Με τον θριάμβο του Parasite, οι καλά φυλαγμένες από τα μαντρόσκυλα του Hollywood κερκόπορτες ανοίγουν, ώστε να γεφυρωθεί το χάσμα μεταξυ παγκόσμιου και αμερικανικού σινεμα στις αξιώσεις σημαντικών βραβείων όπως αυτά των Όσκαρ.

Αφου η γλώσσα του κινηματογράφου είναι μια και ένα αριστούργημα δεν έχει χώρα προέλευσης αλλά καλλιτεχνική αξία που διαπερνά κάθε σύνορο, ο διαχωρισμός ‘Καλύτερης Ταινίας’ vs ‘Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας’ είναι απολύτως πλασματικός και κάποια στιγμή έπρεπε να γίνει και αυτό, να αναγνωριστεί δηλαδή μια ταινία ως η καλύτερη της χρονιάς ανεξάρτητα από το πού προέρχεται. Αν ξέρει κάτι να κάνει καλά η έβδομη τέχνη, αυτό είναι το να σε εισάγει σε κόσμους που μπορεί να σου αλλάξουν τη ζωή με τον τρόπο που διαπραγματεύονται την ανθρώπινη κατάσταση και ακριβώς γι’αυτό, η γεωγραφική τοποθεσία αυτών των κόσμων δεν έχει καμία σημασία.  

Με αυτό το σκεπτικό, παραθέτω 15 ξενόγλωσσες ταινίες των τελευταίων δεκαετιών (χωρίς σειρά προτίμησης) στις οποίες θα άξιζε και με το παραπάνω το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας. 

In the Mood for Love (Wong Kar-Wai)

Amour (Michael Haneke)

Shoplifters (Hirokazu Kore-eda)

Timbuktu (Abderrahmane Sissako)

Songs from the Second Floor (Roy Andersson)

Uncle Boonmee Who Can Recall His Past Lives (Apichatpong Weerasethakul)

Ash is Purest White (Jia Zhangke)

A Separation (Asghar Farhadi)

Y Tu Mamá También (Alfonso Cuarón)

La Granze Belezza (Paolo Sorrentino)

Certified Copy (Abbas Kiarostami)

Holy Motors (Leos Carax)

The Diving Bell and the Butterfly (Julian Schnabel)

A Prophet (Jacques Audiard)