Το έργο αφορά την ζωή και το έργο του διάσημου γλύπτη Γιαννούλη Χαλεπά. Ο τελευταίος, γεννήθηκε στην Τήνο και μεγάλωσε μέσα σε σκόνη, μάρμαρο και πηλό, στο εργαστήρι του πατέρα του. Από πολύ μικρή ηλικία κατάλαβε ότι ήθελε να γίνει γλύπτης. Όμως η μητέρα του, ήταν αποφασισμένη να μην τον αφήσει να γίνει μαρμαράς.

Ο Χαλεπάς, παρόλα αυτά, παρακολούθησε μαθήματα γλυπτικής στο Πολυτεχνείο της Αθήνας, κι ένα χρόνο μετά σπούδασε στην Ακαδημία Καλών Τεχνών στο Μόναχο με υποτροφία. Επέστρεψε στην Αθήνα κι άνοιξε το δικό του εργαστήρι. Σε μια επίσκεψή του στην Τήνο ζήτησε το χέρι της Μαριγώς, του μεγάλου του έρωτα και του το αρνήθηκαν. Αυτό ήταν η αρχή της πτώσης του... Το έργο, μας μεταφέρει ενώ είναι εσώκλειστος στο ψυχιατρείο και μέσα από τα διαρκή ταξίδια του μυαλού του, βλέπουμε όλη του τη ζωή, την Τήνο, την αυταρχική μητέρα και τον τυπικό πατέρα, τα αδέρφια... τον μεγάλο έρωτα της ζωής του, μα πιο πολύ... την έμπνευση, την μανία δημιουργίας… για να φτάσουμε μέχρι τα σημαντικά έργα του, τα όνειρα, τους εφιάλτες του... και να καταλήξουμε στο τελικό ερώτημα...

...τι αξίζει άραγε περισσότερο, να είσαι τρελός και ευφυής ή φυσιολογικός και ‘’απλός’’... άνθρωπος;

Ο Γιωργής Κοντοπόδης είναι ηθοποιός, απόφοιτος της δραματικής σχολής “Ράμπα” (καλλιτεχνική διεύθυνση Κώστας Αρζόγλου)  και της Φιλοσοφικής σχολής Αθηνών – τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής, Ψυχολογίας.  Κάποιες από τις θεατρικές παραστάσεις στις οποίες έχει συμμετάσχει είναι το “ελεύθερο ζευγάρι του Dario Fo”, “και τα αγόρια κλαίνε” του Μιχάλη Παπαδόπουλου,  “το κοράκι” του Βασίλη Αναστασίου,  “το χαμόγελο της Μόνα Λίζα” του Victor Lodato, “Norman is that you”  των Ron Clark και Sam Bobric,  “Αττίκ μια ζωή χειροκροτήματα” του Άγγελου Ανδρεόπουλου, ”τα γούστα του κυρίου Σλόαν” του Joe Orton, “ο τελευταίος των μεγάλων εραστών” του Νeil Saimon, ”αμόρε τρίο” του Κώστα Παπαπέτρου, ”Όταν πεθάνω θάψτε με στο facebook” του Αντώνη Τσιπιανίτη, “abnormal” της Nadia Michailovna κι άλλα σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Λιακόπουλου, Κωστή Τσώνου, Κατερίνας Πολυχρονοπούλου, Προμηθέα Αλειφερόπουλου… 

Τηλεοπτικά έχει συνεργαστεί με τον Βασίλη Θωμόπουλο – Πάνο Κούτρα στο σίριαλ ”κάτι χωρισμένα παλικάρια καθώς” και τον Γιάννη Διαμαντόπουλο στο σήριαλ ”έξι νύχτες στην Ακρόπολη”. Επίσης συμμετείχε στη σειρά ”άγριες μέλισσες” σε σκηνοθεσία Λευτέρη Χαρίτου – Σταμάτη Πατρώνη και Σπύρου Μιχαλόπουλου καθώς και στο “super mammy” του Μάρκου Σεφερλή – Γιώργου Καληώρα. 

Συνέντευξη στον Βασίλη Παπαβαρσάμη 

Φέτος σας βρίσκουμε σε μία αδιαμφισβήτητα μοναδική παράσταση τον Κοιμώμενο Χαλεπά/Ο Σαλός Άγιος, μια παράσταση για τη έντονη και τραγική ζωή και το αριστουργηματικό έργο του Γιαννούλη Χαλεπά. Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για το πως ξεκίνησε να υλοποιείται αυτή η ιδέα; 

Η ιδέα για τη δημιουργία ενός μονολόγου, για τη ζωή του Γιαννούλη Χαλεπά, γεννήθηκε το καλοκαίρι του 2022, όταν αποφάσισα, ότι ήθελα να κάνω ένα μονόλογο για την επόμενη χρονιά, καθώς ήταν η πρώτη μετά covid σεζόν. Μιλώντας με τον Άγγελο Ανδρεόπουλο λοιπόν, αναφερόμενοι σε κάποιες προσωπικότητες της ζωή των οποίων αξίζει να αφηγηθούμε, καταλήξαμε στη ζωή του Γιαννούλη Χαλεπά ενός ανθρώπου πολύ σημαντικού παγκοσμίως τόσο για το βίο όσο και το έργο του. Με τη σύμφωνη γνώμη λοιπόν,  και του σκηνοθέτη μας Αλέξανδρου Λιακόπουλου προχωρήσαμε στην δημιουργία του κειμένου αυτού κι έτσι ξεκίνησε αυτό το ταξίδι το οποίο, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, δεν φανταζόμουν καν ότι θα φτάσει μέχρι εδώ βρίσκεται αυτή τη στιγμή..

Πως βιώσατε την εμπειρία της πρώτης παράστασης στον προαύλιο χώρο του σπιτιού του Γιαννούλη Χαλεπά στον Πύργο της Τήνου;

Η παράσταση που πραγματοποιήθηκε τόσο την πρώτη χρόνια ανήμερα του θανάτου του Γιαννούλη Χαλεπά όσο και τη δεύτερη χρονιά ανήμερα της γέννησής του μπορούν να χαρακτηριστούν μόνο από μία λέξη, μυσταγωγική, έτσι ακριβώς ήταν η όλη παράσταση, η οποία πραγματοποιήθηκε με φυσικό φως καθώς είχαμε προγραμματίσει η ώρα έναρξης της να είναι τέτοια, ώστε με τη δύση του ήλιου να ολοκληρωνόταν και η παράσταση. Πίστευα δε ότι θα έχει κάποιο κόσμο αλλά δεν φανταζόμαστε με τίποτα, ότι και στις δύο παραστάσεις ο κόσμος θα γεμίσει και τον προαύλιο χώρο του σπιτιού αλλά και το δρόμο μπροστά από αυτόν. Το ότι καθόντουσαν όρθιοι και παρακολουθούσαν οι θεατές, είναι μαγικό. Το συναίσθημα να κατεβαίνεις τα σκαλιά του σπιτιού που έχει κατέβει κι ο άνθρωπος τη ζωή του οποίου αφηγείσαι το ίδιο. Μόνο αυτά μπορώ να πω γιατί συγκεκριμένη παράσταση.. 

Ο Γιαννούλης Χαλεπάς έζησε μια ζωή γεμάτη δυσκολίες και κακουχίες. Πως βιώνετε εσείς σωματικά και ψυχικά όλο αυτό, εντός και εκτός παράστασης;

Αν με ρωτούσατε ένα μήνα πριν θα σας έλεγα, ότι μετά το τέλος της παράστασης εγώ είμαι ήρεμος. Κουρασμένος μεν σωματικά πάρα πολύ, καθώς 80 λεπτά η παράσταση είναι όπως λένε χαρακτηριστικά πολλοί θεατές “στα κόκκινα”, άλλα ψυχολογικά θα σας έλεγα ότι είμαι ήρεμος. Με αφορμή την ακύρωση μιας εβδομάδας εξαιτίας μιας ασθένειας, αναγκάστηκα να μην παίξω για μία εβδομάδα και εκείνη την εβδομάδα άρχισε να ηρεμεί λίγο το μέσα μου, οπότε τότε συνειδητοποίησα, ότι τον άνθρωπο αυτόν, τον χαρακτήρα αυτόν, που έχουμε δημιουργήσει τον σέρνω μέσα μου και τον κουβαλάω τα τελευταία δύο χρόνια. Στη διάρκεια της παράστασης, αυτό το οποίο συμβαίνει πάντα είναι, ότι όσο κουρασμένος και να είμαι, όσο και να είναι το μυαλό μου ίσως σε άλλα πράγματα, με το που αρχίζω να λέω τις πρώτες λέξεις του κειμένου βυθίζομαι σε αυτή την προσωπικότητα. Νομίζω είναι ένα από τα χαρίσματα του συγκεκριμένου έργου του Άγγελου Ανδρεόπουλου οπότε βιώνω και όλες τις καταστάσεις που αφηγούμαι...

Έχετε πει σε κάποια άλλη συνέντευξη σας, ότι «όλοι γνωρίζουμε τον Γιαννούλη Χαλεπά, αλλά λίγοι τον ξέρουμε». Θα τον γνωρίσουμε περισσότερο τελικά τον μεγάλο γλύπτη αφού δούμε την παράσταση στην Κύπρο;

Το είχα πει, το λέω και θα το ξαναπώ. Όλοι γνωρίζουμε ως όνομα του Γιαννούλη Χαλεπά, όλοι έχουμε επισκεφτεί την διάσημη κοιμωμένη του που κοσμεί το πρώτο νεκροταφείο, αλλά ελάχιστοι ξέρουν τη ζωή και το βίο αυτού του ανθρώπου. Σίγουρα παρακολουθώντας την παράστασή μας, όλοι θεατές θα περάσουν μέσα από την μυθιστορηματική ζωή αυτού του ανθρώπου και για μένα το μεγαλύτερο, ίσως, κέρδος είναι ότι πάρα πολλοί θεατές τόσο στην Αθήνα όσο και στις άλλες πόλεις της Ελλάδος που έχουμε παίξει, στο τέλος όταν με περιμένουν για να μου μιλήσουν μου λένε... πάμε τώρα σπίτι μας να ψάξουμε περισσότερα πράγματα στη βικιπαίδεια για αυτόν τον άνθρωπο. Για μένα το να μαθευτεί η ζωή αυτού του ανθρώπου σε όσο περισσότερο κοινό γίνεται είναι ένας βασικός στόχος της παράστασης…

Τελικά, τι ήταν ο Γιαννούλης Χαλεπάς, ένας «Σαλός», ένας «Άγιος», μια «ιδιοφυία» ή κάτι άλλο;

Για μένα, γιατί μόνο την προσωπική μου άποψη μπορώ να καταθέσω, ο άνθρωπος αυτός ήταν ένας καλλιτέχνης με την ουσιαστική σημασία της λέξης. Από αυτούς τους καλλιτέχνες που δεν τους ενδιαφέρει η αναγνωρισιμότητα, το χρήμα κι όλες οι παράμετροι του να είσαι καλλιτέχνης αλλά η ουσία. Υπάρχουν και σήμερα τέτοιοι καλλιτέχνες, οι οποίοι χαρακτηρίζονται ως ιδιαίτεροι ως ιδιόμορφοι άνθρωποι ίσως, αλλά σε κανένα εξ’ αυτών των καλλιτεχνών δεν έχει αποδοθεί ο χαρακτηρισμός τρελός. Νομίζω ότι εάν ο Γιαννούλης Χαλεπάς ζούσε στην εποχή μας, θα ήταν ένας από αυτούς τους καλλιτέχνες, τους ιδιαίτερους και δεν θα είχε περάσει όλα τα δεινά που πέρασε. Δεν θα είχε νοσηλευτεί στο ψυχιατρείο, δεν θα του είχα να απαγορεύσει να σμιλεύει δεν ....δεν.... δεν. Θεωρώ ότι ο άνθρωπος  αυτός γεννήθηκε στη λάθος εποχή.

 Μπορείτε να μοιραστείτε συγκεκριμένες σκηνές ή στιγμές που το έργο φτάνει στο αποκορύφωμά του και ποια συναισθήματα προκαλούν αυτές τις στιγμές τόσο σε εσάς όσο και στους θεατές;

Το έργο μας έχει ως εφαλτήριο το ψυχιατρείο της Κέρκυρας, το δωμάτιο του Γιαννούλη Χαλεπά στο ψυχιατρείο της Κέρκυρας και από κει ταξιδεύει σε όλους τους σημαντικούς σταθμούς της ζωής του. Στην Τήνο, το Μόναχο, την Αθήνα του 1870 και ανά τακτά διαστήματα επιστρέφουμε στο ψυχιατρείο/ είναι η δομή του έργου τέτοια ώστε το ψυχιατρείο αποτελεί την αφορμή για την αφήγηση όλων των άλλων συμβάντων. Κατανοείτε λοιπόν, ότι και μόνο η συνθήκη ότι ένας άνθρωπος βρίσκεται στο ψυχιατρείο θέλει ιδιαίτερη μελέτη υποκριτική/ όταν πρέπει σε 80 λεπτά να βρεθείς σε διάφορες χρονικές φάσεις του ψυχιατρείου, άρα σε διάφορες χρονικές φάσεις της ψυχολογικής κατάστασης του ήρωα, αυτό σου δημιουργεί μία extra ένταση. Οι σκηνές του ψυχιατρείου θα έλεγα ότι είναι για μένα οι πιο συναισθηματικά φορτισμένες, καθώς όσο περνάει το έργο περνάει και ο χρόνος παραμονής του στον ψυχιατρείο άρα απαραίτητα πρέπει και να δείξουμε την ψυχολογική πορεία του χαρακτήρα .

Τέλος, τι ελπίζετε να αποκομίσει το κοινό σε λίγες μέρες στην Κύπρο, από το ταξίδι του πρωταγωνιστή και τον αγώνα του να εκφραστεί μέσω της τέχνης του;

Καταρχάς επαναλαμβάνω ότι θα με ενδιέφερε πάρα πολύ να μάθουν οι θεατές της Κύπρου, όσοι δεν τη γνωρίζουν, τη ζωή του Γιαννούλη Χαλεπά. Από κει και πέρα, το έργο μας δεν είναι βιογραφία. Αν έπρεπε με μία φράση να χαρακτηρίσω το έργο θα ήτανε μία πολύ απλή και κοινή φράση “μην ασχολείσαι με τη ζωή του άλλου αν δεν επηρεάζει τη δική σου” κάτι το οποίο κατά κόρον κάνουμε στην εποχή μας. Ζούμε μέσα από τη ζωή των άλλων, ζούμε μέσα από το σχολιασμό των άλλων, τον «μπούλινγκ», το «κουτσομπολιό» όλη αυτή η κακία που βγαίνει από πολύ κόσμο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης παρακολουθώντας το έργο θα καταλάβουμε ότι υπήρχε και δύο αιώνες πριν απλά εκφραζόταν με άλλο τρόπο. Μόνο, λοιπόν, το να αντικρίσουμε όλη αυτή την κατάσταση μπροστά μας και να μπούμε στη διαδικασία, ίσως, να την επεξεργαστούμε είναι ένας από τους σημαντικούς λόγους να παρακολουθήσει κάποιος το έργο και από τα σημαντικά πράγματα που έχει να αποκομίσει..