Εύχομαι να μην ισχύσει τελικά και να αιφνιδιαστούμε όλοι ευχάριστα, φοβάμαι όμως πως σ’ έναν περίπου μήνα από σήμερα η Γκρέτα Tούνμπεργκ θα έχει ξεπέσει στη σφαίρα του τετριμμένου και του γραφικού και οι ειδήσεις για τις δράσεις της θα εμφανίζονται μεν, πολύ πιο χαμηλά δε. Μέχρι που να εξαφανιστούν.

Σίγουρα τη δυστοπία τη λένε Γκρέτα γιατί είναι τρομακτικά συμβολικό και απαισιόδοξο που μια 16χρονη γίνεται το παγκόσμιο σύμβολο για δράση εναντίον μιας επερχόμενης … καταστροφής της γης. Θυμίζει εξτρίμ σκηνικό από blockbuster λαφαζανιά του Χόλιγουντ, το ερώτημα όμως προέρχεται απ’ την πραγματική ζωή και ισχύει: Θα προλάβουμε να σώσουμε τον πλανήτη μας για τους 16χρονους; Η ενδόμυχη, υποσυνείδητη και συχνά συνειδητή και τεκμηριωμένη -από επιστήμονες- απάντηση είναι πως «όχι. Δεν προλαβαίνουμε». Η υπερθέρμανση προχωρεί πολύ πιο γρήγορα απ’ ότι νομίζαμε, η ανθρώπινη απληστία θα παραμείνει ως έχει, money will always be money κι όσο κι αν γίνονται φιλότιμες, μεμονωμένες και κυρίως δυτικές προσπάθειες για αποτροπή, οι ενδείξεις καλές δεν είναι. 

Τη δυστοπία τη λένε Γκρέτα όμως και για τη ματαιότητα του σύγχρονου τεχνολογικού παροδικού και εφήμερου. Θα παραμείνουν (οι ιδέες) της Γκρέτα περισσότερο από δύο μήνες viral; Θα επηρεάσουν δραστικά, αποτελεσματικά και σε βάθος χρόνου τις κινήσεις κρατών, επιχειρήσεων και πολυεθνικών; Θα συνεχίσουν να λειτουργούν ως έμπνευση και ως επαναστατικό ερέθισμα στα μυαλά και στη νοοτροπία λοιπών δεκαεξάχρονων; Μακάρι.

Για την ώρα, περισσότερο με τα προσωπικά της Γκρέτα ασχολούμαστε παρά με τις ιδέες της. Είναι καλά, δεν είναι καλά, επηρεάζει το σύνδρομό της τις κινήσεις της, θυματοποιείται, δεν θυματοποιείται, αντικειμενοποιείται, δεν αντικειμενοποιείται, είναι πιόνι της Αριστεράς, της Δεξιάς, της Νέας Τάξης Πραγμάτων, ποια είναι η μητέρα της, πού τραγουδούσε πριν και γιατί σταμάτησε, πώς θα επιστρέψει απ΄ την Αμερική η Γκρέτα και πόσα καύσιμα θα σπαταλήσει. Πού θα καταλήξει η ίδια και γιατί, διερωτόμαστε. Κακά τα ψέματα, αυτό που κυρίως σχολιάζεται τις τελευταίες λίγες μέρες δεν είναι οι έστω χιλιοειπωμένες -για κάποιους- ιδέες της αλλά μια superstar δεκαεξάχρονη και τα προσωπικά της βιώματα. 

Απ’ την άλλη -κι αυτό μια βάσιμη ελπίδα τη δημιουργεί- είναι αλήθεια πως ίσως να είναι η πρώτη φορά που γίνεται τόσος τρελός και παγκόσμιος ντόρος γύρω από έναν και μόνο άνθρωπο. Γύρω από έναν έφηβο κιόλας άνθρωπο, ένα ανήλικο κορίτσι που μας εκλιπαρεί για σεβασμό στη φύση και που, το σημαντικότερο, η δράση της (ή έστω η αντικειμενοποίησή της) έχουν εμπνεύσει ένα πρωτοφανές σε όγκο και σε γεωγραφική έκταση μαθητικό κίνημα, που κάθε Παρασκευή βγαίνει στους δρόμους με συνθήματα και αιτήματα που, σε χώρες όπως τη δική μας, πρώτη φορά διατυπώνονται. Το χάσμα των γενεών ποτέ δεν υπήρξε μεγαλύτερο.

Ελπίδα για επανάσταση κι αφύπνιση και ταυτόχρονα τρόμο για ζοφερή κατάληξη δημιουργεί βεβαίως και το ότι, αν οι millennials μέχρι σήμερα γκρίνιαζαν πως απλά δεν θα ζήσουν στο ίδιο βιοτικό επίπεδο με τους γονείς τους, η επόμενη γενιά, η γενιά της Γκρέτα, η λεγόμενη Gen Z, έχει ήδη αρχίσει να φοβάται πως όχι μόνο δεν θα ζήσει στο ίδιο βιοτικό επίπεδο αλλά δεν θα ζήσει .. γενικώς. Δεν θα έχουν πού να ζήσουν, ίσως να μη ζήσουν και καθόλου. Κι ας έχουμε ως ανθρωπότητα κατακτήσει τον  Άρη.  

Συνεπώς, αν με αφορμή όλο αυτό που γίνεται η συζήτηση επικεντρωθεί στις actual ανησυχίες της Γκρέτα και απ’ τη θεωρία περάσουμε αποτελεσματικά πια στην πράξη, τότε ίσως κάτι να άρχισε να γίνεται.

Χμ. Για να δούμε.