλιτώσει.

Επίσης δεν φύτρωσε ξαφνικά ή έπεσε από τον ουρανό.

Αυτό τον τύπο, ας του δώσουμε την κωδική ονομασία ΤΠΖΚ (τουπουζουκού) από τον ίσως ευστοχότερο και πιο εύγλωττο χαρακτηρισμό της κυπριακής ντοπιολαλιάς, τον “ττοππουζοκυπραίο”, τον ξέρετε. Τον έχετε συγγενή, φίλο, γείτονα, συνάδελφο, τον είδατε στον δρόμο, το σούπερ μάρκετ, τον φούρνο που φαγώθηκε ότι συνάντησε η κοπέλα τον φίλο της να επιδεικνύει παρόμοια συμπεριφορά (συνήθως να προσβάλλει τη γυναίκα του ή να χτυπάει τα παιδιά του) και προσπεράσατε, ενίοτε δικαιολογημένα, από φόβο. Και δεν κρίνω εκείνον ή εκείνη που δεν θα ανακατευτεί σε μια τέτοια υπόθεση (ουκ ολίγα τα παραδείγματα όπου τιμωρήθηκαν οι καλοί Σαμαρείτες αντί των δραστών) όμως άλλο πράγμα να μην αποδέχεσαι τη συμπεριφορά του ΤΠΖΚ αλλά να μην εμπλέκεσαι φοβούμενος/η για την ασφάλειά σου κι άλλο να εξακολουθείς να συναναστρέφεσαι, να διασκεδάζεις ή να χαριεντίζεσαι με τέτοιους τύπους γνωρίζοντας ότι πρόκειται για σκατόψυχα καθίκια που κακοποιούν συστηματικά τους πιο ευάλωτους και ανυπεράσπιστους. Γιατί μη μου πείτε ότι ο ΤΖΠΚ δεν υπήρξε για κάποιους “μια χαρά άνθρωπος”, “εξαιρετικός οικογενειάρχης” ή “ικανότατος αστυνομικός που βοήθησε πολύ κόσμο” (πρώην αστυνομικός ο ΤΠΖΚ, στρατιωτικός ο Μεταξάς, τι διάολο, έχουν ακουστά την ψυχολογική αξιολόγηση στα σώματα ασφαλείας;). Πάω στοίχημα πως ακόμα είναι για μερικούς, συγκεκριμένα για τους (ακόμα πιο διαταραγμένους και επικίνδυνους) οπαδούς του “ποιος ξέρει τι του έκανε η μαυρού για να της κάμνει έτσι πράμα” που ΠΑΝΤΑ θα ξεπλένουν τον θύτη και θα δαιμονοποιούν το θύμα, γιατί είναι κι αυτοί/ες μέρος του ίδιου συστήματος που γεννάει κι αναγιώνει τέρατα σαν τον ΤΠΖΚ και τον Μεταξά.

Όμως όσο αποκρουστικά και κατάπτυστα είναι αυτά τα τέρατα άλλο τόσο γελοία και βαθιά υποκριτική είναι η στάση της μάζας απέναντί τους. Η “λαϊκή κατακραυγή” (κυρίως στο Facebook) ήταν περισσότερο μια ενστικτώδης αντίδραση στη δημοσιοποίηση του περιστατικού (όλοι γνωρίζουμε για την ασχήμια, κανείς δεν θέλει actually να την τρώει κατάμουτρα) παρά στην ουσία του, γιατί αν ίσχυε το τελευταίο δεν θα ήμασταν ένα μικρό μέρος με δυσανάλογα μεγάλο πρόβλημα ρατσισμού, σεξισμού και γυναικοκτονιών, σωστά; Τα ίδια είχαμε και με το cowβυζί-gate της Λάρνακας (έγραψα σχετικά αυτό) όπου η ασυνήθιστη και δυσανάλογη για τα κυπριακά δεδομένα αντίδραση της μάζας έδινε την παραπλανητική εικόνα μιας προοδευτικής κοινωνίας με μηδενική ανοχή στον ρατσισμό και τις διακρίσεις - και γνωρίζουμε πολύ καλά πως αυτό είναι τόσο αληθινό όσο... ανθρωπιστικοί είναι οι λόγοι που κάποιοι Αγλαντζιώτες δεν θέλουν πρόσφυγες στη γειτονιά τους. 

Ο ΤΠΖΚ συνελήφθη και πιθανότατα θα τιμωρηθεί. Ο κουρνιαχτός θα κοπάσει και σταδιακά αντικατασταθεί από (ανέξοδες) πολεμικές ιαχές για το Μπαρμπαρός ή οργισμένα ποστ για υπερτιμημένες ξαπλώστρες και σαλάτες στο Λέιντις Μάιλ. Το πρόβλημα του ρατσισμού και της έμφυλης βίας όμως θα παραμείνει πίσω από τις κλειστές πόρτες ευυπόληπτων σπιτιών ή και δημόσια, μπροστά στα εθελότυφλα μάτια μας και την επιλεκτική μας αντίληψη περί “κανονικού” συνεπικουρούμενη από τον συστημικό ρατσισμό/σεξισμό θεσμών, κράτους, Εκκλησίας και ΜΜΕ. Και κάθε τόσο θα σκάει μύτη ένα παρόμοιο περιστατικό με την ίδια διαδικασία να επαναλαμβάνεται σαν τη γαμημένη Μέρα της Μαρμότας: η κοινή γνώμη θα πέφτει από τα σύννεφα, θα γίνεται λόγος για “μεμονωμένο ακραίο περιστατικό που δεν εκφράζει το σύνολο”, οι δράστες οδηγούνται με συνοπτικές διαδικασίες στην κρεμάλα του Facebook από εκείνους που φωνάζουν να βυθίζονται οι βάρκες με εγκύους και παιδιά (σαν να τους λένε, κι εμείς τα ίδια σκατά είμαστε αλλά τουλάχιστον δεν πιαστήκαμε ποτέ στα πράσα) και μετά κοιμόμαστε ήσυχοι ότι πράξαμε το χρέος μας ως... μη-ρατσιστές. Και, για να είμαστε δίκαιοι, θα βγει με τη συνέπεια σαλιγκαριού μετά τη βροχή κι ένα κείμενο σαν κι αυτό που να τα χώνει σε όλους τους παραπάνω γιατί πλέον κι αυτό ακόμα κατάντησε μια σπασμωδική αντίδραση, η μοναδική ίσως που μας απέμεινε απέναντι στο σκοτάδι. 

Γι’ αυτό λοιπόν στο επόμενο χτύπημα του ΤΠΖΚ συγκρατηθείτε και κρατήστε την οργή σας για κάποιο από τα first world problems του Που Πήγαμε και δεν μας Άρεσε - θα είναι περισσότερο ειλικρινές και λιγότερο γελοίο από ακόμα ένα πέσιμο απ’ τα σύννεφα.