Ο Κωνσταντίνος και ο Μιχάλης είναι μαζί 17 χρόνια και από την αρχή ακόμα της σχέση τους μιλούσαν για το ενδεχόμενο ενός παιδιού. Τελικά, το ένα έγιναν δύο. Δύο υπέροχα αγόρια που μεγαλώνουν με τους μπαμπάδες τους στο Λονδίνο.

Δώσαμε ραντεβού μέσω Zoom και μου διηγήθηκαν την ιστορία τους. Από την απόφασή τους να δημιουργήσουν τη δική τους οικογένεια, έως την ημέρα που έφεραν στο σπίτι τους γιους τους.

«Πάντα θέλαμε οικογένεια. Στην αρχή συζητούσαμε για το πώς θα τη «στήσουμε». Φροντίσαμε να έχουμε ένα σπίτι, δουλειές και ύστερα να δούμε πώς θα προχωρήσουμε. Περάσαμε περίπου 2 με 3 χρόνια συζητώντας για το αν θα υιοθετούσαμε ή θα επιλέγαμε την παρένθετη εγκυμοσύνη.

Ο κύριος λόγος που επιλέξαμε την υιοθεσία είναι το γεγονός ότι υπάρχουν τόσα παιδιά μέσα στο σύστημα τα οποία χρειάζονται οικογένεια, που έχουν ανάγκη για αγάπη. Οπότε, το θεωρήσαμε περιττό να μπούμε στη διαδικασία να αποκτήσουμε παιδιά με παρένθετη μητέρα, ειδικά από τη στιγμή που κανείς από τους δύο δεν είχε ανάγκη να κληροδοτήσει το DNA του. Ο λόγος που θέλαμε παιδιά είναι επειδή θέλαμε να τα μεγαλώσουμε και να τους προσφέρουμε αγάπη, όχι για να μεταφέρουμε τα γονίδιά μας στις επόμενες γενιές.

Αν καθίσεις λίγο να διαβάσεις για τα παιδιά που βρίσκονται στο σύστημα της Κοινωνικής Πρόνοιας και τι έχουν περάσει, πόσο δύσκολο είναι για κάποια από αυτά να βρουν οικογένεια και πόσο αρνητικά είναι τα αποτελέσματα για τα παιδιά που μένουν και μεγαλώνουν τελικά μέσα στο σύστημα, χωρίς να υιοθετηθούν ποτέ, σίγουρα θα πειστείς ότι η υιοθεσία είναι η καλύτερη επιλογή.

Στην Αγγλία, μπορείς να υιοθετήσεις ακόμα και ως single parent. Αν είστε ζευγάρι σε σταθερή σχέση, δεν χρειάζεται καν σύμφωνο συμβίωσης. Εμείς το σύμφωνο το πήραμε μετά από έξι μήνες που είχαμε ξεκινήσει τη διαδικασία της υιοθεσίας και το κάναμε κυρίως για νομικούς λόγους, για να είναι εξασφαλισμένα τα παιδιά -για παράδειγμα, αν πάθουμε κάτι που θα πάει η κηδεμονία των παιδιών κ.ά. Ήταν καθαρά τυπικό. Κάναμε την τελετή στη 10η επέτειό μας, τη χρονιά που είχαμε περάσει και όλο το πρώτο στάδιο της υιοθεσίας.

Τα παιδιά είναι σχεδόν 8 και 3. Όταν τα υιοθετήσαμε ήταν αντίστοιχα 13 μηνών και 9 μηνών. Ήταν μωρά, αλλά είχαν περάσει ήδη πολλά για τους λίγους μήνες που βρίσκονταν στη ζωή. Και στους δύο ουσιαστικά οι βιολογικές τους μητέρες δεν είχαν τα ψυχικά εφόδια για να μπορέσουν να τα μεγαλώσουν με ασφάλεια, ενώ είχαν πολύ δύσκολη ζωή και οι ίδιες.

Οπότε, δεν γνώριζαν πώς θα κρατήσουν ένα παιδί ασφαλές, με αποτέλεσμα και τα δύο τα αγοράκια να ζουν σε ένα περιβάλλον μη-ασφαλές για τη σωστή ανάπτυξή τους. Δηλαδή, ο μεγάλος ήταν σε επικίνδυνο βαθμό πολύ λιγότερα κιλά από όσα είναι κανονικά ένα μωρό σε εκείνη την ηλικία και ο μικρός είχε γεννηθεί με εξάρτηση στα ναρκωτικά.

Οπότε, μπήκαν στο σύστημα της πρόνοιας και ταλαιπωρήθηκαν πάρα πολύ. Αν σκεφτείς ότι ένα παιδί 13 μηνών είχε αλλάξει τέσσερα σπίτι πριν από εμάς, είχε μείνει στον δρόμο, απήχθη από βιολογικό συγγενή του. Είχε μείνει χωρίς να τρώει, είχε φοβίες και πολλές ανασφάλειες. Οι πρώτοι δύο foster parents που τον είχαν κρατήσει δεν τον φρόντισαν σωστά.

Επίσης, επειδή το σύστημα προσπαθεί από μόνο του να δώσει στη βιολογική μητέρα όσες περισσότερες ευκαιρίες μπορεί για να μεγαλώσει ένα παιδί. Στην περίπτωση του μεγάλου μας γιου είχε δώσει υπερβολικά πολλές και αυτό είχε λειτουργήσει αρνητικά στο μωρό.

Όπως καταλαβαίνεις, όλες αυτές οι εμπειρίες μένουν. Ο γιος μας ήταν 13 μηνών όταν τον υιοθετήσαμε και μας πήρε έξι χρόνια πολλής δουλειάς και αϋπνίας για να μπορέσει να αισθάνεται ασφάλεια και να ξεπεράσει κάποια θέματα.

Ο Κωνσταντίνος πέρασε δύο χρόνια να κοιμάται στο πάτωμα δίπλα του, μέχρι να νιώσει ασφάλεια. Και φαντάσου ότι ο γιος μας ήταν 13 μηνών. Σκέψου πόσο μπορεί να επηρεάσουν τέτοια βιώματα τα παιδιά που είναι 4 και 5 χρονών. Βέβαια, υπάρχουν και περιπτώσεις που τα παιδιά περνούν καλά με τους foster parents. Για παράδειγμα, ο μικρός μας ήταν πολύ καλύτερα. Γεννήθηκε, μπήκε στην κλινική αποτοξίνωσης, όταν βγήκε πήγε κατευθείαν σε μια foster μαμά και έμεινε εκεί σταθερά μέχρι να τον υιοθετήσουμε. Ήταν καλά εκεί.

Όλα τα παιδιά που χρειάζονται υιοθεσία φιλοξενούνται σε foster parents. Για να ξεκινήσεις τη διαδικασία πας είτε στο δήμο ή σε φιλανθρωπική οργάνωση. Εμείς πήγαμε στον δήμο που μέναμε τότε, αφού κάναμε έρευνα. Εκεί συναντήσαμε τη γυναίκα που ήταν η κοινωνική λειτουργός με την οποία δουλέψαμε μέχρι να μας δοθεί η έγκριση για να προχωρήσουμε στη διαδικασία της υιοθεσίας.

Στην πρώτη συνάντησή μας, η οποία ουσιαστικά ήταν ένα open day μας είπε «εσείς είστε ενήλικες και μπορείτε να αντέξετε πολλά, εμένα το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να βρω τους καλύτερους γονείς για τα παιδιά. Τα παιδιά είναι το επίκεντρο και όχι εσείς».

Στην πρώτη φάση, περνάς κάποια στάδια αξιολόγησης. Ήταν μια διαδικασία αρκετά μεγάλη και είναι σχεδιασμένη έτσι ώστε να βεβαιωθούν οι κοινωνικοί λειτουργοί και οι παιδοψυχολόγοι που δουλεύουν με τα παιδιά προς υιοθεσία, ότι καταλαβαίνεις σε τι διαδικασία μπαίνεις. Ότι δεσμεύεσαι για μια ζωή.

Το σύστημα είναι καλά σχεδιασμένο, δεν περνάνε όλοι. Είναι δύσκολο, δηλαδή έχει κάποια κομμάτια που πραγματικά σε βάζουν να σκεφτείς ποια είναι τα κίνητρά σου, πώς είσαι εσύ σαν χαρακτήρας, πώς είμαστε εμείς σαν ζευγάρι, πόσα μπορείς να αντέξεις, πόσα έχεις σκεφτεί ότι μπορεί να πάνε στραβά. Σου ανοίγει τα μάτια και να σε προετοιμάζει για τι μπορεί να συναντήσεις. 

Όχι ότι θα τα συναντήσεις όλα όσα μπορεί να φαντάζεσαι, αλλά έχεις μια ιδέα για το τι πας να κάνεις. Γιατί το παιδί δεν είναι τσάντα που μπορείς να τη γυρίσεις αν δεν σου αρέσει. Και φυσικά η υιοθεσία είναι πολύ διαφορετική από αυτή που βλέπεις στο Χόλιγουντ. Η διαδικασία μας βοήθησε να προετοιμαστούμε και μας ωρίμασε και σαν ανθρώπους και σαν ζευγάρι.

Δεν διαλέγεις το παιδί, αλλά μπορείς να βάλεις κάποια κριτήρια. Στον πρώτο είχαμε πει αγόρι. Σε ένα gay ζευγάρι ανδρών συστήνεται το πρώτο παιδί να είναι αγόρι, επειδή υπάρχει ήδη το αντρικό πρότυπο μέσα στο σπίτι. Για να πούμε την αλήθεια, το θεωρούσαμε και πιο εύκολο, από πρακτικής άποψης. 

Από το πώς θα χρησιμοποιεί την τουαλέτα μέχρι και τα παιχνίδια που θα μπορούσαμε να παίξουμε πιο μετά, αφού είμαστε και εμείς fans των video games και των τηλεκατευθυνόμενων. Δεν υπήρχαν πολλά άγνωστα στοιχεία για να αντιμετωπίσουμε. Αλλά, φυσικά, δεν θα είχαμε πρόβλημα να είναι και κορίτσι.

Αν είναι καλοί οι κοινωνικοί λειτουργεί πρώτα σε βάζουν να χτίσεις μια εικόνα για το παιδί που θέλεις και μετά πολύ συστηματικά στην καταστρέφουν. Και ο λόγος που το κάνουν αυτό είναι ότι ένα αληθινό παιδί είναι διαφορετικό από μια φαντασίωση του γονιού. Κάτι που συμβαίνει και στη γέννα.

Ο μικρότερος ήταν απόφαση του πρώτου. Ο μεγάλος ήταν ήδη 4μιση και του είπαμε ότι το αδερφάκι του μπορεί να είναι αγόρι, αλλά μπορεί να είναι και κορίτσι. Εμείς, όμως, δεν είχαμε προτίμηση. Μάλιστα, όταν βρεθήκαμε με την κοινωνική λειτουργό της είπε «αν κάνεις λάθος και μου φέρεις αδερφή και όχι αδερφό, την επόμενη φορά, μου χρωστάς αδερφό!». Οπότε, και η ίδια θεώρησε ότι θα ήταν καλύτερο για όλους να είναι αγόρι και το δεύτερο παιδί. Βέβαια, νόμιζε ότι θα έπαιρνε κολλητό! Ότι θα μας δίνανε ένα παιδί τεσσάρων χρονών, για να παίζει στο σπίτι.

Όταν περάσεις την αξιολόγηση, υπάρχει ένα διάστημα, στο οποίο δεν γίνεται τίποτα. Από εκεί που είσαι συνεχώς σε επαφή με κοινωνικούς λειτουργούς και με πολύ ψάξιμο, υπάρχει νεκρική σιγή. Και κάποια στιγμή όταν οι κοινωνικοί λειτουργοί βρουν ένα παιδί που πιστεύουν ότι είναι κατάλληλο για σένα, σε επισκέπτονται για να συζητήσετε. Δεν σου δείχνουν φωτογραφία, σου λένε μόνο την ιστορία του, με όλες τις λεπτομέρειες του τι ακριβώς έχει συμβεί σε αυτό το παιδί από τη στιγμή που γεννήθηκε. 

Φυσικά μέχρι να τελειώσει η διήγηση έχεις βάλει τα κλάματα. Δεν υπάρχει περίπτωση να πεις «όχι». Έτσι έγινε και σε εμάς. Μας είπαν να μην απαντήσουμε αμέσως και μας έδωσαν λίγο χρόνο να το σκεφτούμε, αλλά με το που έφυγαν, κοιταχτήκαμε και ξέραμε ότι θα προχωρήσουμε στην υιοθεσία. Τους καλέσαμε το ίδιο βράδυ.

Την επόμενη φορά ήρθαν με μια φωτογραφία και μας είπαν «αυτό είναι το παιδί». Μετά ξεκινάει μια διαδικασία προετοιμασίας του παιδιού κυρίως. Δηλαδή εμείς έπρεπε να κοιμόμαστε με ένα αρκούδι για να πάρει τις μυρωδιές μας και τραβήξαμε ένα βίντεο όπου τραγουδούσαμε και χορεύαμε, για να μας βλέπει και να μας ακούει. Και το παιδί πέρασε μια-δυο εβδομάδες όπου οι foster γονείς του έδειχναν τις φωτογραφίες και το βίντεο και κοιμόταν με το αρκούδι που κοιμόμασταν εμείς.

Είναι μια περίοδος δύο εβδομάδων που δεν περνάει με τίποτα! Το μόνο που λαμβάνεις είναι φωτογραφίες του παιδιού.

Η πρώτη φορά που είδαμε τον μεγάλο ήταν τέλεια, η foster parent τον είχε βάλει στο παράθυρο στο μπροστινό δωμάτιο. Εμείς φτάσαμε με το αυτοκίνητο και ήταν ήδη στο παράθυρο και μας κοιτούσε! Ήταν φοβερό γιατί μας γελούσε ήδη. Μπήκαμε μέσα και περάσαμε λίγη ώρα παίζοντας. Την πρώτη φορά περνάς με το παιδί μισή με μία ώρα μόνο.

Παίζαμε στο πάτωμα στην αρχή, σιγά-σιγά ήρθε πιο κοντά, μετά ήρθε στην αγκαλιά μας. Ήταν ένα πολύ ωραίο συναίσθημα. Η foster και η κοινωνική λειτουργός που κάθονταν πιο μακριά, ενώ παίζαμε με το μικρό είπαν «Είδες; Κάθε φορά, το ξέρουν». Γιατί συνήθως τα μωρά δεν πάνε σε κάποιον άγνωστο, αλλά προφανώς τα συναισθήματα τους τραβάνε. Σαν να ήξερε υποσυνείδητα ότι ήμασταν οι γονείς του.

Βέβαια, τον είχαν προετοιμάσει. Του έλεγαν ιστορίες, είχε τη μυρωδιά μας, έβλεπε συχνά το βίντεο οπότε μας είχε δει και είχε ακούσει τις φωνές μας.

Αυτό κρατάει περίπου μια εβδομάδα. Η μία ώρα γίνεται δύο και μετά τρεις. Ύστερα, πάτε κάπου έξω και μετά έρχονται στο σπίτι σου. Την τελευταία μέρα παίρνεις το μωρό στο σπίτι. Είναι μια πάρα πολύ δύσκολη διαδικασία, όχι για το παιδί, αλλά για τους foster parents, επειδή αποχαιρετούν το παιδί. Οι κοινωνικοί λειτουργοί μας είπαν ότι πρέπει να πάρετε το παιδί και να φύγετε γρήγορα, να μην τραβήξει πολύ ο αποχαιρετισμός καθώς είναι συναισθηματικά δύσκολο για τους foster γονείς, γιατί δένονται με τα παιδιά.

Και αφού πλέον έχεις το παιδί στο σπίτι, ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι μετά από 12 μήνες προετοιμασίας, άπειρα βιβλία που έχεις διαβάσει και άπειρη έρευνα, δεν είσαι προετοιμασμένος για τίποτα! Και για τρεις μήνες οι κοινωνικοί λειτουργοί συνεχίζουν να έρχονται στο σπίτι για τους απαραίτητους ελέγχους.

Με τον δεύτερο ακολουθήσαμε την ίδια διαδικασία. Βέβαια, ήταν πιο εύκολη, γιατί ήταν πιο μικρός. Γενικά ήταν και πιο πίσω αναπτυξιακά, οπότε δύσκολα θα μπορούσε να συνειδητοποιήσει κάποια πράγματα. Και εντάξει, πλέον ήμασταν και προετοιμασμένοι. Ξέραμε τι να περιμένουμε και πώς να το αντιμετωπίσουμε. Όπως είναι γενικά το δεύτερο παιδί για όλους τους γονείς.

Ουσιαστικά η υιοθεσία δεν ολοκληρώνεται μέχρι να γίνει το τελικό δικαστήριο, όπου τα παιδιά αποκτούν και το πιστοποιητικό υιοθεσίας. Από εκεί και πέρα, είσαι πλέον νομικά γονιός. Φυσικά, δεν είναι απλή διαδικασία.

Στην περίπτωση του μεγάλου ήταν Οκτώβριος όταν μιλήσαμε με τους κοινωνικούς λειτουργούς για πρώτη φορά και τον γνωρίσαμε Απρίλιο, γιατί υπήρχαν πολλές δικαστικές αναμπουμπούλες, οι οποίες δεν αφορούσαν εμάς αλλά τους βιολογικούς συγγενείς του. Ήταν μια περίοδος με πολύ άγχος γιατί αναβαλλόταν συνεχώς η γνωριμία μας και όταν τελικά τον φέραμε σπίτι και τον θεωρούσαμε ήδη δικό μας παιδί, δεν ξέραμε αν θα τον κρατήσουμε.

Η βιολογική μητέρα έλεγε ότι έχει αλλάξει και ότι άλλαξε τον τρόπο που ζει και μπορεί να τον μεγαλώσει. Οπότε, το δικαστήριο έπρεπε να πάρει την απόφαση για το αν πρέπει να υιοθετηθεί ή όχι. Γι’ αυτό περιμέναμε τόσον καιρό για να γίνει η γνωριμία μας.

Ύστερα, επειδή όταν κάνεις την αίτηση για να επισημοποιηθεί η υιοθεσία δίνεται ακόμα μια ευκαιρία στη βιολογική οικογένεια για να κάνει ένσταση, έκανε ένσταση η βιολογική γιαγιά του μωρού. Ωστόσο, τελικά η ίδια είπε ότι δεν μπορεί να τον μεγαλώσει και απέσυρε την ένσταση. Είναι τέτοιο το σύστημα, το οποίο ναι μεν λειτουργεί σωστά, αλλά απαιτεί ψυχολογική δύναμη. Είναι αγχωτικό.

Στην αρχή οι μαμάδες μας το πήραν χάλια! Βέβαια, δεν τις είχαμε προετοιμάσει. Απλώς τους το είπαμε. Με τους δικούς μου το συζητούσαμε μεν, αλλά δεν νομίζω ότι μας έπαιρναν και ποτέ στα σοβαρά και στην περίπτωση του Μιχάλη δεν υπήρχε καμία απολύτως συζήτηση. Ήταν απλά ένα σοκ γι’ αυτούς. Θυμάμαι χαρακτηριστικά που μας είπαν «Τι λέτε ρε παιδιά που θα πάρετε παιδί. Πάρτε έναν σκύλο καλύτερα!». 

Βασικά, θέλανε να μας προστατεύσουν από το πώς θα το πάρει η ελληνική κοινωνία. Βέβαια, οι μαμάδες μας θεωρούσαν ότι δεν ξέραμε πώς να μεγαλώσουμε ένα παιδί επειδή ήμασταν άντρες. Ότι δεν «το’ χουμε» και είναι κάτι που μπορούν να το κάνουν μόνο γυναίκες. Δεν τους δόθηκε όμως η ευκαιρία να το επεξεργαστούν. Απλώς τους το ανακοινώσαμε. Η απόφαση είχε ήδη παρθεί από μας.

Φυσικά, οι γονείς μας γρήγορα άλλαξαν στάση. Και από εκεί που μας έλεγαν «τι πάτε να κάνετε;» ζητούσαν να τους ενημερώσουμε σε ποια φάση βρισκόμαστε με την υιοθεσία και ποια θα είναι η επόμενη κίνηση. Και από τη στιγμή που είδαν την πρώτη φωτογραφία τους, πριν καν δουν τα παιδιά από κοντά, τα ένιωσαν εγγόνια τους. Μάλιστα, ο μεγάλος ήταν και το πρώτο εγγόνι και για τις δύο οικογένειες.

Πηγή