Η digital δημοσιογραφία έχει πολλά κακά ως επάγγελμα. Αμέτρητα. Ας περιοριστώ μόνο στο να πω, πως, όπως η δημοσιογραφία στο σύνολό της, σημαντικό είναι να έχεις το απαραίτητο βίτσιο και διαστροφή να την κάνεις τρόπο ζωής ειδάλλως άσε καλύτερα.

Έχει όμως σίγουρα ένα καλό, που αν είσαι άτομο με κοινωνιολογικές ευαισθησίες (ή και αναισθησίες) θα το εκτιμήσεις και μαζί με άλλους καφρούληδες συναδέλφους, θα γίνει το σύνηθες σημείο σύγκλισης στις μεταξύ σας κάφρικες αναφορές. Αυτό δεν είναι άλλο απ’ το γεγονός, πως, καθημερινά, έρχεσαι φάτσα-κάρτα σε επαφή με τα … νούμερα. Διπλής αναγνώσεως τα νούμερα.

Oh yes. Αφθονα είναι τα κοινωνιολογικά -και στις πλείστες φορές απογοητευτικά- συμπεράσματα που μπορούν να εξαχθούν απ’ τα περίφημα Analytics. Είναι βασικά φορές που αισθάνομαι πως την κάνουμε τη κοινωνιολογική διατριβούλα μας.

Μια τέτοια στιγμή έλαβε χώρα χθες, όταν παρατηρήσαμε κάτι που, αν και για εμάς ήταν μάλλον ... αναμενόμενο, έχω τη βάσιμη υποψία να πιστεύω πως επιβεβαιώνει μια συλλογική ψυχική διαταραχή που μας χαρακτηρίζει ως κοινωνία και που σίγουρα χρήζει περαιτέρω αναλυσούλας και έρευνας.

Ίσως μερικοί να ισχυριστούν πως τα δύο περιστατικά δεν συνδέονται, πως δεν θα έπρεπε να συγκριθούν και πως οι περιβαλλοντικά ευαίσθητοι απλά δεν έτυχε να δουν το στόρι με τον Τζόι (το ότι δεν έτυχε να το δουν τυχαίο στο μεταξύ δεν είναι) ή δεν αισθάνθηκαν τέλος πάντων την ανάγκη να εκφραστούν για το ζήτημα, επειδή πολύ απλά συμφωνούν. Προσωπικά και κυρίως λόγω της εμπειρίας με τα analytics, αισθάνομαι πως η αποκαρδιωτική σύγκριση είναι δυστυχώς εύστοχη.

But what am I talking about?

Χθες, δημοσιεύσαμε δύο ξεχωριστά άρθρα, δύο διαφορετικά stories που λέμε, με διαφορά λίγων μόνο ωρών. Το πρώτο στόρι ήταν για ένα Νιγηριανό εικοσάρη που με σεμνότητα και αξιοπρέπεια εκλιπαρεί, μέσω του πρωτογενούς μας κειμένου, για ανθρωπιστική βοήθεια στο νησί μας. Το δεύτερο στόρι ήταν μια είδηση ροής, απ’ αυτές που παίζουν όλα τα σάιτ, για μια μικρή φώκια στην Πάφο που, κάτω από αδιευκρίνιστικες συνθήκες, εντοπίστηκε σε παραλία νεκρή.

Αναντίρρητα, το στόρι με την καημενούλα τη φώκια έχει την προβληματική, περιβαλλοντική της διάσταση, αφού όπως υπονοήθηκε την ώρα που δημοσιεύαμε την είδηση, ίσως το μικρό σε ηλικία θηλαστικό να πέθανε επειδή έπεσε σε δίκτυα ασυνείδητων (;) ψαράδων. Ήταν μάλιστα η ίδια φώκια που, η είδηση για τη γέννησή της, λίγους μόνο μήνες πριν, είχε σκορπίσει χαρά, αφού το είδος είναι προστατευόμενο και η αναπαραγωγή της θεωρήθηκε καλό σημάδι. Eκτιμώ όμως πως η είδηση για τον θάνατό της δεν συγκρίνεται σε σοβαρότητα με το στόρι του Νιγηριανού. Έχω βρε παιδάκι μου την υποψία πως το στόρι ενός ανθρώπου που εναγωνίως ζητά βοήθεια στο νησί μας είναι παρασάγγας σημαντικότερο, σοβαρότερο και ουσιαστικότερο απ' το λυπηρό στόρι μιας φώκιας.

Τα ασυναίσθητα και άμεσα αντανακλαστικά ωστόσο μιας ίσως πολύ 'κυπριακής' ως σύγχρονης κοινωνίας, είχαν άλλη άποψη...

Ας μην μπούμε καν στον μάταιο για εμάς κόπο να ασχοληθούμε με το περιεχόμενο των κειμένων. Ας ασχοληθούμε μόνο με τίτλους

Ας μην μπούμε καν στον μάταιο για εμάς κόπο να ασχοληθούμε με το περιεχόμενο των κειμένων. Οι περισσότεροι αναγνώστες διαγώνια είναι που διαβάζουν στο ίντερνετ του σατανά. Ας ασχοληθούμε μόνο με τους τίτλους που βάλαμε. Η πλειοψηφία άλλωστε αυτούς είναι που βλέπει (και αυτούς σχολιάζει). Τα άμεσα αντανακλαστικά και οι συλλογικές τους ευαισθησίες μπορούν, μέσω των τίτλων, να 'ακτινογραφηθούν' ευκολότερα.

«Ο Τζόι θέλει να επιστρέψει στην Κύπρο και να ζήσει ως ... άνθρωπος. Εμείς; Θέλουμε;» είναι ο τίτλος που βάλαμε για τον Νιγηριανό αιτητή πολιτικού ασύλου.

«Νεκρή εντοπίστηκε σήμερα στην Πάφο η μόλις πέντε μηνών Αφροδίτη» ο τίτλος για τη νεκρή φώκια.

Αντίδραση αναγνωστών στο στόρι με τον Νιγηριανό: 10 likes και 10 … hate comments

Αντίδραση αναγνωστών στο στόρι με τη φώκια: διακόσια και βάλε likes, 'διακόσια' και βάλε comments.

Τα πολλά σχόλια και οι συνεχείς κοινοποιήσεις κάτω απ' τα διάφορα άρθρα για τη φώκια ήταν βεβαίως καταγγελτικά για την παλιοκοινωνία μας, την περιβαλλοντικά αδιάφορη, τη διεφθαρμένη, που εγκληματικά οδήγησε στον θάνατο την άμοιρη και ανυπεράσπιστη, προστατευόμενη κιόλας φώκια.

Τα ... δέκα (10) περίπου σχόλια κάτω από το πρωτογενές μας άρθρο για τον Νιγηριανό ήταν κυρίως σχόλια μίσους, από αναγνώστες που το μόνο που τους τσίγκλισε ήταν ότι ο άνθρωπος αυτός έκανε το 'έγκλημα' να σπουδάσει στα κατεχόμενα. Το ότι κακοποιήθηκε σωματικά, σεξουαλικά και ψυχολογικά, το ότι βίωσε τον απόλυτο εξευτελισμό, το ότι έχασε κοντινό του φίλο που τον σκότωσαν και τον περιέλουσαν με πετρέλαιο, το ότι είναι ένας συνάνθρωπος μας που εκλιπαρεί για άμεση ανθρωπιστική βοήθεια στο νησί μας, κανέναν δεν συγκίνησε.

Οι τόσοι πολλοί περιβαλλοντικά ευαίσθητοι και συνειδητοποιημένοι αναγνώστες που με πάθος εξεμάνησαν για τον άδικο χαμό της φώκιας, ψιλοαδιάφορα άφησαν να περάσει απ’ το ταιμλάιν το στόρι με τον Νιγηριανό. Δεν αισθάνθηκαν μάλλον την ίδια ανάγκη να σχολιάσουν και να θίξουν τη σάπια μας νοοτροπία, όπως ορθώς έκαναν με τη φώκια.

Θα μου πείτε απλά δεν το είδαν; Πιθανό. Σίγουρα δεν ενδείκνυται μηδενισμός και μεμονωμένη ταύτιση των μεν με των δε, κάτι τέτοιο θα ήταν εντελώς άστοχο. Στέκομαι όμως στο ότι, σε γενικές γραμμές, ένα στόρι για μια προστατευόμενη φώκια που κάτω από αδιευκρίνιστικες συνθήκες εντοπίζεται νεκρή σε μια παραλία στην Πάφο ταρακουνεί, σοκάρει, ξεσηκώνει και συγκλονίζει την κοινωνία μας πολύ περισσότερο από ένα στόρι για έναν συνάνθρωπό μας από τη Νιγηρία που απεγνωσμένα εκλιπαρεί για βοήθεια.

Στα αποτέτοια μας ίσως ο Νιγηριανός εικοσάρης, όπως στα αποτέτοια μας είναι και θα συνεχίσουν μάλλον να είναι όλοι οι ταξικά και φυλετικά κατώτεροι συνανθρώποι μας. Υπάνθρωποι είναι αυτοί. Η φώκια όμως…