Σύμφωνα με σημερινό ρεπορτάζ, στην κατεχόμενη Βοκολίδα κατέπλευσε τελικά το ξύλινο σκάφος με τους 100 μετανάστες που εντοπίστηκε χθες το πρωί σε θαλάσσια περιοχή νοτίως του Κάβο Γκρέκο, αφού, μετά από πολύωρη διαπραγμάτευση, δεν του επιτράπηκε η είσοδος στα χωρικά ύδατα που ελέγχονται από την Κυπριακή Δημοκρατία.  

Πληροφορίες του ΚΥΠΕ αναφέρουν ότι γύρω στις 11 χθες βράδυ το σκάφος με τους μετανάστες κινήθηκε βόρεια, πέρασε τη νοητή γραμμή αντιπαράταξης και στη συνέχεια κινήθηκε βόρεια προς την Κώμα του Γιαλού.

Με απλά λόγια, διώξαμε ένα ξύλινο σκάφος με πρόσφυγες και μικρά παιδιά (φωτογραφίες) αφού, ξέρετε, έχουμε πανδημία τώρα και αυτό μας έλειπε, να ασχολούμαστε και με λαθραίες ψυχές που ήρθαν να μας κολλήσουν κορωνοιό. Κάπου λίγο βορειότερα του Πρωταρά, ωστόσο, σ' ένα κράτος που είναι ψευδοκράτος, τους δέχτηκαν.

Με αφορμή το ειδεχθές και ντροπιαστικό περιστατικό που έγινε μεσούσης της πανδημίας, και που προσβάλλει κατάφωρα τα ανθρώπινα μας αντανακλαστικά, τόσο ως πολιτεία όσο και ως κοινωνία,  η ηθοποιός Μαρίνα Μανδρή, έγραψε στον τοίχο της το ακόλουθο:

Εγράφετε τη μέρα που εν αφήναν τα «μωρά» να κατεβούν από το αεροπλάνο:

«τα μωρά μας εν τα αφήνουν να κατεβούν, εε βέβαια αν ήταν λαθρομετανάστες ήταν να τους αγκαλιάσουν»

«Που τα μωρά θελουν χαρτί αλλά τωρά αν έρτουν λαθρομετανάστες εννά τους πουν περάστε»

Άλλοι εγράφετε πουκάτω που την είδηση για τη βάρκα:

«Τούτι μας ελοιπαν»

«Πέξαιτε τους να παν στα ναθαιμαν»

«Να πνηγουν τζε να ψοφισουν ώλοι»

Παραπονιούμαστεν ούλλοι επειδή ήμαστε κλεισμένοι μες τα σπίθκια μας εδω και μια φτομάδαν πως εβαρεθήκαμεν, πως εσπάσαν τα νεύρα μας με τα μωρά, πως δεν ξέρουμε τί άλλο να κάμουμεν για να περάσει η ώρα... Βλέπω την κόρη μου τζιαι τον γιό μου αφηνιάζουν τζιαι σκέφτομαι “εν κρίμα τα μωρά τόσες μέρες μέσα, κλειδωμένα»!

Τα μωρά... εν κρίμα... τα μωρά ... που έχουν φαί, που παίζουν, που γελούν, που δεν ξέρουν πώς ακούγεται ο πύραυλος, που δεν έχουν δει τη μάνα τους τρομοκρατημένη, που δεν έχουν δει τον παπά τους ανήμπορο, που δεν έχουν ζήσει τη θάλασσα νύχτες ολόκληρες, φουρτουνιασμένη, που δεν έχουν δει τα όπλα σας να τους σημαδεύκουν, που εν ακούσαν που το στόμα σας «ψόφο»... Τα μωρά μου, τα μωρά σου, τα μωρά ΜΑΣ εν κρίμα γιατί εν κλεισμένα σπίτι, ασφαλή, εν κρίμα γιατί εν στη χώρα σπουδών τους, ασφαλή!

Φωνάζετε πως τα προβλήματά μας εν πιο σοβαρά τωρά που τους λαθρομετανάστες, έχουμεν κορωνοιό τωρά!

Φωνάζετε, αλλά εκατακλύσετε τις λαικές σήμερα, τα σούπερμαρκετ εχτές, τις εκκλησίες αύριο, τα πάρκα μαζί με τα κοπελλούθκια σας κάθε μέρα, τα υπόλοιπα ανοιχτά καταστήματα μέρα παρα μέρα!

Φωνάζετε αλλά αντί να είσαστε καραντίνα γυρίζετε ή το σκάτε από τις πίσω πόρτες του ξενοδοχείου κατόπιν παρέμβασης, επιμένετε να κάμνετε οικογενειακές μαζώξεις θέτοντας σε κίνδυνο παππούδες και γιαγιάδες!

Φωνάζετε αλλά εσείς εισαστεν η απειλή.. Με εσάς να τα βάλετε..

Τούτα τα μωρά να τα αφήκετε ήσυχα, στη σύντομη ζωήν τους εζήσαν πολλά σιειρόττερα πράματα που τον τρόμο που σας προκαλεί εσάς ο κορονοιός τζιαι εγεμώσετε το σπίτι κωλόχαρτα, κουτοτσάρτελα τζιαι μακαρούνια!

Τούτα τα μωρά θα τα σέβεστε, ακούτε;

Τούτα τζι αν εν μωρά μας, τούτα τζι αν έπρεπε ναν μωρά ΜΑΣ.. Τζιαι τούτα τα μωρά να μεν τα ξαναπείτε λαθραία ακούτε;

Ούτε τις μανάδες τους , ούτε τους πατεράδες τους!

Λαθραία εν η ζωή σας τζιαι ο τρόπος που σκέφτεστε τζιαι ο τρόμος που νιώθετε...