«Η θρησκεία έχει αποδειχτεί εξαιρετικά παραβατική πάνω στο ένα και μοναδικό θέμα όπου δεν θα έπρεπε αποδεικνύοντας το αυτονόητο: Πως ηθική και ηθικότητα είναι εντελώς ανεξάρτητες απ' την πίστη». Αν υπάρχει ένας συγγραφέας στον οποίο επιβάλλεται να καταφύγει οποιοσδήποτε επιθυμεί να στοχαστεί πάνω στο ρόλο της θρησκείας στις μέρες μας, αυτός είναι ο Christopher Hitchens που αν ζούσε (και γνωρίζοντας τις στενές σχέσεις που είχε με την Κύπρο), θα είχε τόσα φλεγματικά να πει και άλλα τόσα να γράψει χρησιμοποιώντας τον Μακαριότατο ως το case study τεκμηρίωσης κάθε λέξης του.

«Ο Θεός δεν σώζει κανέναν δωρεάν». Απ’ όσα αμίμητα έχει εκστομίσει ο Χρυσόστομος κατα καιρούς, αυτή η φράση συνοψίζει μάλλον όλη την business as usual κοσμοθεωρία ενός παπά που κόντρα σε θεούς και δαίμονες δήλωνε στις Αρχιεπισκοπικές εκλογές του 2006 πως «και ο επόμενος Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος θα λέγεται». 

Και είχε δίκαιο.

Αυτό που είναι αξιοθαύμαστο στην περίπτωση Χρυσόστομου είναι η σαρωτική απροθυμία που τον διακρίνει στο να τηρήσει τα προσχήματα για οποιοδήποτε λόγο και αιτία - ούτε καν κατ’ επίφαση. Η όποια ψευδοπνευματικότητα ή ταπεινότητα θα περίμενε κανείς να διέπει τον δημόσιο λόγο του ως επικεφαλής της Εκκλησίας όχι μόνο δεν ταιριάζει στον χαρακτήρα του (όπως και ο καρκίνος) αλλά δεν είναι καν απαραίτητη ως επικοινωνιακό ‘καθήκον’ ή έστω αναγκαίο κακό τη δουλειάς.  

Ο Αρχιεπίσκοπος μας και είναι ΚΑΙ φαίνεται ο κακός της ιστορίας και αν δεν σας αρέσει, να φύγετε να πάτε αλλού, άθεα, αριστερά μιάσματα. Πήρε 300.000 και μας ζητάει και τα ρέστα γιατί γούστο του και καπέλο του. Πιστός στο δόγμα του ‘never apologise, never explain’, ο Χρυσόστομος είναι η σύγχρονη μετουσίωση του μάντρα ‘να είσαι ο εαυτός σου’.  

Μέσα σε όλη την υποκρισία και τη σοβαροφάνεια ενός κυβερνητικού επιτελείου που αρέσκεται στο να προσποιείται ότι τα σαθρά του θεμέλια δεν τρίζουν, ο Αρχιεπίσκοπος κάνει γαργάρα τη διαφθορά και μας τη φτύνει στα μούτρα σιγοτραγουδώντας κάθε βράδυ πριν βγάλει τα ράσα: «σ’ όποιον αρέσουμε, για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε».