Για μια εβδομάδα, το κτήριο όπου στεγάζονται τα κεντρικά γραφεία του Δημοκρατικού Συναγερμού θα είναι ντυμένο με τα χρώματα της Γαλλίας ως ένδειξη αμέριστης συμπαράστασης και αλληλεγγύης μετά τα απανωτά τρομοκρατικά χτυπήματα στη χώρα και στέλνοντας ταυτόχρονα -δια στόματος του Κοινοβουλευτικού Εκπροσώπου κ. Νίκου Τορναρίτη- το μήνυμα ότι «η Δημοκρατία δεν απειλείται, ο πολιτισμός δεν απειλείται, η ελευθερία της διάδοσης των ιδεών δεν μπορεί να περιοριστεί με μεθόδους τρομοκρατίας».

Μάλιστα το show επισημοποιήθηκε παρουσία της Επιτετραμμένης της Πρεσβείας της Γαλλίας στην Κύπρο κα Audrey Pion, η οποία σίγουρα θα έχει δει χειρότερα στη ζωή της από αυτό:

Προσέξατε φαντάζομαι ότι δεν φωταγωγήθηκε με τα χρώματα της γαλλικής σημαίας κάποιο δημόσιο κτήριο ή μνημείο αλλά τα... γραφεία ενός κόμματος, γεγονός που κάνει την κίνηση το ίδιο σημαντική με το να τιμάς το έπος του ‘40 ονομάζοντας το περίπτερό σου “ΟΧΙ”.

Βέβαια για τον Δημοκρατικό Συναγερμό όλα τα παραπάνω ισχύουν μόνο όταν απειλείται ο χριστιανικός πολιτισμός από τους φανατικούς ισλαμιστές, γιατί όταν απειλούνται γενικά ο πολιτισμός και η ελευθερία της έκφρασης λέει τα ακριβώς αντίθετα. Και δεν πάμε μακριά. Πριν ενάμιση μήνα όταν ξέσπασε η σκατοθύελλα με τους δήθεν βλάσφημους και προσβλητικούς πίνακες του ζωγράφου εκπαιδευτικού Γιώργου Γαβριήλ ο ΔΗΣΥ -δια στόματος της αντιπροέδρου Αννίτας Δημητρίου - δεν έδειξε την ίδια ευαισθησία σε ό,τι αφορά στην ελευθερία της έκφρασης. Αντίθετα έριξε λάδι στη φωτιά με μια “ναι μεν αλλά..” ανακοίνωση που ουσιαστικά έθετε όρια στην καλλιτεχνική έκφραση ενώ ενθάρρυνε ακόμα σφοδρότερες και χυδαιότερες επιθέσεις προς το πρόσωπο του καλλιτέχνη. 

Σεβαστή η ελευθερία έκφρασης, πόσο μάλλον το δικαίωμα έκφρασης ενός καλλιτέχνη. Το δικαίωμα όμως αυτό δεν πρέπει να επεκτείνεται εκεί που προσβάλλονται σύμβολα, θεσμοί, η ανθρώπινη αξιοπρέπεια κ επιδεικνύεται έλλειψη σεβασμού προς θρησκευτικές αντιλήψεις.https://t.co/s8gLqFpNbn pic.twitter.com/LXmBw2HINP — ΔΗΣΥ (@DISY1976) September 16, 2020

Το πιάσατε; “Σεβαστή η ελευθερία έκφρασης, πόσο μάλλον το δικαίωμα έκφρασης ενός καλλιτέχνη. Το δικαίωμα όμως αυτό δεν πρέπει να επεκτείνεται εκεί που προσβάλλονται σύμβολα, θεσμοί, η ανθρώπινη αξιοπρέπεια κ επιδεικνύεται έλλειψη σεβασμού προς θρησκευτικές αντιλήψεις”. Καμία σχέση με αυτό που συμβαίνει στη Γαλλία, ένα πραγματικά κοσμικό κράτος που βάζει τις βασικές ανθρώπινες ελευθερίες πάνω από οτιδήποτε, ειδικά απέναντι από καταπιεστικές, θεοκρατικές αντιλήψεις. Και το βασικότερο, η Γαλλία το εφαρμόζει στην πράξη αφού ως γνήσιο κοσμικό κράτος (και όχι στα χαρτιά όπως το δικό μας Ιράν της Μεσογείου) δεν επιτρέπει σε ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ θρησκεία, ακόμα και την επικρατούσα, να ανακατευτεί στις υποθέσεις του. Γι’ αυτό και η υπόθεση του Charlie Hebdo μετατράπηκε σε εθνικό ζήτημα. Δεν ήταν πια ένα απλό θέμα λογοκρισίας και δημοσιογραφικής δεοντολογίας αλλά μια μάχη για θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, όπως η ελευθερία της έκφρασης. 

Βλέπετε στη Γαλλία που τόσο βαυκαλίζονται οι κατ’ ευφημισμό “ευρωπαϊστές” Συναγερμικοί η πρώτη αντίδραση της κυβέρνησης του Μακρόν μετά τον αποκεφαλισμό του καθηγητή που έδειξε τα επίμαχα σκίτσα του Μωάμεθ σε μαθητές, δεν ήταν να μασήσει τα λόγια του και να αρχίσει τα “σεβαστή μεν η ελευθερία της έκφρασης αλλά...” όπως η Πινδάρου αλλά να προβάλει τα ίδια τα σκίτσα σε γιγάντιες διαστάσεις πάνω σε κυβερνητικά κτήρια για να στείλει ξεκάθαρα και ηχηρά το μήνυμα “η τρομοκρατία των φανατικών ισλαμιστών ΔΕΝ θα περάσει”.

Φανταστείτε να συνέβαινε κάτι ανάλογο στην Κύπρο, πχ να προβάλλονταν ο πίνακας με τον Χριστό μετανάστη ή τον σκύλο που κατουράει τον Αρχιεπίσκοπο στην πρόσοψη του Προεδρικού ή την Πινδάρου. Όχι για να δείξει η κυβέρνηση ή ο ΔΗΣΥ ασέβεια προς το πρόσωπο του Αρχιεπισκόπου (αν και δεν ξέρω πως μπορούν κάποιοι να σέβονται αυτόν τον παραδόπιστο που πήρε μίζα 300 χιλιάρικα από τον διάσημο πια Κυπρο-μαλαισιανό ως γρηγορόσημο) αλλά για να δείξουν ότι δεν θα ανεχτούν ΚΑΜΙΑ αήθη επίθεση προς το πρόσωπο του Γιώργου Γαβριήλ κι ότι η ελευθερία της έκφρασης είναι πιο πάνω από το θρησκευτικό συναίσθημα (που μπορεί να “προσβάλλεται” όπως λένε κάποιοι αλλά σε καμιά περίπτωση δεν καταπιέζεται, απαγορεύεται ή έστω περιορίζεται κι αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά). Ξέρω-ξέρω, λέμε και καμιά μαλακία για να περάσει η ώρα, αυτά δεν θα συμβούν ούτε τη χρονιά που ξεκίνησε το Enterprise “να πάει με τόλμη εκεί που κανένας άνθρωπος δεν πήγε ποτέ”.

Εδώ μάθαμε στο “κρύψε να περάσουμε”. Να φταίμε το θύμα της επίθεσης ότι προκάλεσε. Είτε είναι θύμα βιασμού (“τα ήθελε”), είτε γυναικοκτονίας (“ποιος ξέρει τι του έκανε του ανθρώπου”), είτε ξυλοδαρμού (“να μην ανακατευόταν”), είτε ρατσιστικής επίθεσης (“να έμενε στη χώρα του”), είτε δίωξης για τα πιστεύω του (“δεν σεβάστηκε τον Χριστό, τον Αρχιεπίσκοπο ή τον Γρίβα). Ποτέ τον θύτη, αυτόν που βρίζει, απειλεί, χτυπάει ή σκοτώνει. Πάντα το θύμα.

Γιατί είναι ευκολότερο να αποφεύγεις παρά να αντιμετωπίζεις κατά μέτωπο. Είναι ευκολότερο να μαθαίνεις στην κόρη σου να μην ντύνεται όπως θέλει παρά στον γιο σου ότι το “όχι” σημαίνει “όχι”. Είναι πρακτικότερο να βάζεις όρια στον καλλιτέχνη παρά να δώσεις στον φανατισμένο χριστιανοταλιμπάν ή σκέτο ταλιμπάν να καταλάβει ότι ΚΑΜΙΑ θρησκεία, έθιμο ή ιδεολογία δεν είναι υπεράνω κριτικής, έρευνας, αμφισβήτησης, σάτιρας ακόμα και χλευασμού. Ότι έχεις κάθε δικαίωμα να μην γουστάρεις αυτόν που σατιρίζει τη θρησκεία σου, να τον απορρίψεις και εξορίσεις από τη ζωή σου αλλά δεν έχεις ΚΑΝΕΝΑ μα ΚΑΝΕΝΑ δικαίωμα να του επιβληθείς με εκφοβισμό και απειλές για βία. Γιατί οι εδώ χριστιανοταλιμπάν μπορεί να μην κόβουν κυριολεκτικά κεφάλια αλλά ζητούσαν μεταφορικά το κεφάλι του Γαβριήλ επί πίνακι, να απολυθεί από τη δουλειά του, να καταστραφεί γενικά η ζωή του, να μην πούμε για τους ψόφους, τους καρκίνους και τις απειλές για τη σωματική του ακεραιότητα ακόμα και για την ίδια του τη ζωή. 

Και μετά από όλα αυτά τα ρεζιλίκια, ο “ευρωπαϊκός” ΔΗΣΥ που έδωσε άλλοθι στους φανατισμένους να βρίσουν και να απειλήσουν, τολμά να κάνει show μπροστά σε πρέσβεις για αξίες και ιδανικά που ούτε καν πιστεύει, είτε το κάνει επιλεκτικά μόνο όταν οι κακοί της υπόθεσης είναι ξεκάθαρα φανατικοί Ισλαμιστές. Αν ήθελαν να είναι σωστοί, η μόνη σημαία που αξίζει να κοσμεί την πρόσοψη των γραφείων τους είναι του Ιράν, αφού μιλούν τη γλώσσα της υποκρισίας φαρσί.