Guest Star - Γράφει η Κωνσταντίνα Χρυσάνθου 

Την εκπομπούλα “My style rocks” και να μην την παρακολουθείς απ’ τη μικρή οθόνη (επειδή ξερωγώ έχεις Netflix ή, τελοσπάντων, κάτι καλύτερο να κάνεις) είναι σχεδόν αδύνατο να τη χάσεις. Στο διαδίκτυο γίνεται χαμούλης, κάθε “αποχώρηση” γίνεται viral video, θεματάκι τύπου “Η Τάδε και η Τάδε αρπάχτηκαν στα πλατό” και, γενικότερα, όλο και κάποιο κόμμεντ θα πιάσει το αυτί σου από κόσμο που (για κάποιο λόγο) το παρακολουθεί. Και είναι σεβαστός ο αριθμός. 

Κάπως έτσι κατέληξα κι εγώ, στο πλαίσιο του γενικότερου σκρολ της ζωής μας, να βλέπω επεισοδιάκια κομμένα-ραμμένα όπως τα θέλει το διαδίκτυο και να ροκανίζω τον χρόνο μου. Και, όχι, δεν είχα κάτι καλύτερο να κάνω. 

Στη βαρεμάρα απάνω προσπάθησα, χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία μπορώ να πω, να εντοπίσω τι στο καλό είναι αυτό που κάνει τον κόσμο να κολλάει με τέτοιες εκπομπές. 

Λίγο το λεξιλόγιο που περιορίζεται στις 25-30 λέξεις (οπότε όλα είναι βατά, κατανοητά, ευκολοχώνευτα), λίγο οι αμπελοφιλοσοφίες του τύπου “Στη ζωή πρέπει πάντα να… ” και τα ψευδοψυχολογικά προφίλ που πλέκουν οι κριτές (με τον υπνωτισμένο τηλεθεατή να παίρνει, θέλει-δεν θέλει, θέση), λίγο η αφέλεια των κοριτσιών που πάνε να παίξουν αυτό το “παιχνίδι”... 

Αφέλεια, ναι, γιατί, αν το σκέφτονταν και δεύτερη φορά πριν δηλώσουν συμμετοχή ή πριν πατήσουν το πόδι τους στο πλατό που θυμίζει early 00s, θα ήξεραν τι να περιμένουν. Και να μην βγαίνουν μετά ούτε να κλαίνε, ούτε να παραπονιούνται. 

Γιατί αν το περιβόητο “προσωπικό στιλ” του καθενός μας είχε να κάνει με την άποψη πρώην κατάδικων που πετάνε δυο γαλλικούρες για να εντυπωσιάσουν, φαρμακόγλωσσων κονεσέρ της κακιάς ώρας και τίγκα-τσίτα γυναικών που θέλουν να καπαρώσουν τα χρόνια που τους προσπέρασαν, είναι αφέλεια να επιθυμούμε καν να μιλάμε για προσωπικό στιλ. 

Εξάλλου, η ίδια η πρόζα της εκπομπής είναι στημένη έτσι ώστε το αποτέλεσμα να καταλήγει σε φιάσκο και το όλο θέαμα να μοιάζει με παρωδία. Γιατί αν το τασκ που σου ζητείται είναι να ντυθείς “… με outfit ταξιδεύω αεροπορικώς απόγευμα” ή “σαν να είσαι καλεσμένη στα Όσκαρ”, μόνο σε παρωδία μπορεί να προσομοιάζει το αποτέλεσμα. 

Επιπλέον, αυτές οι περιβόητες τηλεοπτικές ψηφοφορίες, επειδή η τηλεοπτική ψήφος κι αν είναι σε ετούτη τη ζωή, είναι πλέον πιο πάσε κι απ’ την ζωή που ‘ναι μεγάλη και ο Γαβαλάς την κάνει καρναβάλι. 

“Μία από εσάς σας σωθεί!”, δηλώνει όλο ψευδονόημα η Στικούδη λίγο πριν πετάξουν, με το γάντι, παίκτρια έξω από το παιχνίδι επειδή έχει δυο περιττά κιλά και δεν έπρεπε να βάλει κοντή φουστίστα. 

Η κουλτούρα της απομόνωσης, της αποξένωσης και της ασχήμιας δεν περιορίζεται, βλέπετε, στη ζωή. 

Η βγαλμένη απ’ τον πρώτο Big Brother ατάκα “Ψηφίστε να μας πείτε ποια δεν θέλετε στο παιχνίδι” συνοδεύεται από αιτιολογικά που περιστρέφονται γύρω από την λέξη “φορέσιμο”. Αυτό δεν είναι “φορέσιμο” και το άλλο θα ήταν πιο “φορέσιμο”, με όλα να συνηγορούν πως η φασιον-μαχία γίνεται απλά για να συμφωνήσουμε ότι διαφωνούμε.  

Κι οι παίχτριες να αδημονούν, να τρελαίνονται με τον σχολιασμό που ακολουθεί (σύνδρομο του Facebook κι αυτό), να δικαιολογούν αγκομαχόντας ότι το τάδε καπέλο ταιριάζει με τις τάδε μπότες και το σκεπτικό πίσω από τον συνδυασμό τους ήταν το τάδε. Να επιθυμούν διακαώς να παραμείνουν ακόμα λίγο στο παιχνίδι, να έχουν ακόμα μία ευκαιρία να της δει κάποιος, κάπου, να τους πει ένα “Μπράβο κορίτσι μου” ή να τους προσφέρει μια δουλειά επειδή τα κατάφεραν, δηλαδή έγιναν αυτό που θέλει το σήμερα: Αναγνωρίσιμες. 

Ακόμα ένα τρομακτικό ρόλερ κόστερ στις πιο ξεθωριασμένες σελίδες της τηλεόρασης (αλλά και της μόδας) μέσα από ένα ατελείωτο καρναβάλι, από “κατέχοντες” και “μη κατέχοντες”, που φέρνει στο προσκήνιο την ανώφελη επιφάνεια και την ανάγκη να ντύσουμε αυτό που δεν έχουμε. 

Την αξιοπρέπειά μας. 

Όλα κάτω από τον μανδύα του διαγωνισμού “προσωπικού στιλ” που διαφορά δεν έχει από αυτό που κάνει, χρόνια τώρα, η Αννίτα Πάνια: Εξευτελισμού της κάθε είδα-φως-και-μπήκα ματαιόδοξης προσωπικότητας.

Αλλά, όπως και να το κάνουμε, και όπως με πολλή σοφία και μεγάλη τσαχπινιά είπε και μία παίκτρια, ντυμένη κάτι απροσδιόριστο για να εξυπηρετήσει την παραγωγή: “Ήρθαμε εδώ και πρέπει να ταυτίζεται ο μέσος τηλεθεατής με τα λουκ μας”. 

Ο μέσος τηλεθεατής, ο μέσος άνθρωπος, η μέση ζωή. 

Έτσι θέλει η πλειονότητα γιατί… είναι φορέσιμο. 

Εν κατακλείδι, όση σχέση έχει με τη μόδα αυτή η εκπομπή, τόση έπρεπε να έχει και με την τηλεόραση.

Γίνε κι εσύ GUEST STAR στέλνοντάς μας τις σκέψεις, τη δουλειά ή δείγμα της τέχνης σου στο [email protected]

ΔΕΣ ΕΔΩ: Κυκλοφορεί τρέιλερ για το νέο Big Brother