Διάβαζα χθες το άρθρο ενός ίνφλουενσερ της κυπριακής δημοσιογραφίας και τείνω να πιστεύω ότι όλοι που κάνουμε αυτή τη δουλειά αντιμετωπίζουμε κατά καιρούς το ίδιο θεματάκι που δεν είναι άλλο από τη λευκή σελίδα. 

Κάποιοι, λόγω του συγκεκριμένου πλαισίου στο οποίο βρίσκονται, σε συνδυασμό με τον λαϊκίζον τρόπο γραφής, φαίνεται να απέκτησαν πιστούς ακόλουθους που αναμένουν διακαώς την επόμενή τους επιδραστική παρέμβαση. Κι αυτό είναι χαριτωμένο όταν έχουν όντως κάτι να μας πουν. 

Στο χθεσινό άρθρο -και με τον ίνφλουένσερ δημοσιογράφο προφανώς να βολοδέρνει μπροστά από μία λευκή σελίδα- ανέγνωσα μία έντονη κριτική σχετικά με το βιντεάκι που παροτρύνει τον κόσμο να εμβολιαστεί. 

Και πριν από οτιδήποτε άλλο, ας συμφωνήσουμε ότι η αισθητική δεν είναι το δυνατό μας χαρτί σ’ αυτή τη χώρα. Πέραν αυτού και συνεχίζοντας την ανάγνωση, εντόπισα ότι η ανάλυση του ίνφλουενσερ εγκαταλείπει κάθε δίκαιο μπορεί να έχει όταν, αντί να αναλώνεται να εξηγήσει στον κόσμο γιατί πρέπει να εμβολιαστεί, καταγράφει την καλλιτεχνική νοηματοδότηση ενός όντως κακού βίντεο, κάνοντας ακριβώς το ίδιο που η εν λόγω διαφήμιση αποτυγχάνει να κάνει: να εξηγήσει στον κόσμο “γιατί”. Αντιθέτως.  

Είναι κρίμα, σε τέτοιες περιπτώσεις να ασχολούμαστε με την λεπτομέρεια και την κακαισθησία, που συμφωνώ ότι μας διακρίνει, και να χάνουμε το νόημα κάνοντας λόγο για δογματισμούς και εξαναγκασμούς ενώ, μέσω της αρθρογραφίας να λαϊκίζουμε διανθίζοντάς την με ποιηματάκια και στιχάκια για να αγγίξουμε ευαίσθητες χορδές. 

Το επιστημονικό consensus αποφάσισε. Τα υπόλοιπα είναι νόσος. Η νόσος της λευκής σελίδας.