Έβρεχε ακόμα στάχτες από τη θλιβερή πυρκαγιά στο Παρίσι, οι ζημιές δεν είχαν καλά καλά μετρηθεί και στο timeline μου εμφανίζονταν διδακτικού περιεχομένου αναρτήσεις για την επιλεκτική μας ευαισθησία και ανοησία. Μιλάμε για την ώρα που τα live ρεπορτάζ βρίσκονταν ακόμα σε εξέλιξη. Όχι δύο, τρεις ή δέκα μέρες μετά. Εκείνη την ώρα ρε παιδί μου, που ήμασταν (όλοι;) σε σοκ για το τι συνέβαινε.

Άνθρωποι που σέβομαι βαθύτατα και εκτιμώ αλλά και διάφοροι άλλοι που τη γκρίνια την έχουν λίγο προχειρούλα άρχισαν να διαμαρτύρονται πως ως ... απολίτιστοι κύπριοι -wtf- δεν επιδεικνύουμε αντίστοιχη ευαισθησία όταν ιστορικά μνημεία καταστρέφονται αλλού ή όταν ακόμα χειρότερα, άνθρωποι πεθαίνουν σε πολέμους, ως αποτέλεσμα φυσικών καταστροφών, εχθροπραξιών, πολιτικών αναταραχών κλπ.

Καθώς ολόκληρη η ανθρωπότητα αντίκριζε σε ζωντανή μετάδοση το κωδωνοστάσιο και την οροφή της Παναγίας των Παρισίων στάχτη να γίνονται και αποκαΐδια, μερικοί θυμήθηκαν να κάνουν θέμα για ... τις Θαλασσινές Σπηλιές, για τον Ακάμα και για την -απέραντα ανόητη- απόφαση στην Πάφο να κτιστεί εκκλησιά μέσα στον κήπο, παραθέτοντας ως επιχείρημα, εκείνη την ώρα που η φωτιά ακόμη έκαιγε, πως είναι υποκρισία να συγκινούμαστε για τη Notre Dame και όχι για όλα αυτά.

Άλλοι πάλι θυμήθηκαν το περιβάλλον, τα τροπικά δάση του Αμαζονίου, τα είδη ζώων που εξαφανίζονται, το τάδε είδος τουλίπας που φέτος ίσως να μην ανθίσει ... Την ώρα που η αιφνίδια φωτιά στο Παρίσι έκαιγε ένα απ' τα σημαντικότερα κτηριακά κομψοτεχνήματα της υφηλίου, ηλικίας 850 ετών.

Δεν είναι όμως μερικές στιγμές που η σιωπή κάνει καλό; Κάτι σαν .. χρυσάφι είναι, αυτό δεν είναι που λένε; Κολλά φίλοι μου η πυρκαγιά στην Παναγία των Παρισίων με το … Save Akamas και τους ταλιμπανοπαπάδες και πολιτικούς στην Κύπρο;

Έπειτα και κυρίως, τέτοιου βεληνεκούς μνημείο δεν αξίζει τον θρήνο του; Λίγο είναι αυτό που έγινε;

Σε πιο τοπικό επίπεδο, γιατί πάντα έχουμε την τάση και διάθεση να αυτομαστιγωνόμαστε και να προβάλλουμε συνεχώς τα δικά μας λυπηρά και ανόητα, ως άξεστοι και αγροίκοι κύπριοι; Μόνο τέτοια κάνουμε; Μόνο εμείς τα κάνουμε; Γιατί με κάθε ευκαιρία να θίγουμε με μένος αυτοδικίας το απολίτιστο του είδους μας; Τόσο πολύ μας φτιάχνει να μας 'τη λέμε'; Τόση πολλή είναι η σαβούρα γύρω μας; Ή μάλλον σωστότερα, μόνο σαβούρα υπάρχει γύρω μας;

Χαρά πουθενά δεν υπάρχει;

Έχω και εγώ τις απορίες μου. Smile emoticon.