Αν όχι χρυσά διαβατήρια, τότε τι;

Αν όχι χρυσά διαβατήρια, τότε τι;

Αν δεν πουλάμε διαβατήρια ως Κύπρος, πώς θα ζήσουμε; Με τους τουρίστες που δεν έρχονται; Με τη βιομηχανία που δεν έχουμε;  Με το όραμα ενός μέλλοντος που δεν αναζητήσαμε ποτέ;

Για να εξηγούμαι: δεν επικροτώ το ξεπούλημα διαβατηρίων, με ντροπιάζει που η χώρα μου δεν εξάγει τίποτα παρα μόνο χαλλούμι, πατάτες και φρεσκοπλυμμένο χρήμα, θέλω να ξεράσω με τις Μαρίνες και τους πύργους και σιχαίνομαι όσο τίποτε άλλο το παρασιτικό σινάφι των άπληστων καρχαριών που όχι μόνο έστησαν το μεγάλο παζάρι με τις ευλογίες του κράτους αλλά και το συντηρούν σθεναρά με κάθε κόστος: μεσίτες που ξεπουλάνε και τη ψυχή της μάνας τους για την εύκολη προμήθεια, δικηγορικά γραφεία παραμάγαζα της διαπλοκής, developers που θέλουν να εκμεταλλευτούν και την παραμικρή σπιθαμή εναπομείνασας γης στο χώμα του τόπου ετούτου μέχρι να υψωθεί και ο τελευταίος όροφος του κάθε εκτρώματος που θέλει ν’αγγίξει τον ουρανό - κι ας μείνει αιωνίως ακατοίκητο-  μέχρι να πνιγεί στο χρήμα και ο τελευταίος δικηγόρος που στην ιστοσελίδα του φωτογραφίζεται με αέρα Forbes 500 - κι ας φοράει αλουστράριστα παπούτσια κλαρινογαμπρού.

Σημασία έχει ότι ακόμα κι αν ισοπεδωθεί η Κύπρος όλη απ’ άκρη σ’ άκρη, κάτω από τόνους τσιμέντου που σιγά σιγά θα θάψουν και την παραμικρή θύμηση ότι η ομορφιά σ’ αυτό το νησί κάπου, κάποτε υπήρξε, τα πελατάκια των διαβατηρίων θα συνεχίσουν να συρρέουν σε εμάς σαν πιστές μέλισσες.

Tην ίδια στιγμή όμως, κάτι δεν μου κάθεται πολύ καλά με τις τελευταίες αποκαλύψεις του Al Jazeera για τα Cyprus Papers. Τι καινούριο μάθαμε δηλαδή από τη διερευνητική δημοσιογραφία ενός πρακτορείου που εκ των πραγμάτων, δεν μπορεί να επαίρεται για την διαφάνεια του με δεδομένο ότι είναι οικονομικά εξαρτημένο από το Κατάρ;  

Το δημοσίευμα αναφέρει ότι καταδικασμένοι μεγαλοαπατεώνες και πολιτικά πρόσωπα, βρίσκονται ανάμεσα στη λίστα ατόμων από περισσότερες από 70 χώρες που έχουν αγοράσει τα πολυπόθητα διαβατήρια της Αφροδίτης. Αυτό είναι νέο; Γιατί δημοσιεύεται τώρα λες και δεν το ξέραμε ότι είμαστε η ντροπή μιας Ευρώπης που μας συμπεριφέρεται σαν το μαύρο πρόβατο της οικογένειας ενω για να είμαστε ειλικρινείς, απλά ζηλεύει επειδή κλέψαμε λίγη από την μπίζνα του Λουξεβούργου και των άλλων κρατών μελών; Η Κύπρος μπορεί να έχει τ’ όνομα, αλλά μην γελιόμαστε, όλοι έχουν και τη χάρη.

Αν και είναι αλήθεια συγκινητικό που μας εξοργίζει τόσο η εξόφθαλμα βρώμικη χάραξη πολιτικής που γρήγορα βαφτίστηκε ως ένα υπέροχο success story, είναι βασικό να απαντήσει κανείς αν υπάρχει πραγματικά μια άλλη εναλλακτική επιλογή, ειδικά με μια νέα παγκόσμια κρίση να αιωρείται πάνω από τα τρομαγμένα κεφάλια μας. Αν δεν πουλάμε διαβατήρια ως Κύπρος, πώς θα ζήσουμε; Με τους τουρίστες που δεν έρχονται; Με τη βιομηχανία που δεν έχουμε;  Με το όραμα ενός μέλλοντος που δεν αναζητήσαμε ποτέ; Το λέει ωραία ο Μίλερ στον Θάνατο του Εμποράκου. “Δουλεύεις μια ζωή να ξεπληρώσεις ένα σπίτι. Στο τέλος είναι δικό σου και δεν υπάρχει κανένας να ζήσει σ’ αυτό”.

Loader