Γράφει ο Αλέξης Παπαδόπουλος*

Σκεπτόμενος τη Λεμεσό συμπεραίνω ότι είναι μια πόλη ρευστή, όπως όλες οι σύγχρονες πόλεις. Ανέκαθεν μια πόλη ανοικτή, όπως και οι άνθρωποι της.

Οι διάφορες γεωπολιτικές συγκυρίες μεταφέρουν κραδασμούς και αυτοί εκλαμβάνονται ως ευκαιρία για πρόοδο. Μια πρόοδο που  φέρνει αλλαγές σε πολλά επίπεδα και αφήνει τα σημάδια της. Πολεοδομικά, κοινωνιολογικά, πολιτισμικά.

Αυτή την πόλη την ζουν και την δημιουργούν άνθρωποι από όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Οι κοινωνικές και γεωπολιτικές κρίσεις τους έφεραν εδώ, είτε από την Άρμου, την Κερύνεια, τα Ιμαλάια, το Saint Petersburg και το Καμερούν. Ένα αρχαίο έθιμο με ενετικές/ αθηναϊκές/ νότιο-αμερικάνικες επιρροές είναι μια τρελή γιορτή και το σήμα κατατεθέν της πόλης μας.

Μια πόλη κοσμοπολίτικη, με ανθρώπους παθιασμένους και ανοικτούς στις ιδέες. Για να μπορέσουμε να σκεφτούμε την ανασυγκρότηση της Λεμεσού και την ταυτότητα της μέσα από μια ολιστική και ανθρωποκεντρική προσέγγιση αποδεχόμενοι την ρευστότητα της πρέπει να λάβουμε υπόψη όλα τα πιο πάνω στοιχεία ως θεμέλια προόδου και δημιουργικότητας.

Να καταλάβουμε ότι η παράδοση μας είναι η αποδοχή των συνθηκών και η προσαρμογή.

Πολεοδομικά, η πόλη μας αναγιγνώσκεται σήμερα ως ένα κολάζ των διαφόρων εποχών που βιώσαμε. Αρχιτεκτονική των παλιών αρχοντικών φορτωμένα ευρωπαϊκούς μιμητισμούς, νεοκλασικά να φωνάζουν ελληνικότητα, πλίνθινα χαμόσπιτα να υπενθυμίζουν την αγροτική προέλευση των κατοίκων. Η πανηγυρική είσοδος του μοντερνισμού συμπίπτει με ακόμα ένα κύμα επέκτασης της πόλης, οι δικοινοτικές ταραχές αποκόπτουν περιοχές από τον ιστό της, μέχρι σήμερα.

Ο μαζικός ερχομός των προσφύγων κατόπιν της εισβολής, το παραλιακό οκταώροφο τοίχος, τα ξενοδοχεία και η τουριστική περιοχή, η κρίση του Λιβάνου, του περσικού κόλπου, η οικοδομική φούσκα και η κατάρρευση της, το πρόγραμμα απόκτησης ιθαγένειας και η κατάρρευση του, όλα αυτά αποτυπωμένα στον πολεοδομικό ιστό της πόλης.

Κάποιοι λένε η Λεμεσός έχασε την ταυτότητα της. Απαντώ κατηγορηματικά πως αυτή είναι η ταυτότητα της.

Ο κόλπος της Λεμεσού δρα ενοποιητικά στην μητροπολιτική κλίμακα, η πόλη επεκτείνεται σε 20 χιλιόμετρα κατά μήκος αυτού. Η Λεμεσός θέλει να παίξει τον ρόλο της μεσογειακής παραθαλάσσιας μητρόπολης και έχει τα πάντα για να μπορεί να το κάνει. Η άμεση σχέση με την θάλασσα έχει απορροφήσει τους Λεμεσιανούς στην καθημερινότητα τους αναπτύσσοντας μια νέα βιωματική σχέση με αυτή.

Η οργανική και επωφελής διάδραση είναι το ζητούμενο. Η αναγνώριση της θάλασσας και των ακτών ως κατεξοχήν φυσικό στοιχείο που η προστασία τους θα μπορεί να συνδυαστεί με την αναψυχή και την απόλαυση για μια καλύτερη ποιότητα ζωής.

Η πόλη επεκτείνεται προς τα βουνά, εκεί που παλαιότερα προερχόταν ο πλούτος της. Οι υδατοφράκτες, οι χείμαρροι, αποτελούν ευκαιρίες για συνδετικούς κρίκους με το φυσικό περιβάλλον, ευκαιρία για να μετατραπούν και σε πολεοδομικούς συνδέσμους.

Ενώ η θάλασσά και το βουνό ενοποιούν την πόλη στην μακροκλίμακα, άλλες παρεμβάσεις στην μικροκλίμακα μπορούν να ενοποιήσουν το κατακερματισμένο αστικό περιβάλλον της πόλης.

Ο δημόσιος χώρος να αποτελέσει το χωνευτήρι των διαφορών. Εκεί που συναντώνται οι άνθρωποι.

Αυτή η πρωτοβουλία προσκαλεί τους πολίτες να συζητήσουν πως η πόλη μας μέσα από τις αλλαγές και την πρόοδο δεν θα αφήνει κάποιους πίσω. Να διαμορφώσουν στρατηγικές ισότητας για όσους την ζουν. Να είναι μια πόλη ελκυστική στην καινοτομία και τη δημιουργικότητα, μια σύγχρονη πράσινη και γαλάζια πόλη με τελικό αποδέκτη τον Λεμεσιανό.

Επειδή η πόλη είναι οι κάτοικοι της, το ανήκειν προϋποθέτει τη διαβούλευση και τη συμμετοχή των κατοίκων της στη διαμόρφωση του μέλλοντος της.

*Αρχιτέκτονας και ενεργό μέλος της νέας πρωτοβουλίας πολιτών Για τη Λεμεσό

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο Limassol Today