Julio. Για αρκετούς ο Julio δεν χρειάζεται προλόγισμα. Μάχεται στη σκηνή του κυπριακού ραπ εδώ και χρόνια με το σύστημα, με τον εαυτό του, με τη διαφθορά, με ό,τι πάει στραβά μέσα μας και σε τούτο το νησί του παραλόγου. Πάντα σκεπτόμενος και πάντα σκεφτικός.

Λίγο πριν φύγει το 2020, το έτος της πανδημίας, κυκλοφορεί το νέο του EP με τίτλο ManoWar.

Ετοιμοπόλεμη λοιπόν και μαζεμένη στα τραγούδια του όλη η απογοήτευση, η αντίφαση, ο παραλογισμός του τι ήταν αυτός ο χρόνος. Έτσι ξεκινάει τη μουσική του πλεύση.

Σαν ένα αναμνηστικό άλμπουμ με τραγούδια αντί για φωτογραφίες ενός παρανοϊκού έτους που ,λίγο ή πολύ, έφερε τα πάνω κάτω στο τι θεωρούσαμε κανονικότητα.

Ο Julio ουδέποτε βέβαια υπήρξε "κανονικός". Ουδέποτε δέχθηκε το τι μας επιβάλλεται στην καθημερινότητά μας, στις επιλογές της ζωής μας, το διεφθαρμένο πολιτικό σκηνικό. Με λέξεις και δράσεις υπερασπίζεται το κοινωνικό δίκαιο, εδώ και χρόνια.

Οι στίχοι του στα κυπριακά και σε γλώσσα του δρόμου θυμώνουν, αγανακτούν, πυκνά συχνά εξυβρίζουν ό,τι μας πονάει. Απογυμνώνουν την αλήθεια.

Οι λέξεις του τα βάζουν με το σύστημα: 

Πότε εννά ανοίξεις τα μάθκια σου;

Πότε εννά δεις όσα γίνουνται αρφέ μου; 

Έσιει τζαιρό που εν ούλλοι κανίβαλοι

Τρώσιν που πάνω μας γιε μου (συμβουλές του πατέρα του από το ΞΟΡΚΙ)

Γεννημένα, λοιπόν, τα τραγούδια τον καιρό της πανδημίας απορρόφησαν μέσα τους την απόγνωση για τις αντιφάσεις που βιώνουμε:

Πανδημία στον πλανήτη των πιθήκων. Καθήκον: ο καθένας μας να κλειδωθεί κατ'οίκον. Η κυβέρνηση γυρεύκει να σε φταίξει πάλε εσενα. 

Κάμνεις όπως το μωρό λαλούν

τζιαι εν ακούς κανέναν

(από το ΠΑΝΔΗΜΙΑ)

Ή υπενθυμίζουν στο Anemoia στους παλιούς και μαθαίνουν στους νεώτερους (αφου οι φαν του είναι ηλικίας από 6-96) παλιές αγνότερες εικονες εποχών σαν λευκές σελίδες στη μνήμη:

Θυμούμαι που εν είχαμεν ίντερνετ

ούτε τηλέφωνα

Είχαμε όμως χωράφες. 

Τζει μέσα τα νέα μας

τζιαι τα παιχνίθκια μας,

πλάκες τζιαι μάππες τζιαι αγάπες.

Στο τραγούδι του ΚΛΑΔΕΜΑ καθρεφτίζει την κοινωνία μας και την πηγή του κακού:

Ο νους σου ακατοίκητος

εθώρεν μόνο χρώματα

Τζιαι ήταν κολλημένος 

στη θρησκεία τζιαι στα κόμματα!

Mέσα από τη μουσική τζιαι τες λέξεις του, που αντροπή εν έχουν ούτε περιτυλίγματα ευπρέπειας "παραβιάζει" πρότυπα και τα στάνταρτς μιας κοινωνίας που θέλει προφανώς να κάνει ολόκληρη restart. Να ανακαλύψει τι είναι σημαντικό και ουσιώδες: Ο ίδιος ο άνθρωπος.

Τα τραγούδια του που μας ταρακουνούν, μας ξυπνούν, μας προτρέπουν να: 

Μεν τον θωρούμε σαν κάτι ξένο 

Στοχεύκει το που μέσα μας 

που το 'χουμε τζοιμισμένο 

(από το ΕΣΧΑΤΟ) 

θα είναι πάντα ετοιμοπόλεμοι σύμμαχοί μας.

Αν η σιωπή ήταν χρυσός, συνεχίζει, στο τραγούδι Μαύρα Πανιά, εγώ ήταν σίουρα να παττίσω. Είπα τα ούλλα τζιαι ξαναλέω τα.

Να είσαι καλά Ju-lio, να μας τα ξαναλές και το 2021. Χωρίς αντροπή. Χωρίς συστολή και όπως εσύ ξέρεις καλλίτερα.

Η μουσική του Julio, πρωτόλειας και ακατέργαστης πηγής, σε έναν κόσμο που όλα ακούγονται τόσο ίδια, αν και στην πλειοψηφία της είναι όντως καταδικαστική, θυμωμένη και γκρίζα είναι ταυτόχρονα και η ελπίδα ότι κάποιος αντιδρά. 

Κάποιος τολμά.

Κάποιος δεν σιωπά. Είτε το ξέρει είτε όχι, οι μαύροι του στίχοι είναι η ελπίδα για λευκότερες ημέρες. 

Καλό ταξίδι στο ManOWar.

Ε.Τ