H Πρόεδρος της Παγκύπριας Οργάνωσης Γονέων και Φίλων, Παιδιών με εγκεφαλικές και άλλες αναπηρίες «Αγκαλιά Ελπίδας», Γιούλα Πιτσιάλη, μιλάει για το παιδί της, τον Νικόλα, που πάσχει από εγκεφαλική παράλυση, τετραπληγία και απώλεια ακοής. 

Αναφέρεται στους αγώνες που αναγκάστηκε η δική της οικογένεια να δώσει μέχρι σήμερα για να φοιτήσει ο γιος τους στο σχολείο, αφού τον απέκλειαν από την ενιαία εκπαίδευση, με τους αρμόδιους φορείς να προαποφασίζουν πως δεν θα τα καταφέρει. Ο Νικόλας όμως που σήμερα είναι 18 ετών, όχι μόνο πηγαίνει σχολείο αλλά αρίστευσε και δύο φορές.

Η κα Πιτσιάλη περιγράφει την καθημερινότητα οικογενειών όπως η δική της και την αδιαφορία του κράτους που φτάνει σε σημείο να τους αντιμετωπίζει ως αόρατους. Μιλώντας στην εκπομπή Woman to Woman, δεν κρύβει πως παιδιά με αναπηρίες που δεν μπορούν να αυτοσυντηρηθούν ή χάνουν τους γονείς τους, συχνά λόγω έλλειψης υποδομών, μετά τα 18 τους χρόνια, καταλήγουν σε γηροκομεία. 

Οφείλω να ομολογήσω πως κάθε φορά που ένας άνθρωπος -γυναίκα στην προκειμένη-, κάθεται απέναντί μου "ξεχνώντας" τις κάμερες, τιμώντας με πραγματικά με την ειλικρίνειά του ακόμη και όταν τα ερωτήματα που θέτω είναι επώδυνα, αισθάνομαι ευλογημένη. Ευλογημένη που σε αυτό το σκηνικό, σε αυτή τη γαλάζια πολυθρόνα, σε αυτή την εκπομπή, μοιράζεται αλήθειες που δύσκολα λέγονται, πόσο μάλλον δημόσια.

Γιατί, για σκέψου... Πόσο εύκολο είναι για μια μάνα να εξομολογείται πως αναπόφευκτα, η κοινωνία, η δική μας, η κυπριακή, κάνει πολλές φορές γονείς που έχουν παιδιά με αναπηρίες, να σκέφτονται πως ίσως θα ήταν καλύτερα να φύγουν πρώτα εκείνα, πριν από αυτούς; Γιατί ξέρουν πως θα καταλήξουν σε γηροκομεία και ιδρύματα, στα 20, 25 τους χρόνια. Σε χέρια πιθανόν, όχι και τα πιο κατάλληλα.

Και αν σφίχτηκε ήδη το στομάχι σου από αυτό που μόλις διάβασες, πάρε γερές δόσεις από κουράγιο πριν πατήσεις το play σε αυτή τη συνέντευξη που ακολουθεί. Εκτός και αν προτιμάς να συνεχίσεις να είσαι μέλος μιας κοινωνίας και ενός κράτους που εσκεμμένα εθελοτυφλεί διότι αυτό βολεύει. Αν αυτή είναι η απόφασή σου, κάνε scroll down για κάποιο επόμενο, ίσως πιο χαρούμενο δημοσίευμα... Εξάλλου, λένε πως αν κάτι δεν συμβαίνει στο σπίτι μας, δεν μας αφορά... Αλήθεια όμως; Δεν μας αφορά;

Μια συζήτηση γεμάτη με αλήθειες που πρέπει να ακουστούν και μηνύματα που πρέπει να εισακουστούν. Με ειλικρίνεια που "σπάει κόκαλα", από μια γυναίκα που πίστεψε στο παιδί της και πάλεψε για τα δικαιώματά του, όταν σχεδόν όλοι την αμφισβητούσαν.

Ένας ατέρμονος αγώνας για την ίδια και άλλες οικογένειες με παιδιά που έχουν εγκεφαλική αναπηρία ή οποιουδήποτε άλλου είδους αναπηρία...στην χώρα μας τουλάχιστον. 

Έναν αγώνα που και η ίδια η Γιούλα Πιτσιάλη, σκοπεύει να πάρει ένα βήμα πιο κάτω όπως με ενημέρωσε off camera. Διεκδικώντας μια θέση στη βουλή, με το κίνημα "Ανεξάρτητοι". Σύμφωνα με την ίδια, δεν έκανε σχετική αναφορά τη μέρα της συνέντευξης, ακριβώς διότι δεν ήθελε να θεωρηθεί πως "εκμεταλλεύεται" το δημόσιο βήμα που της παρασχέθηκε. Και αυτό, μάλλον λέει πολλά για τον χαρακτήρα της...

Ακολουθεί η συνέντευξη στο πλαίσιο της εκπομπής Woman to Woman από την Digital tv