Με την πανδημία, ήρθε το social distancing και επιτέλους αντιληφθήκαμε πως το να κωλοτρίβεσαι πάνω σε αγνώστους και να μην τους αφήνεις να αναπνέουν δεν είναι φυσιολογικό, σωστό ή πρέπον. 

Επίσης με την πανδημία, το να πλένουμε τα χέρια μας πριν κάνουμε πιπί μας και αφου χρησιμοποιήσουμε το χαρτί υγείας, ξαφνικά έγινε κανόνας. Η απορία μου είναι, πότε έπαψε να είναι;  

Ένεκα μιας πανδημίας κατέστη πλέον σαφές πως όταν βήχουμε καλύπτουμε το στόμα μας! Μα, σε ποιο σενάριο κοινωνικής συναναστροφής, αυτή η πράξη ήταν η εξαίρεση και όχι ο κανόνας; 

Απλές, καθημερινές πράξεις που έπρεπε να είχαν γίνει συνήθειες χρόνια τώρα, αλλά φευ! Κάλλιο αργά παρά ποτέ θα πει κάποιος. Εγώ πάλι αναρωτιέμαι, τι είχαν πιάσει πριν το χέρι μου όλοι αυτοί οι άνθρωποι με τους οποίες έχω κάνει χειραψίες τα προηγούμενα χρόνια!  

Στο αεροδρόμιο Λάρνακας υπάρχουν αυτοκόλλητα στις καρέκλες, αποτρέποντας τους ταξιδιώτες να κάθονται δίπλα δίπλα. Συγγνώμη αν ακουστώ αγενής, αλλά θα μπορούσαμε παρακαλώ να υιοθετήσουμε αυτό το μέτρο; Αν θα ήταν εύκολα να αφαιρέσουμε και κάποιες καρέκλες ακόμη καλύτερα!  

Αναφέροντας καρέκλες, δεν θα ήταν εξαιρετική ιδέα να υιοθετήσουμε μια απόσταση ανάμεσα στα τραπέζια των εστιατορίων για να μην είμαστε όλοι αυτήκοοι μάρτυρες των συζητήσεων της διπλανής παρέας; 

Ταξιδεύοντας με αεροπλάνο πρόσφατα, βίωσα την πρωτόγνωρη εμπειρία της αναμονής των επιβατών στη θέση τους και της αποβιβασής τους σύμφωνα με τη θέση τους και όχι γιούρα κι όποιος πρόλαβε τον Κύριο είδε! Τακτικά και συσταρισμένα βγαίναμε χαλαρά και χωρίς σπρωξιές! Δάκρυσα από τη συγκίνηση και την πειθαρχία. 

Πειθαρχία που δείξαμε όχι μόνο ως ταξιδιώτες αλλά κι ως εργαζόμενοι. Θα ήταν εύκολο λοιπόν, να παραμείνουμε σπίτια μας και να δουλεύουμε από αυτά, εάν, όταν και εφόσον υπάρχει η δυνατότητα; Νομίζω πως πλέον είναι πασιφανές πως το ζητούμενο είναι να κάνουμε δουλίτσα, όχι σε πόση ώρα θα την κάνουμε, αφεντικό. 

Αυτό το meeting που πλέον αποδείχτηκε πως θα μπορούσε να ήταν ένα σύντομο email, δεν θα ήταν εξαιρετικά παραγωγικό να το υιοθετήσουμε; 

Κι αφού το internet αποδείχτηκε σοβαρό εργαλείο, μπορούμε αυτό το έρημο το digital transformation να το συνεχίσουμε πιο εντατικά; 

Γιατί έπρεπε να κινδυνεύσουμε να πεθάνουμε από ένα φονικό ιό για να αποφασίσουν τα super market στην Κύπρο να αποκτήσουν site και να κάνουν delivery; Γιατί θα έπρεπε να ζήσουμε μια πανδημία για να αποφασίσουν τα καταστήματα να χρησιμοποιήσουν τα social media και τα sites τους, προωθώντας τις οnline πωλήσεις και home delivery των προϊόντων τους; Ή να υπογράψω ψηφιακά χωρίς να χρειαστεί να φάω τα νιάτα μου περιμένοντας στην ουρά της τράπεζας; 

Δεν θα ήταν εξαιρετική ιδέα, το Υφυπουργείο Έρευνας, Ανάπτυξης και Ψηφιακής Πολιτικής, να ανακυκλώσει όλα τα fax από τις δημόσιες υπηρεσίες; Να μην κρατήσει ούτε ένα; Να εξαφανιστούν ΟΛΑ ΤΩΡΑ; 

Μπορούν όλες αυτές οι υπηρεσίες δημόσιες και μη, που τόσα χρόνια ζητoύσαν για αδιευκρίνιστο λόγο τα emails μας, να τα χρησιμοποιήσουν για να μας ενημερώνουν ψηφιακά; 

Πόσο επιστημονικής φαντασίας και ουτοπικό θα ήταν να ανανεώσουν όλες ανεξαιρέτως οι επιχειρήσεις, δημόσιες υπηρεσίες, τράπεζες και οργανισμοί την διαδικτυακή τους παρουσία, δημιουργώντας ένα users friendly site, για να μας εξυπηρετούν αποτελεσματικά, άμεσα και χωρίς ταλαιπωρία; 

Χωρίς να θέλω να γίνομαι εγωκεντρική, εγωίστρια, εγωλάτρης και συμφεροντολόγα, υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι δυσκολεύονταν να βγουν από το σπίτι τους και πριν την πανδημία. Γιατί -ξέρω πως μπορεί κάποιος να σοκαριστεί από την αποκάλυψη- αλλά και πριν την πανδημία, υπήρχαν συνάνθρωποί μας οι οποίοι δεν μπορούσαν να κυκλοφορήσουν είτε ένεκα κινητικών δυσκολιών, μόνιμης ή βραχυπρόθεσμης ασθένειας, ευαίσθητου οργανισμού, ή ακόμη και επιλογής. 

Οπότε το να εξυπηρετούνται οι άνθρωποι όταν είναι ακόμη μειοψηφία, πριν γίνουν η δοκιμαζόμενη πλειοψηφία, αποτελεί ένδειξη πολιτισμού και ύπαρξης κοινωνικού κράτους. Just saying folks.