H φονική και καταστροφική πυρκαγιά στην ορεινή Λεμεσό και Λάρνακα η οποία αφαίρεσε τέσσερις ζωές, έκαψε δεκάδες σπίτια και πολλές φάρμες και καλλιέργειες που ήταν ο βιοπορισμός εκατοντάδων ανθρώπων, σε μια συνολική έκταση εξήντα τετραγωνικών χιλιομέτρων, έδειξε πως ο ρους της ανθρώπινης μοίρας μπορεί ανά πάσα στιγμή να ανατραπεί.

To Limassol Today πραγματοποίησε ένα οδοιπορικό στα πυρόπληκτα χωριά, ώστε να συνομιλήσει με ανθρώπους των περιοχών, κατοίκους, συντονιστές, εθελοντές, ομάδες αποκατάστασης και επαγγελματίες με σκοπό να ακροαστούν για να καταγραφούν οι ανάγκες.

Ο λόγος που έγινε αυτό, είναι για να συσταθούν ακολούθως ομάδες πρωτοβουλίας και συντονισμού, ώστε να γίνουν οι σωστές προσπάθειες στήριξης και ένα πλάνο στη βάση των πραγματικών αναγκών, για να μην γίνονται άναρχες, περιττές και σπασμωδικές εκστρατείες βοήθειας.

Η πορεία του οδοιπορικού ήταν μια εμπειρία συγκλονιστική. Η εικόνα της φύσης και της έκτασης μιας ολόκληρης γεωγραφικής περιοχής που έγινε κάρβουνο και αποκαΐδια είναι πολύ πιο φρικιαστική αν την επισκεφθείς και δεν τη βλέπεις μόνο από τις εικόνες. Πολλοί άνθρωποι ήταν ακόμα σε κατάσταση σοκαριστική και μας περιέγραφαν τη μάχη διαφυγής από τις φλόγες τις οποίες έβλεπαν να τους πλησιάζουν με εφιαλτική ταχύτητα, τις πρώτες τους αντιδράσεις, τα σπίτια που άφησαν ανοικτά και έτρεξαν να φύγουν.

Μια οικογένεια συγκεκριμένα στη Μελίνη Λάρνακας η οποία διαμένει στο πρώτο σπίτι που βρίσκεται στην είσοδο του χωριού, αφηγείται το αίσθημα αντιστροφής του χρόνου που ένιωσε, όταν βγαίνοντας στην αυλή είδαν να περικυκλώνεται όλο το βουνό μπροστά και πίσω τους στις φλόγες.

Δεν σκέφτηκαν να μαζέψουν προσωπικά αντικείμενα και περιττά πράγματα, θεωρώντας πως μπροστά στην επιβίωση, αυτά είναι της ζωής τα ασήμαντα. Εντούτοις, έτρεξαν στο κάτω μέρος του σπιτιού να ανοίξουν τα κλουβιά να απελευθερωθούν οι κότες και τα υπόλοιπα ζώα τους για να μην καούν ζωντανά. 

Η φωτιά έφτασε εν ριπή οφθαλμού κοντά τους και κατάφεραν να διαφύγουν με το αυτοκίνητο ανάμεσα από τις φλόγες, μέσω Εφταγώνιας και Καλού Χωριού. Ρωτήθηκαν αν στη Μελίνη είναι η πρώτη και μόνιμη κατοικία τους. Μας είπαν πως το σπίτι αυτό το έκαναν πριν περίπου πέντε χρόνια γιατί ήθελαν να ζήσουν μέσα στη φύση και το πράσινο και από τότε ζουν μόνιμα εκεί. Ξέρουν πως η γη η οποία γύρω τους είναι κάρβουνο, δεν θα τους αφήσει ποτέ ξανά να ζήσουν στη συνθήκη των δέντρων και της πράσινης γης στην οποία επέλεξαν να ζήσουν.

Περάσαμε γύρω από τον λόφο που πέθαναν οι τέσσερις συνάνθρωποι μας από την Αίγυπτο. Ο Αιζάτ Σαλάμα Γιουσέφ, πατέρας δύο ανήλικων παιδιών, ο οποίος εργαζόταν στην Κύπρο τέσσερα χρόνια, ο Μαρτζούκου Σορτί Μαρζού, πατέρας τεσσάρων ανήλικων παιδιών, ο οποίος εργαζόταν στην Κύπρο πέντε χρόνια, ο Ναγκίτ Ναμπίλ Γιουνάν ο οποίος εργαζόταν στην Κύπρο ένα χρόνο κι ο Ελιάς Μιλάτ Φαρούκ ο οποίος εργαζόταν στην Κύπρο ένα χρόνο. 

Πριν φτάσουμε στο λόφο, η προηγούμενη στάση στην οποία κατεβήκαμε, ήταν στην είσοδο του χωριού του Αρακαπά, όπου εντοπίσαμε μια μάζα καμένη την οποία δεν μπορούσες να αντιληφθείς εάν ήταν καμένο σπίτι ή υποστατικό εργασίας. Στο πίσω μέρος του υποστατικού αντιληφθήκαμε ότι περνούσαμε μέσα από απανθρακωμένα ζώα τα οποία ο ιδιοκτήτης δεν πρόλαβε να φθάσει για να τα σώσει. Η εικόνα μας ανάγκασε να φύγουμε σοκαρισμένοι. Το να βρεθούμε στο λόφο όπου απανθρακώθηκαν οι τέσσερις εργάτες συνάνθρωποι μας ήταν κάτι που δεν μπορέσαμε συναισθηματικά να διαχειριστούμε.

Ορά, Οδού, Φαρμακάς, Αρακαπάς, Εφταγώνια, Συκόπετρα, Αγίοι Βαβατσινιάς, Μελίνη, όλα τα γύρω χωριά, όλα τα γύρω βουνά, γκρεμοί, λόφοι, εκτάσεις, από όπου και αν περνούσαμε ήταν μαύρο έδαφος. Υφή κάρβουνου. Μαύρα καμένα δέντρα, μαύροι καμένοι πάσσαλοι της ηλεκτρικής, λιωμένα υποστατικά κι αυτοκίνητα, ζώα που διασώθηκαν και περιφέρονταν, θάμνοι και μικρές εστίες με καπνούς.

Ακτίδα φωτός η εξαιρετική οργάνωση από την ΑΗΚ, η οποία κάθε μερικά χιλιόμετρα είχε παντού συνεργεία και ειδικά μέσα αντικαθιστώντας μέσα στην αφόρητη ζέστη πασσάλους που κάηκαν. 

Ακτίδα φωτός οι άπειρες ομάδες εθελοντών σε συνεχή σημεία οι οποίοι είτε άφηναν τροφή και νερά σε διάφορα σημεία για τα ζώα, είτε μάζευαν ζώα για να τα πάρουν στην πόλη, είτε έκαναν περιπολίες και έσβηναν τις μικρές εστίες, είτε έδιναν τρόφιμα στους υπαλλήλους της ηλεκτρικής, τους πυροσβέστες και τους υπόλοιπους εθελοντές. Ενθαρρυντική η παρουσίας σύσσωμης της πυροσβεστικής δύναμης σε υψώματα σε όλη την γεωγραφική περιοχή για να εντοπίζουν και να επεμβαίνουν άμεσα σε αναζωπυρώσεις.

Το συντονιστικό κέντρο στον Αρακαπά, στήθηκε στην πλατεία, όπου η πυροσβεστική διοίκηση συντονίζει τις ομάδες εθελοντών και πυροσβεστών. Οι κάτοικοι μαζεύουν τα εφόδια των εθελοντών και διαχειρίζονται τη διανομή τους. Ο κόσμος του χωριού πηγαινοέρχεται στην πλατεία με βάρδιες. Κάθε χωριό κατά το μεσημέρι συγκαλούσε συμβούλια διαχείρισης. Η κα Δήμητρα στην πλατεία του Αρακαπά μας περιγράφει τις φλόγες έξω από το σπίτι της που έφεραν την πεντάχρονη κόρη της Μαρία σε πανικό η οποία φώναζε «μαμά δεν θέλω να πεθάνω».

Ρωτήσαμε για τις ανάγκες. Αυτές είναι πολύπλευρες. Πέραν από τη στέγαση, την ένδυση, τους σχολικούς εξοπλισμούς παιδιών, τίθεται μια μεγάλη πρόκληση για τους ειδικούς που πρέπει να χαρτογραφήσουν τη γεωγραφική ζημιά, τις καλλιέργειες, τις φάρμες, τις εγκαταστάσεις νερού κι ηλεκτρισμού, τον εξοπλισμό, τα πάντα τα οποία καταστράφηκαν. Και ακολούθως να αξιολογηθεί πως μπορεί να γίνει (και αν μπορεί να γίνει) αποκατάσταση. Και να απαντηθεί το πως αυτά θα χρηματοδοτηθούν. Και πως θα αποζημιωθούν για τις ζημιές άνθρωποι που έχασαν όλο τον βιοπορισμό τους και πρέπει να ξεκινήσουν το κοντέρ από την αρχή.

Δείτε όλα όσα κατέγραψε ο φακός του Limassol Today: