Γράφει η Νίκολα Καρατζιά  

Ο ίδιος κάποια στιγμή αποκάλεσε τον εαυτό του ως τον «πιο ανηλεή μπάσταρδο που θα γνωρίσετε ποτέ», και αυτός ο χαρακτηρισμός δεν ήταν καθόλου τυχαίος, αφού ο Ted Bundy σκότωσε όπως υπολογίζεται, άνω των 100 γυναικών, τις οποίες στη συνέχεια της «τελετουργίας» που ακολουθούσε, τις κατακρεούργησε. 

Για την ακρίβεια, αφότου σκότωνε τα θύματά του, πολλές φορές περνούσε τη νύχτα με τις σορούς τους. Συχνά τα καρατομούσε μ’ έναν πριόνι και κρατούσε τα κεφάλια τους ως «σουβενίρ» στο διαμέρισμά του. Συχνά, τα έπαιρνε ως «τρόπαια», τους έπλενε τα μαλλιά, τους έβαζε μακιγιάζ και ασελγούσε επάνω τους. 

Ο στυγνός εγκληματίας ομολόγησε συνολικά 36 φόνους, ωστόσο, όταν ρωτήθηκε κατά την ανάκριση σχετικά με τον αριθμό των γυναικών που στην πραγματικότητα σκότωσε, είπε «βάλτε άλλο ένα ψηφίο σ’ αυτόν τον αριθμό», παγώνοντας τους ανακριτές με την απάντησή του. Εάν αυτή του η δήλωση αληθεύει ή απλώς ήθελε να προκαλέσει περισσότερο υπερβάλλοντας, κανείς δεν γνωρίζει στ’ αλήθεια.

Το σίγουρο είναι πως όταν ξεκίνησε το μπαράζ των φόνων το έτος 1974, η αστυνομία δεν μπορούσε να υποψιαστεί ότι ένας γοητευτικός και εμφανίσιμος νεαρός φοιτητής της Νομικής, που εργαζόταν σε τηλεφωνική γραμμή πρόληψης αυτοκτονιών και είχε πολιτικές βλέψεις, καθώς και λευκό ποινικό μητρώο, θα ήταν υπεύθυνος για τις πολλαπλές εξαφανίσεις γυναικών, το βιασμό και εν τέλει τη δολοφονία τους. 

Την πρώτη-όπως πιστεύεται- επίθεσή, την έκανε το βράδυ της 4ης Ιανουαρίου 1974, όταν διέρρηξε το ημιυπόγειο διαμέρισμα μιας 18χρονης φοιτήτριας. Την χτύπησε με μία ράβδο του σιδερένιου κρεβατιού της, την άφησε αναίσθητη, τη βίασε και στη συνέχεια την εγκατάλειψε. Η άτυχη κοπέλα έμεινε σε κώμα για δέκα μέρες και δυστυχώς, με μόνιμη εγκεφαλική βλάβη.

Ένα μήνα αργότερα, διέπραξε τον πρώτο του φόνο. Διέρρηξε το διαμέρισμα μιας άλλης φοιτήτριας, την άφησε και πάλι λιπόθυμη και την απήγαγε μεταφέροντάς την με το αυτοκίνητό του. Τμήμα του κρανίου της βρέθηκε χρόνια αργότερα σε κάποιο από τα σημεία όπου ο στυγνός εγκληματίας έθαβε τις σορούς των θυμάτων του.

Κάπως έτσι και προφανώς «μεθυσμένος» από την παράνοια και εθισμένος πλέον στη σεξουαλική κακοποίηση και τους φόνους, ξέφυγε εντελώς. Κυνηγούσε φοιτήτριες, ενίοτε και έφηβες κοπέλες, τις οποίες πλησίαζε φορώντας ένα ψεύτικο προσθετικό μέλος και ζητώντας τους βοήθεια για να φορτώσει κάτι στο αυτοκίνητό του. 

Συνήθως περνούσε δίπλα από τον «στόχο» του, έριχνε τα βιβλία που κρατούσε και εκείνες προθυμοποιούνταν να τον βοηθήσουν να τα μαζέψει και να τα μεταφέρει στο όχημά του. Εκεί, τις χτυπούσε αναισθητοποιώντας, τις έδενε, τις βίαζε, τις σκότωνε και μετά πετούσε τις σορούς τους κάπου απόμερα, μέσα σε δάση.

Όπως αποκάλυψε ο Bundy ανακρινόμενος, μετά τους βιασμούς και τους φόνους, πολύ συχνά περνούσε τις νύχτες με τις σορούς των θυμάτων, ενώ επέστρεφε πολλές φορές στα σημεία που τα έθαβε και τα ξέθαβε για "να ξανακάνει σεξ" μαζί τους... μέχρι που τα σώματα των πτωμάτων έφταναν σε σημείο ολικής αποσύνθεσης. Μία δήλωση που ακόμη και σήμερα, 31 χρόνια μετά το θάνατο του στην ηλεκτρική καρέκλα, σοκάρει.

Ομολόγησε δε, ότι ορισμένες φορές έστηνε τα πτώματα σε προκλητικές πόζες που είχε δει σε πορνογραφικό υλικό όταν ήταν παιδί, και τα φωτογράφιζε. Μάλιστα, έπαιρνε ως «σουβενίρ» τα ρούχα και τα κοσμήματά τους, τα οποία αργότερα χάριζε ως δώρα.

Όταν κάποια στιγμή παρουσιάστηκαν στις Αρχές αυτόπτες μάρτυρες και περιέγραψαν ένα νεαρό, γοητευτικό άνδρα, που άκουγε στο όνομα Ted, ο οποίος είχε πλησιάσει γυναίκες προσπαθώντας να τις παρασύρει στο Volkswagen –γνωστό και ως «κατσαριδάκι» του-, η αστυνομία έδωσε στη δημοσιότητα μια περιγραφή του υπόπτου. Εντούτοις, παρά το γεγονός ότι τρία άτομα, μεταξύ των οποίων και η πρώην κοπέλα του, έκαναν αναφορά λέγοντας ότι επρόκειτο για τον Bundy, η αστυνομία αρνιόταν να πιστέψει ότι εκείνος εμπλεκόταν στους φόνους.

Το 1975 όμως, συνελήφθη για πρώτη φορά για την απαγωγή της Κάρολ Ντα Ροντς, ένα από τα ελάχιστα θύματά του που στάθηκαν τυχερά ώστε να επιζήσουν της επιθέσεως του. Καταδικάστηκε σε 15 χρόνια κάθειρξη, ενώ κάπως έτσι ξεκίνησε να συγκεντρώνει επιτέλους και τις υποψίες της αστυνομίας για προγενέστερα ανεξιχνίαστα εγκλήματα. 

Το 1977 εντούτοις, εκείνος κατάφερε να αποδράσει από το παράθυρο της βιβλιοθήκης της φυλακής. Συνελήφθη οκτώ μέρες αργότερα, αλλά τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου απέδρασε  ξανά, διαφεύγοντας στην Φλόριντα, όπου συνέχισε τα εγκλήματά του. 

Λίγες μέρες αργότερα διέρρηξε τους κοιτώνες μιας αδελφότητας του πολιτειακού Πανεπιστημίου και μέσα σε 15 λεπτά βίασε και σκότωσε τέσσερις γυναίκες. Τελευταίο θύμα του ήταν μια 12χρονη μαθήτρια γυμνασίου τον Φεβρουάριο του 1978, προτού συλληφθεί και καταδικαστεί τρεις φορές εις θάνατο. Σύμφωνα με δημοσιεύματα του αμερικανικού Τύπου μετά την καταδίκη του, τον βίασαν τέσσερις συγκρατούμενοί του στη φυλακή Ρέιφορντ της Φλόριντα.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ: Τη βίαζε ο πατέρας της και για να αντέξει ανέπτυξε 2500 χαρακτήρες

Τη μέρα της εκτέλεσής του στην ηλεκτρική καρέκλα, στις 24 Ιανουαρίου του 1989, όταν ήταν ήδη 42 ετών, εκατοντάδες άτομα συγκεντρώθηκαν έξω από τη φυλακή για να πανηγυρίσουν. «Να καείς, Μπάντι, να καείς», φώναζαν ασταμάτητα, γιορτάζοντάς το. Σύμφωνα με δημοσιεύματα εντύπων, αυτό ήταν και το μεγαλύτερο σε αριθμό πλήθος κόσμου που παραβρέθηκε ποτέ σε εκτέλεση θανατοποινίτη με σκοπό να πανηγυρίσει για το θάνατό του.

Σε συνέντευξη που παραχώρησε -μετά από δική του παράκληση- ο Ted Bundy στον ψυχολόγο James Dobson, το βράδυ που προηγήθηκε της εκτέλεσης του, ο ίδιος είπε πολλά, την στιγμή που οι δημοσιογράφοι παρακαλούσαν για ένα σχόλιο του και εκείνος αρνιόταν πεισματικά. Δεν τους εμπιστευόταν όπως έλεγε, αφού θα μπορούσαν να αλλοιώσουν τα λεγόμενά του. 

Στην τελευταία του λοιπόν συνέντευξη η οποία και ζήτησε να μαγνητοσκοπηθεί, όπως και έγινε, απέδωσε την ψυχαναγκαστική του συμπεριφορά όπως την αποκάλεσε, στο σκληρό πορνογραφικό υλικό που παρακολουθούσε από παιδί -δήλωνε εθισμένος σε αυτό-, και το οποίο του «πυροδοτούσε» την ανάγκη να διαπράξει όλα του τα φρικτά εγκλήματα.

Σύμφωνα με τον ίδιο, αρχικά αισθανόταν τεράστια απόλαυση βλέποντας σε περιοδικά ή ταινίες ενηλίκων, γυναίκες να βασανίζονται και να δολοφονούνται. Κάποια στιγμή όμως τα βαρέθηκε όλα αυτά, με αποτέλεσμα να θέλει όχι μόνο να τα βλέπει αλλά και να τα κάνει. Οι φαντασιώσεις του λοιπόν, «πήραν σάρκα και οστά».

Ακολουθούν αποσπάσματα της συνέντευξης, η οποία παραχωρήθηκε υπό την στενή επίβλεψη έξι αστυνομικών που περικύκλωναν τον Bundy καθόλη τη διάρκεια της συνομιλίας του με τον James Dobson. 

James C. Dobson: Η ώρα είναι 14:30. Αύριο το πρωί στις 7:00 προγραμματίζεται η εκτέλεσή σου. Τι περνάει από το μυαλό σου; Ποιες οι σκέψεις σου των τελευταίων ημερών;

Ted: Δεν θα σε κοροϊδεύσω λέγοντας σου ότι είναι κάτι του οποίου έχω τον έλεγχο ή με την ιδέα του οποίου έχω εξοικειωθεί. Είναι ένα πράγμα που σχετίζεται με την κάθε στιγμή. Κάποτε αισθάνομαι πολύ ήρεμος και άλλοτε, καθόλου. Αυτό που περνάει τώρα από το μυαλό μου, είναι να χρησιμοποιήσω το κάθε λεπτό και την κάθε ώρα που μου απέμειναν, όσο πιο εποικοδομητικά γίνεται. Βοηθάει να ζούμε την στιγμή με την έννοια ότι την χρησιμοποιούμε όσο πιο παραγωγικά είναι δυνατόν. Τώρα νιώθω ήρεμος σε μεγάλο βαθμό, επειδή βρίσκομαι εδώ μαζί σου. 

JCD: Για τα πρακτικά, είσαι ένοχος για τη δολοφονία πολλών γυναικών και κοριτσιών. 

Ted: Ναι, είναι αλήθεια. 

JCD: Πώς έγινε; Πάρε με πίσω. Που οφείλονται οι συμπεριφορές που είδαμε από μέρους σου; Έχεις μεγαλώσει σε μία εύπορη οικογένεια, δεν έχεις δεχθεί σωματική, συναισθηματική ή σεξουαλική κακοποίηση.

Ted: Όχι. Και αυτό είναι μέρος της τραγωδίας σε αυτή την περίπτωση. Μεγάλωσα σε ένα υπέροχο σπίτι, με δύο αφοσιωμένους γονείς που μου έδειχναν αγάπη, ως ένα παιδί με  τέσσερα αδέλφια - αδελφές και αδελφούς. Είμασταν ως παιδιά το επίκεντρο στη ζωή των γονιών μας. Πηγαίναμε συχνά εκκλησία. Οι γονείς μου δεν έπιναν αλκοόλ, δεν κάπνιζαν, δεν έπαιζαν τζόγο. Δεν υπήρχε κανενός είδους βία στο σπίτι, ούτε και τσακωμοί. Δεν λέω ότι ήταν «Leave it to Beaver», αλλά ήταν μια χαρά, ένα σπίτι με γερές χριστιανικές βάσεις. Ελπίζω, κανένας να μην προσπαθήσει να βρει την οικογένεια μου ως εύκολη λεία και να την κατηγορήσει πως έχει συμβάλει με κάποιο τρόπο σε αυτό. Ξέρω και προσπαθώ να σου πω, όσο πιο ειλικρινά μπορώ, τι συνέβηκε. 

Ως νεαρό αγόρι στα 12 ή 13 μου, ήρθα σε επαφή με ήπιας μορφής πορνογραφικού υλικού, εκτός σπιτιού, καθώς πήγαινα για ψώνια στο φαρμακείο ή στο τοπικό παντοπωλείο. Έβρισκα τα περιοδικά πεταμένα στα σκουπίδια της γειτονιάς. Από καιρού εις καιρό, βρίσκαμε με τα υπόλοιπα αγόρια, πιο σκληρού περιεχομένου υλικό. Κάποτε εμπεριείχε και περιοδικά κατασκοπείας. Θέλω να το τονίσω αυτό. Το πιο ζημιογόνο είδος πορνογραφίας – και αναφέρομαι σε σκληρό, πραγματικό, βασισμένο σε προσωπικές εμπειρίες- είναι εκείνο που εμπεριέχει βία και σεξουαλική βία. Το πάντρεμα αυτών των δύο «δυνάμεων», που γνωρίζω πολύ καλά, βγάζουν προς τα έξω μία συμπεριφορά που είναι πολύ απαίσια για να περιγραφεί.

JCD: Κατατόπισέ με λίγο. Τι συνέβαινε στο μυαλό σου εκείνη την εποχή;

Ted: Πριν προχωρήσω, θεωρώ σημαντικό για μένα να πιστέψει ο κόσμος όλα όσα λέω. Δεν ρίχνω το φταίξιμο στην πορνογραφία. Δεν λέω ότι ευθύνεται εκείνη που έκανα συγκεκριμένα πράγματα. Παίρνω την πλήρη ευθύνη των πράξεών μου. Δεν είναι εδώ το ερώτημα που τίθεται. Το θέμα είναι ο τρόπος που η λογοτεχνία έχει συνεισφέρει και βοηθήσει στο καλούπιασμα και σχηματισμό αυτών των βίαιων συμπεριφορών. 

JCD: Πυροδότησε τις φαντασιώσεις σου;

Ted: Στην αρχή, βάζει καύσιμο σε αυτού του είδους τη διαδικασία σκέψης. Στη συνέχεια, σε κάποιο σημείο, συμβάλει στην αποκρυστάλωσή της, μετατρέποντας την σε κάτι που σχεδόν έχει δική του οντότητα εσωτερικά. 

JCD: Έφτασες στο σημείο όπου οι φαντασιώσεις σου μέσω των περιοδικών, φωτογραφιών και βίντεο, δεν αρκούσαν πλέον, με αποτέλεσμα να γεννηθεί η ορμή για το επόμενο βήμα στον φυσικό κόσμο;

Ted: Εφόσον εθιστείς σε αυτό – και προσωπικά το βλέπω ως είδος εθισμού-, αρχίζεις να ψάχνεις για πιο ισχυρό, πιο σαφές και πιο γραφικό υλικό. Όπως ακριβώς και στον εθισμό, συνεχώς ποθείς κάτι όλο και πιο σκληρό, που να σου δίνει μεγαλύτερη αίσθηση διέγερσης, μέχρι που φτάνεις στο σημείο που η πορνογραφία δεν έχει κάτι άλλο να σου προσφέρει. Αυτό είναι το σημείο όπου ξεκινάς να αναρωτιέσαι μήπως, αν τελικά το έκανες εσύ, θα σου έδινε αυτό το κάτι περισσότερο που είναι πέραν της δυνατότητας που έχει απλώς η ανάγνωση ή να κοιτάς όλα αυτά. 

JCD: Πόσο καιρό παρέμεινες σε αυτό το σημείο προτού επιτεθείς πραγματικά σε κάποιον;

Ted: Μερικά χρόνια. Ερχόμουν αντιμέτωπος με μερικές πολύ δυνατές αναστολές ενάντια στην εγκληματική και βίαιη συμπεριφορά. Αυτό είχε προκληθεί και γαλουχηθεί από τη γειτονιά μου, το περιβάλλον, την εκκλησία και το σχολείο. Ήξερα ότι και μόνο η σκέψη να κάνω κάτι τέτοιο, ήταν λάθος, πόσο μάλλον να προχωρήσω σε πράξη. Έφτασα στο χείλος και τα τελευταία υπολείμματα αυτοσυγκράτησης, δοκιμάζοντας συνεχώς. Κατέφευγα στις φαντασιώσεις που πυροδοτούνταν και μεγάλωναν μέσα από την πορνογραφία. 

JCD: Μετά την διάπραξη της πρώτης σου δολοφονίας, ποια ήταν η συναισθηματική σου αντίδραση; Τι έγινε τις μέρες που ακολούθησαν μετά από αυτό;

Ted: Ακόμη και τόσα χρόνια μετά, δυσκολεύομαι να μιλήσω για αυτό. Ξαναζώντας το μέσα από την αφήγησή μου, είναι τουλάχιστον δύσκολο, θέλω όμως να καταλάβεις τι έγινε. Ήταν λες και έβγαινα από ένα απαίσιο όνειρο μεταμόρφωσης. Μπορώ μόνο να το συνδέσω – χωρίς να θέλω να το δραματοποιήσω- με την κατάληψη μου από κάτι άσχημο και ξένο. Να ξυπνάς το επόμενο πρωί, να θυμάσαι όσα έγιναν, συνειδητοποιώντας ότι στα «μάτια» του νόμου και σίγουρα του θεού, είσαι υπεύθυνος. Το να ξυπνώ το πρωί και να συνειδητοποιώ με καθαρό μυαλό, τι έκανα, -με όλη την αναγκαία ηθική και ήθος να παρεμβάλλονται-, πραγματικά ένιωσα τρομοκρατημένος. 

JCD: Ένας από τους τελευταίους φόνους που διέπραξες, ήταν της δωδεκάχρονης Kimberly Leach. Νομίζω πως η δημόσια κατακραυγή είναι μεγαλύτερη σε αυτή την περίπτωση, επειδή ένα αθώο παιδί απήχθη από την παιδική χαρά. Πως αισθάνθηκες μετά από αυτό; Ένιωσες τα συνήθη συναισθήματα μετά; 

Ted: Δεν μπορώ να μιλήσω για αυτό, αυτή την στιγμή. Είναι πολύ επώδυνο. Θα ήθελα να μπορούσα να σου μεταφέρω πως ήταν αυτή η εμπειρία αλλά δεν θα μπορέσω να μιλήσω για αυτό. Δεν μπορώ καν να φανταστώ τον πόνο που οι γονείς αυτών των παιδιών και νεαρών γυναικών που έβλαψα, νιώθουν. Και δεν μπορώ να αποκαταστήσω κάτι. Δεν θα προσποιηθώ, ούτε και περιμένω να με συγχωρέσουν. Δεν το ζητάω. Αυτού του είδους συγχώρεσης προέρχεται από τον θεό και αν την έχουν μέσα τους την έχουν και αν όχι, ίσως μια μέρα την αποκτήσουν. 

Διάβασε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ