Γράφει η Φορολογούμενη Αμαρτωλή

Τραυματική εμπειρία παιδικής ηλικίας: εγώ να σέρνομαι από τη μητέρα και τη γιαγιά μου μέσα στον Ναό των Ιεροσολύμων για να είμαστε παρούσες στο ‘θαύμα’. Αναρρίθμητα πλήθη groupies/πιστών συνωστίζονται στον χώρο αλαλάζοντας, σπρώχνοντας, ποδοπατώντας αλλήλους. Από το σπρωξίδι καταλήξαμε τελικά μέσα στο ιερό του Ναού. Μια θεούσα δίπλα επαναλαμβάνει ξανά και ξανά πως είναι αμαρτία να έχουμε βρεθεί τόσες γυναίκες συγκεντρωμένες μέσα στο ιερό αλλά ας όψεται το ‘θαύμα’.

Εκβιάζοντας τη μαμά μου με όσα μέσα μπορούσα να διαθέσω (υστερικό κλάμα, απειλές ότι θα εξαφανιστώ μόνη μου κλπ) κατάφερα να διαπραγματευτώ έναν έντιμο συμβιβασμό, αποσπώντας τη συγκατάθεση της να με αφήσει να έχω τουλάχιστον μαζί μου το Game Boy για να περάσουν πιο ανώδυνα οι δύσκολες αυτές ώρες. Οι ορδές κόσμου συνεχίζουν ν’ αυξάνονται και να πληθύνονται, όσο εγώ κάνω πράξη τον διαλογισμό και το mindfulness παραμένοντας συγκεντρωμένη στο Super Mario 2. Δεν τα κατάφερα.

δεν είδα κανένα καντήλι ν’ ανάβει μόνο του, ούτε και αποπειράθηκα να παίξω με την «αγία φωτιά»

ΔΙΑΒΑΣΕ: Πώς ανάβει το Άγιο Φως; «Με αναπτήρα, πώς αλλιώς;»

Οργισμένος και περί οπής ιερέας του Πατριαρχείου εξευτελίζει τη μαμά μου που μου επιτρέπει να συμπεριφέρομαι με τόση ασέβεια λίγη ώρα πριν από το ‘θαύμα’ και μου ρίχνει ένα απαξιωτικό βλέμμα που στοιχειώνει τους παιδικούς μου εφιάλτες. Αισθάνομαι ντροπή που έφερα τη μητέρα μου σε τόσο δύσκολη θέση και επανέρχομαι αναγκαστικά στον εφιάλτη του παρόντος: φωνές, κι άλλες φωνές, ιδρωτίλα, εχθρικοί άνθρωποι που έψαχναν πάση θυσία πρώτη θέση θεωρείο για να βιώσουν το ‘θαύμα’.

Τι γυρεύω εγώ εδώ;

Χρόνια αργότερα, η μητέρα μου αναγκάζεται να συμφωνήσει: «τι εφιάλτης ήταν αυτός που ζήσαμε τότε; Η γιαγιά σου φταίει!»

Θυμάμαι την περιγραφή του ‘θαύματος’ και πόσο είχε εντυπωσιάσει το παιδικό μου μυαλό. Κάθε Μεγάλο Σάββατο, την ίδια περίπου ώρα όπως ισχυρίζονται οι πιστοί, το Άγιο Φώς «βγαίνει», αφού έχουν προηγηθεί εξονυχιστικοί έλεγχοι μέσα στον Πανάγιο Τάφο. Τα καντήλια «ανάβουν μόνα τους» ταυτόχρονα και από τη φωτιά των κεριών «δεν καίγεσαι». Και να’ μαι λοιπόν εδώ στον Ναό, περιμένοντας θαύμα τύπου ‘Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ’ για να απογοητευτώ φυσικά πλήρως. Μέσα σ’ όλο τον χαμό που περιέγραψα, δεν είδα κανένα καντήλι ν’ ανάβει μόνο του, ούτε και αποπειράθηκα να παίξω με την «αγία φωτιά».

Με όλο τον χαμό που έχει ξεσπάσει, αναρωτιέμαι τι θα γίνει με τις ναυλωμένες πτήσεις που μας φέρνουν κάθε χρόνο το Άγιο Φώς

Άνθρακας το άγιο φώς. Οι φήμες οργιάζουν εδώ και χρόνια και επιτέλους ήρθε ένα βιβλίο για να βάλει τέλος στη θρησκευτική παράκρουση. Η έρευνα του δημοσιογράφου Δημήτρη Αλικάκου για το Άγιο Φως, περιλαμβάνει μεταξύ άλλων και τη μαρτυρία ενός σκευοφύλακα του Πανάγιου Τάφου ο οποίος πολύ απλά δηλώνει: «Ακούστε. Το καντήλι μπαίνει σβηστό από μένα, όλος ο κόσμος το βλέπει μέσα από την τηλεόρασή του. Όμως όταν ο Πατριάρχης εισέρχεται στον Πανάγιο Τάφο το βρίσκει αναμμένο… Εγώ το ανάβω… Με έναν αναπτήρα, τι άλλο;»

Kαι εγένετο χάος. Εδώ και μερικούς μήνες, η επίσημη ιστοσελίδα του Πατριαρχείου έχει φροντίσει να αφαιρέσει από τα κείμενά της κάθε αναφορά ή υπόνοια σε θαυματουργό γεγονός, μάλλον γιατί όσο περνάνε τα χρόνια, γίνεται δυσκολότερο να συντηρήσεις ένα παραμύθι και επικοινωνιακά, συμφέρει καλύτερα να το σπινάρεις ως έναν συμβολισμό «πίστης». Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε. Με όλο τον χαμό που έχει ξεσπάσει, αναρωτιέμαι τι θα γίνει με τις ναυλωμένες πτήσεις που μας φέρνουν κάθε χρόνο το Άγιο Φώς. Είναι ανάγκη να ζούμε κάθε χρόνο την ίδια γελοιότητα; Ελεήστε ημάς τους αμαρτωλούς φορολογούμενους. Αμήν.