The Invisible Guest (Contratiempo, 2016)

Από δω ξεκίνησε η μανία των ισπανικών θρίλερ, αν και προηγήθηκε το El Cuerpo, κι αυτό γιατί το The Invisible Guest είχε την τύχη να διανεμηθεί μέσω Netflix. Πετυχημένος νεαρός επιχειρηματίας ξυπνάει δίπλα στο πτώμα της ερωμένης του μέσα στο κλειδωμένο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου. Κατηγορείται για φόνο και προκειμένου να αποδείξει την αθωότητά του προσλαμβάνει μια κορυφαία ειδικό στη διαχείριση μαρτύρων και μαζί έχουν μόλις λίγες ώρες να ανακαλύψουν τι πραγματικά συνέβη πριν καταθέσει στην αστυνομία. Κι έτσι ξετυλίγεται το κουβάρι μιας απίστευτης ιστορίας με το σενάριο να ενώνει ένα ένα τα κομμάτια του παζλ (που βλέπουμε σε flashbacks) χτίζοντας σε ένταση, μυστήριο και σασπένς με ικανοποιητικό ρυθμό ανατροπή στην ανατροπή μέχρι το απρόσμενο φινάλε και το (περίφημο πια) final twist. Παραβλέπεις τις τρύπες της πλοκής και απολαμβάνεις μια ξέφρενη κούρσα ίντριγκας και ανατροπών.

The Body (El Cuerpo, 2012)

Το χάσαμε το κορμί πατριώτη! Αν το The Invisible Guest ήταν το διαβατήριο του Oriol Paulo για το παγκόσμιο κοινό, το “Σώμα” αποτελεί το αρχετυπικό ισπανικό θρίλερ ανατροπών που ουσιαστικά πυροδότησε το είδος. Το πτώμα μιας πλούσιας γυναίκας που υποτίθεται πέθανε από φυσικά αίτια εξαφανίζεται από το νεκροτομείο την ίδια νύχτα που ο φύλακας του χώρου πέφτει θύμα τροχαίου και νοσηλεύεται σε κώμα. Ο μόνος που μπορεί να διαφωτίσει την κατάσταση είναι ο κατά πολύ νεότερος απαρηγόρητος σύζυγος της νεκρής ο οποίος και ανακρίνεται. Η νύχτα όμως θα είναι μεγάλη και γεμάτη εκπλήξεις. Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Paulo είναι ένα χιτσκοκικών προδιαγραφών θρίλερ με έντονη ατμόσφαιρα, πυκνό μυστήριο και αρκετές ανατροπές για να σε κρατάει καθηλωμένο μέχρι το αναπάντεχο φινάλε. Προσεγμένο και σφιχτοδεμένο έβαλε τις βάσεις για τα ισπανικά θρίλερ της τελευταίας δεκαετίας ενώ η γνώριμη πλέον συνταγή θα επαναληφθεί εξίσου πετυχημένα στα The Invisible Guest και Mirage (σε δική του σκηνοθεσία) και λιγότερο στο Boy Missing όπου υπογράφει μόνο το σενάριο. Τη νεκρή υποδύεται (στα flashbacks) η Belén Rueda που για κάποιο λόγο απαντάται σχεδόν σε κάθε ισπανικό θρίλερ πρόσφατης σοδειάς (παίζει επίσης στα Julia’s Eyes, The Orphanage, The Pact, Mirage και Silence of the White City τα δύο τελευταία στο Netflix).

The Invisible Guardian (El guardián invisible, 2017) & The Legacy of the Bones (Legado en los huesos 2019) 

Πολλοί συγχέουν το The Invisible Guardian με το The Invisible Guest λόγω των παρόμοιων τίτλων και γιατί βρίσκονται αμφότερα στο Netflix αλλά όσοι είχαν την τύχη να πέσουν πάνω του πιστεύοντας ότι είναι το άλλο, ανακάλυψαν ακόμα ένα καλά κρυμμένο διαμαντάκι του ισπανικού σινεμά. Επιθεωρήτρια που αναλαμβάνει την υπόθεση μιας σειράς τελετουργικών φόνων κοντά στη γενέτειρά της, έρχεται αντιμέτωπη όχι μόνο με παράξενους θρύλους και παραδόσεις που αφορούν το σκοτεινό, ομιχλώδες δάσος της περιοχής αλλά και τρομακτικά οικογενειακά μυστικά και τραυματικές αναμνήσεις από την παιδική της ηλικία που βγαίνουν στην επιφάνεια. Η πλοκή είναι πιο straight-forward από εκείνη του Guest και ποντάρει περισσότερο στην πυκνή ατμόσφαιρα, το σφιχτοδεμένο μυστήριο και τις στιγμές φόβου και έντασης παρά στις εξωπραγματικές ανατροπές. Το The Legacy of the Bones είναι η συνέχεια, (είναι τα δύο πρώτα βιβλία της τριλογίας του Baztan της Dolores Redondo) με την επιθεωρήτρια να επιστρέφει στη γενέτειρά της το Baztan για ακόμα μία αλλόκοτη υπόθεση φόνων και αυτοκτονιών (για χωριουδάκι μοιάζει να έχει την εγκληματικότητα του Ντιτρόιτ) που επίσης συνδέονται άρρηκτα με το παρελθόν της απ’ το οποίο όπως φαίνεται δεν μπορεί να ξεφύγει (μαζί της κι εμείς). Είναι στο ίδιο στιλ με το πρώτο το οποίο και επιβάλλεται να δείτε για να βγάλετε το παραμικρό νόημα της ομολογουμένως συγχυστικής πλοκής.

Kidnapped (Secuestrados, 2010)

Αυτό το ψυχοβγαλτικό ισπανικό θρίλερ, όπου τρεις εγκληματίες κρατούν ομήρους τα μέλη μιας οικογένειας μέσα στο σπίτι τους, επιστρατεύει τεχνολογικά κόλπα προκειμένου να παίξει με τα νεύρα μας. Κατ’ αρχάς αποτελείται από 12 μονοπλάνα που προκαλούν στον θεατή την αίσθηση ότι βρίσκεται στη θέση της οικογένειας ενώ σε μια σκηνή κυνηγητό η οθόνη χωρίζεται στη μέση ώστε να έχουμε πλήρη εικόνα του τρόμου των θυμάτων και της μανίας των ληστών. Στο φινάλε ανοίγουν οι πύλες της κολάσεως σε ένα όργιο αίματος και απροκάλυπτης βίας που θα τεστάρει τις αντοχές σας.Και ναι, η μαμά της οικογένειας σάς φαίνεται γνωστή γιατί είναι η Ana Wagener του “The Invisible Guest”.

The Warning (El Aviso, 2018)

Αυτό το δραματικό θρίλερ μπολιάζει μία τυπική αστυνομική πλοκή με θεωρίες του.. χάους, παράλληλα σύμπαντα, απίθανες συμπτώσεις και τα συναφή και το αποτέλεσμα αν και ιντριγκαδόρικο, καταλήγει συγκεχυμένο και άνισο. 12 Απριλίου 2008: Ένας άντρας πυροβολείται σε μια -φαινομενικά- τυχαία πράξη βίας σε ένα βενζινάδικο. Αλλά ήταν όντως τυχαία; Όσο το θύμα βρίσκεται σε κώμα ο Χον, ο καλύτερός του φίλος, ένας ιδιοφυής μαθηματικός αρχίζει και διερευνά την υπόθεση και ανακαλύπτει ότι έχουν γίνει αρκετοί φόνοι στο ίδιο σημείο σε διάφορες χρονικές περιόδους που όμως ακολουθούν μια συγκεκριμένη μαθηματική ακολουθία. 2018: Ο 9χρονος Νίκο λαμβάνει ένα ανώνυμο γράμμα που τον προειδοποιεί ότι αν πάει σε ένα θα πεθάνει στις -σωστά μαντέψατε- 12 Απριλίου, την ημέρα των 10ων γενεθλίων του. Υπάρχει τρόπος να αποφύγει το μοιραίο πεπρωμένο; Και πως συνδέονται τα δύο γεγονότα που τα χωρίζει μια δεκαετία; Η αφήγηση σε δύο επίπεδα λειτουργεί ως ένα σημείο, το μυστήριο χτίζεται μεθοδικά όμως προς το τέλος δεν μαζεύεται πλέον και μάλλον απογοητεύει (ειδικά το μελό φινάλε). Πάντως είναι γρήγορο και η μιάμιση ώρα φεύγει σφαία.  

Mirage (Durante la tormenta, 2018)

Το πιο πρόσφατο πόνημα του Oriol Paulo είναι πιο κοντά στο μεταφυσικό/ψευδοεπιστημονικό ύφος του πανούργου Timecrimes (Los cronocrímenes, 2007) και του The Warning (να μην ξεχάσω και το αμερικανικό Frequency του 2000 απ’ το οποίο αντλεί τη μεγαλύτερη έμπνευση) παρά στα straight αστυνομικά θρίλερ που τον έκαναν γνωστό. Μια νύχτα με καταιγίδα του 1989 ο 12χρονος Νίκο σκοτώνεται στην προσπάθειά του να ξεφύγει από έναν γείτονα που μόλις έχει δολοφονήσει τη γυναίκα του. 25 χρόνια αργότερα την ίδια ημερομηνία (και πάλι με μια ηλεκτρική καταιγίδα έτοιμη να ξεσπάσει) η γυναίκα της οικογένειας που έχει μετακομίσει στο σπίτι του Νίκο βρίσκει μια παλιά τηλεόραση και βιντεοκάμερα που ανήκαν σ’ εκείνον και ανοίγει ένα δίαυλο επικοινωνίας μαζί του το μοιραίο εκείνο βράδυ. Καταφέρνει να τον προειδοποιήσει αλλάζοντας το ρου των εξελίξεων με ολέθριες όμως συνέπειες για όλους. Το βασικό πρόβλημα με τα ταξίδια στο χρόνο είναι πάντα η παραδοξότητα του όλου concept και το Mirage δεν αποτελεί εξαίρεση καθώς δεν αποφεύγει τις τρύπες και τις ανακολουθίες. Όμως η αφήγηση σε δύο χρονικά επίπεδα λειτουργεί άψογα χωρίς να συγχύζει τον θεατή που ενώνει τα κομμάτια του παζλ μαζί με τους ήρωες μέχρι το τακτοποιημένο (πάντα μέσα στην όλη παραδοξότητα) φινάλε. το ανθρώπινο δράμα είναι αρκετά  και τα κομμάτια της πλοκής ενώνονται αρμονικά στο τέλος έστω και μέσα στην όλη παραδοξότητα. Περισσότερο ένα μεταφυσικό δράμα παρά θρίλερ, το Mirage ποντάρει πολύ στον ανθρώπινο παράγοντα παρά σε σεναριακά τεχνάσματα, με χαρακτήρες, εξελίξεις και κάποιες (προβλέψιμες) ανατροπές που σε κρατούν καρφωμένο για δύο ώρες. Παίζει και ο Alvaro Morte, περισσότερο γνωστός ως ο El Profesor του La Casa de Papel, όμως λειτουργεί περισσότερο ως κράχτης συνεισφέροντας ελάχιστα στην πλοκή.