Σε μια σκηνή του τρίτου κύκλου της βρετανικής αστυνομικής σειράς Broadchurch, όπου οι ντετέκτιβ David Tennant και Olivia Colman αναζητούν έναν κατά συρροή βιαστή, ο χαρακτήρας του Tennant μετά από επαφές με αρκετούς υπόπτους (ο ένας χειρότερος απ’ τον άλλον) λέει στη συνεργάτη του ότι “αυτή η υπόθεση τον κάνει να ντρέπεται που είναι άντρας”. 

Πολλοί από εμάς τελευταία δυσανασχετούν με το blame game, το αυτομαστίγωμα και τη γενίκευση ότι όλοι οι άντρες είμαστε εν δυνάμει βιαστές και δολοφόνοι. Και η πρώτη τους, σπασμωδική, αντίδραση είναι δυστυχώς αυτό για το οποίο κατηγορούμαστε συχνά: Επίθεση. Τσαμπουκάς. Απειλές. Προσβολές. Σίγουρα οποιαδήποτε γενίκευση είναι άδικη και σε κανέναν δεν αρέσει το τσουβάλιασμα των σωστών ανδρών (ή ορθότερα “ανθρώπων”) με τα μαλακισμένα δείγματα του φύλου μας, όμως έχω την αίσθηση πως έτσι και μπαίναμε στα φουστάνια και τις γόβες τους για μια μέρα, θα καταλαβαίναμε γιατί μας παίρνει όλους η μπάλα.Ναι, το τσουβάλιασμα είναι άσχημο όμως κακά τα ψέματα, θα επιβιώσουμε. Δυστυχώς δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο και για τις γυναίκες - τουλάχιστον όχι για τις 37 απ’ αυτές που δολοφονήθηκαν στην Κύπρο την τελευταία δεκαετία επειδή γνώρισαν/ερωτεύτηκαν/παντρεύτηκαν/χώρισαν/απέρριψαν/προσέβαλαν ή συνάντησαν απλά τον λάθος άντρα. Γιατί όπως και να το κάνουμε αγαπητοί μου άλλο πράγμα να πηγαίνει μακριά η βαλίτσα της γενίκευσης κι άλλο να καταλήγεις νεκρή μέσα σε μία. Έχει όσο να πεις μια μικρή διαφορά.

Προσωπικά δεν μ’ ενοχλούν τα “εσείς οι άντρες αυτό” και τα “εσείς οι άντρες εκείνο”. Όταν για αιώνες σπέρνεις καταπίεση, ανισότητα, διπλά στάνταρ, υποδούλωση, βία, εκφοβισμό, τρομοκρατία και θάνατο. λογικό μια μέρα να θερίσεις αντίδραση, πολιτική ορθότητα και #metoo. Και άργησαν. Και λίγα μας είναι. Για σκεφτείτε το. Εμείς για χρόνια καταπιέζουμε, βιάζουμε και σκοτώνουμε κι εκείνες τα τελευταία χρόνια απλά εκθρόνισαν κάποια καθάρματα όπως ο Weinstein, o Epstein, o Roger Ailes και ο Matt Lauer και όχι άδικα αφού ΕΙΝΑΙ καθάρματα (ή ήταν καθώς δύο απ’ αυτούς δεν ζουν πια). Δεν πρόκειται για αντεπίθεση, εκδίκηση, επανάσταση ή ξεσηκωμό αλλά για το αναφαίρετο δικαίωμα να καταγγείλεις τον μαλάκα που σε παρενόχλησε/κακοποίησε σεξουαλικά (και όχι μόνο) χωρίς να θυματοποιήσαι για δεύτερη φορά και με πιθανότητες απονομής αληθινής δικαιοσύνης και όχι της παρωδίας που ίσχυε για αιώνες (κι ακόμα έχουμε πολύ δρόμο να διορθώσουμε). Άρα είναι αστείο να ισχυριζόμαστε ότι οι γυναίκες μάς κήρυξαν τον πόλεμο ή ότι πέρασαν στην αντεπίθεση, κάτι τέτοιο άλλωστε προϋποθέτει να μας κάνουν με τη σειρά τους τα ίδια και χειρότερα. Απλά ζητάνε και λαμβάνουν ίσως λίγο συχνότερα λόγω #metoo και ο-φόβος-φυλάει-τα-έρμα τη δικαιοσύνη που εμείς απολαμβάνουμε ως δεδομένη (ειδικά αν σκεφτείτε ότι εμείς έχουμε γράψει τη συντριπτική πλειοψηφία των νόμων, πολιτικών και θρησκευτικών, ειδικά αυτούς που ορίζουν, ελέγχουν και ρυθμίζουν από το σώμα των γυναικών μέχρι την ψήφο και τη σεξουαλική τους συμπεριφορά). Ω ναι, θα έλεγα φτηνά τη γλιτώσαμε πάλι, δεν νομίζετε;

Διεθνής Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών η σημερινή και σίγουρα ακούσατε/είδατε/διαβάσατε για πολλοστή φορά τα αυτονόητα: Μη χτυπάς, μη βιάζεις, μη ζορίζεις, μην υποτιμάς, μην εκφοβίζεις, μην εκβιάζεις με τολμηρά βίντεο και μην τα δημοσιοποιείς με σκοπό να την ξεφτιλίσεις, μην εκμεταλλεύεσαι, μη, μη, μη. 

Είμαστε λίγο πριν την τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα και ακόμα...

... συζητάμε τι είναι λάθος και σωστό,  τι ορίζεται ως σεξουαλική παρενόχληση και τι όχι, πότε ξεπερνάει κάποιος τα όρια και τι θεωρείται συναίνεση.  

...ο βιασμός δεν θεωρείται de facto έγκλημα όπως η ληστεία ή ο φόνος αλλά γκρίζα περιοχή, το θύμα αντιμετωπίζεται με καχυποψία ενώ ο διαδικτυακός βόθρος έχει αποφανθεί ότι “τα ήθελε” πολύ πριν φτάσει η υπόθεση στο δικαστήριο (αν φτάσει).

...η γυναικοκτονία βαφτίζεται από κλικοθηρικές ιστοσελίδες “έγκλημα πάθους”, “τη σκότωσε γιατί την αγαπούσε”, “ο έρωτας του όπλισε το χέρι” και άλλες τέτοιες παπαριές γραμμένες από 25χρονους ημιμαθείς δημοσιογράφους για 60άρηδες αναγνώστες του Facebook (ούτε καν των legit ιστοσελίδων). Ακόμα κι όταν άντρες σκοτώνονται μεταξύ τους τα πάντα πρόθυμα λαγωνικά των media θα ανακαλύψουν πως... “ρίζα του κακού”, “αιτία του φονικού”, “μήλο της έριδος”, “ηθική αυτουργός”, “μοιραία”, “για τα μάτια της” είναι -έκπληξη!- μια γυναίκα.

... η αστυνομία στέλνει τα θύματα κακοποίησης πίσω στο σπίτι (“πήαινε έσσω σου τζαι εν θα το ξανακάνει”) ώστε οι άντρες τους να αποτελειώσουν τη δουλειά με το G3 ή το κυνηγετικό που κανείς δεν σκέφτηκε να τους αφαιρέσει τρεις καταγγελίες νωρίτερα. 

...νέοι γονείς μεγαλώνουν τα αγόρια τους ως γρανιτένιους όγκους ματσίλας που δεν παίζουν με κούκλες, δεν κλαίνε, δεν κάνουν παρέα με κορίτσια, δεν δέρνονται, δεν χάνουν, δεν απορρίπτονται, δεν εκφράζουν μη αρρενωπά συναισθήματα παρά μόνο γαμούν, δέρνουν, καταπιέζουν και αρπάζουν αυτό που δικαιωματικά πιστεύουν ότι τους ανήκει. 

...κυκλοφορούν καμπάνιες κατά της έμφυλης βίας με καλές προθέσεις μεν αλλά παρωχημένα συνθήματα όπως “τις γυναίκες δεν τις χτυπάς ούτε με τριαντάφυλλο” ή “θα μπορούσε να είναι η κόρη σου ή η αδελφή σου” (λες και ΜΌΝΟ γι’ αυτές πρέπει να σε νοιάζει) που στέλνουν λάθος μηνύματα, διαιωνίζουν στερεότυπα και προκαταλήψεις ενώ προκαλούν μεγαλύτερη ζημιά παρά όφελος. 

...ξεστομίζονται από άντρες και γυναίκες όλων των ηλικιών εκφράσεις όπως “άντρας είναι, θα πει και μια κουβέντα παραπάνω”, “κάτι θα του έκανες κι εσύ”, “αυτή η γυναίκα είναι και πολύ αντράκι”, “κλαις σαν γυναικούλα”, “δεν τιμάς τα παντελόνια που φοράς, να βάλεις φουστάνι”, “πυρ, γυνή και θάλασσα”, “γυναίκα η αιτία του κακού” και δεκάδες άλλα παρόμοια κλισέ από ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες του ‘60 που διαιωνίζουν το αναληθές και προσβλητικό δίπτυχο άντρας=ντόμπρος και δικαιούχος, γυναίκα=ύπουλη και υπόχρεη.

Όλα αυτά τα “μη” λοιπόν θα μπορούσαν να συνοψιστούν σε ένα: ΜΗΝ ανατρέφετε τους γιους σας με γνώμονα το “σωστός άντρας” (που δεν σημαίνει απολύτως τίποτα) αλλά το “σωστός ΑΝΘΡΩΠΟΣ” (που σημαίνει τα πάντα). Για μια φορά επιτέλους ας προλάβουμε το κακό αντί πάλι να κλαίμε πάνω από φέρετρα και στοιχισμένες γόβες στο πεζοδρόμιο. Για να σταματήσουμε να ντρεπόμαστε που είμαστε άντρες.