Έχει δέκα μέρες που η Ρωσία βιάζει την Ουκρανία, βομβαρδίζει αδιακρίτως στρατιωτικούς και πολιτικούς στόχους, δολοφονεί ασύστολα αμάχους, ισοπεδώνει κτήρια, υποδομές και ανθρώπινες ψυχές. Και όπως σε όλους τους βιασμούς, υπάρχουν τα καθάρματα που ξεπλένουν τον δράστη και ρίχνουν το φταίξιμο στο θύμα. Η ρητορική ακριβώς η ίδια. Με τη διαφορά ότι δεν εκφράζεται πλέον μόνο από τους διαχρονικά Πουτινολάγνους ακροδεξιούς (οι οποίοι άλλωστε υποστηρίζουν κάθε αυταρχικό, ανελεύθερο και απάνθρωπο καθεστώς) αλλά και κάποιους αριστερούς, δήθεν προοδευτικούς το μίσος των οποίων για τη Δύση και τις ΗΠΑ υπερσκελίζει την αγάπη για τον συνάνθρωπο που πολτοποιείται από τις ρωσικές βόμβες. Για όλους αυτούς προέχει η ιδεολογία, τα ανθρώπινα θύματα είναι παράπλευρες απώλειες.

Γι’ αυτό και ξεπλένουν καθημερινά τη Ρωσία και τον Πούτιν με άστοχες συγκρίσεις, ατέλειωτα whataboutism που πάνε πίσω μέχρι την αυγή του πολιτισμού και ξεδιάντροπο αναμάσημα της ρωσικής προπαγάνδας. “Τι δουλειά είχε η Ουκρανία στην αγκαλιά του ΝΑΤΟ και της ΕΕ;” που θα έλεγε και η Αντρούλλα. “Η Ουκρανία γέμισε ναζί” λέει με στόμφο ο γιαλαντζί “προοδευτικός” άσχετα εάν στις εκλογές του 2019 το ουκρανικό ακροδεξιό κόμμα Svoboda πήρε 2,5% και τον πούλο από το κοινοβούλιο. Αν η ύπαρξη νεοναζί σε μια χώρα αποτελεί δικαιολογία για εισβολή τότε στην Κύπρο δεν θα έπρεπε να μείνει ρουθούνι με τέσσερις βουλευτές και συνεχή ανοδική πορεία.  “Για τη γενοκτονία του ρωσόφωνου πληθυσμού στο Ντονμπάς θα μιλήσει κανείς;” ρωτάει άλλο παπαγαλάκι του Κρεμλίνου. Μια “γενοκτονία” για την οποία δεν υπάρχει κανένα απολύτως στοιχείο (παρά μόνο θύματα ένθεν κι ένθεν από τη ρωσική επέμβαση του 2014 σε Κριμαία και ανατολική Ουκρανία και την οργάνωση παραστρατιωτικών ομάδων που δημιούργησαν τετελεσμένα και το έδαφος για την πρόσφατη εισβολή) και όλως παραδόξως κανείς δεν αναφέρθηκε σ’ αυτή  εδώ και οκτώ χρόνια - ούτε καν αυτοί που την “ανακάλυψαν” τώρα με τη βοήθεια του RT και του Sputnik. 

Κι όλα αυτά επειδή η προηγούμενη ενσάρκωση της Ρωσικής Ομοσπονδίας, η Σοβιετική Ένωση τσάκισε τους ναζιστικούς κώλους πριν 77 χρόνια. Αυτό χρησιμοποιεί ακόμα ο Πούτιν ως λευκαντικό για τα εγκλήματα του καθεστώτος του (και είναι δικό του αφού κυβερνάει “δημοκρατικά” για 20ετία, πότε ο πρόεδρος, πότε ως πρωθυπουργός αλλά πάντα αφεντικό) εντός κι εκτός της ρωσικής επικράτειας, αυτήν την καραμέλα πιπιλίζουν και τα κυπριακά πουτινάκια. Παραβλέποντας φυσικά δύο λεπτομέρειες: Πρώτον, ότι η ΕΣΣΔ δεν νίκησε μόνη της τους Γερμανούς αλλά με τους δυτικούς συμμάχους της που έκτοτε έχουν δαιμονοποιήσει και β) ΕΣΣΔ και ναζιστική Γερμανία ήταν σύμμαχοι από το 1939 έως το 1941 προσαρτώντας ανενόχλητες όποιες γειτονικές χώρες ή περιοχές γούσταραν. 

Η ιστορία δεν γράφεται μόνο από τους νικητές ή επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Είναι επίσης φτιαγμένη από πλαστελίνη και ο καθένας την πλάθει όπως θέλει. Όπως πχ για τα εγχώρια εθνίκια, τους γριβικούς και τους ΕΟΚΑΒητάδες το Κυπριακό ξεκίνησε να υφίσταται ως πρόβλημα στις 20 Ιουλίου 1974. Όχι πέντε μέρες νωρίτερα, το ‘67 ή το ‘63. Για τον ρωσικό εθνικισμό και ιμπεριαλισμό -που πληρώνουμε αυτές τις μέρες, περισσότερο απ’ όλους φυσικά η Ουκρανία- η ιστορία της ΕΣΣΔ στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ξεκινά με την Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα, δηλαδή την εισβολή των ναζιστικών δυνάμεων στη Σοβιετική επικράτεια τον Ιούνιο του 1941 και όχι ας πούμε δύο χρόνια πριν, όταν η Μόσχα υπέγραψε το Σύμφωνο Μολότωφ - Ρίμπεντροπ, το Γερμανοσοβιετικό Σύμφωνο μη Επίθεσης που ουσιαστικά έλυσε τα χέρια του Χίτλερ για να αιματοκυλήσει την Ευρώπη για τα επόμενα έξι χρόνια. Ως αποτέλεσμα του Συμφώνου ήταν η εισβολή των Ναζί στην Πολωνία την 1η Σεπτεμβρίου 1939 που σηματοδότησε την έναρξη του Β’ ΠΠ.

Αυτό που συνήθως περνάει στα ψιλά, ειδικά από τους αριστερών αποχρώσεων ιδεολόγους, είναι ότι 16 μέρες αργότερα η ΕΣΣΔ εισέβαλε κι αυτή στην Πολωνία απ’ τα ανατολικά με πρόφαση -τι ειρωνεία- την προστασία των Λευκορωσικών και Ουκρανικών πληθυσμών. Η Πολωνία έπαψε να υπάρχει με τον Χίτλερ να δηλώνει “η Πολωνία δεν θα αναγεννηθεί ξανά με τη μορφή της Συνθήκης των Βερσαλλιών κι αυτό δεν το εγγυάται μόνο η Γερμανία αλλά και η Ρωσία”. Οι δύο σύμμαχοι μοιράστηκαν την πολύπαθη χώρα με άψογη μεταξύ τους συνεργασία και κοινές παρελάσεις της Βέρμαχτ και του Κόκκινου Στρατού στη Μπρεστ σε μια επίδειξη δύναμης προς τον τοπικό πληθυσμό.

Οι Ναζί θα προχωρήσουν στη συστηματική εξολόθρευση του εβραϊκού πληθυσμού (με τα διαβόητα γκέτο της Βαρσοβίας και της Κρακοβίας) ενώ οι Σοβιετικοί επιδόθηκαν στις γνώριμες πλέον εκκαθαρίσεις διανοούμενων που βαφτίστηκαν “εθνικιστές” και “αντιεπαναστάτες” με αποκορύφωμα τη Σφαγή του Κατύν, όπου 22.000 Πολωνοί αξιωματικοί, αστυνομικοί, διανοούμενοι, επιχειρηματίες και ιερείς εκτελέστηκαν εν ψυχρώ και θάφτηκαν στο επώνυμο δάσος, ένα έγκλημα που αποδόθηκε αργότερα στους Ναζί πριν αποκαλυφθεί η αλήθεια στα 90s από τη διάδοχο της KGB. Η Σοβιετική Ένωση δεν σταμάτησε στην Πολωνία. Βάσει του Συμφώνου εισέβαλε στη Φινλανδία (που μετά από γενναία αντίσταση συνθηκολόγησαν και προσάρτησαν το 9% της επικράτειας της χώρας) ενώ προσάρτησε την Εσθονία, τη Λετονία, τη Λιθουανία και κομμάτια της Ρουμανίας με καταστροφικές συνέπειες για τους τοπικούς πληθυσμούς. 

Γι’ αυτό το 2009 το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ανακήρυξε την 23η Αυγούστου (ημέρα υπογραφής του Συμφώνου Μολότωφ - Ρίμπεντροπ) Ευρωπαϊκή Ημέρα Μνήμης των Θυμάτων του Σταλινισμού και του Ναζισμού ενώ μια δεκαετία αργότερα το Κοινοβούλιο πέρασε ψήφισμα όπου το Σύμφωνο θεωρείται πλέον υπεύθυνο για το ξέσπασμα του Β’ ΠΠ που προκάλεσε τον θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων. Μαντέψτε ποιος αντέδρασε έντονα στο σπάσιμο του ναζιστικού μονοπωλίου στην καταστροφή της Ευρώπης. 

Δεν θα κρίνω τα γεγονότα του τότε με βάση το σήμερα. Μια σχολή σκέψης στη Ρωσία θεωρεί το Σύμφωνο Μολότωφ - Ρίμπεντροπ μια μελανή σελίδα στην ιστορία της χώρας, άλλη πάλι ως αναγκαίο κακό για την επιβίωσή της. Όμως αποτελεί ένα κραυγαλέο παράδειγμα πως οι συγκρίσεις της σημερινής Ρωσίας με τη ναζιστική Γερμανία δεν είναι άδικες ή άσχετες. Υπήρξαν άλλωστε σύμμαχοι εφαρμόζοντας ακριβώς τις ίδιες πρακτικές σε βάρος άλλων χωρών και τα έσπασαν όταν η μία αποφάσισε να πηδήξει την άλλη. Σήμερα οι ναζί είναι διαχρονικοί οικουμενικοί μπαμπούλες ενώ η Ρωσία χρησιμοποιεί τη σοβιετική συμβολή στην έκβαση του Β’ ΠΠ για να ξεπλύνει μια ναζιστικού τύπου εισβολή στην Ουκρανία με τα απανταχού πουτινάκια τους να την απλώνουν κιόλας να στεγνώσει. 

Απλά αναρωτιέμαι γιατί δεν λειτουργεί το ίδιο λευκαντικό και για ΗΠΑ, Βρετανία και γενικά όλη τη Δύση που πολέμησε επίσης γενναία τους ναζί. Σπαστικό όταν το ίνδαλμα του αντιαμερικανισμού σου αποδεικνύεται χειρότερο και φασιστικότερο, έτσι δεν είναι; 

* Στη φωτο αξιωματικοί της Βέρμαχτ και του Κόκκινου Στρατού ποζάρουν χαμογελαστοί στην κατεχόμενη Μπρεστ μετά το πέρας του μοιράσματος της Πολωνίας ανάμεσα σε Γερμανία και ΕΣΣΔ