Η υπόθεση του 14χρονου αγοριού που σήκωνε από μικρή ηλικία όλα τα βάρη μιας ζόρικης ενήλικης ζωής και οδηγήθηκε τελικά στην αυτοκτονία «συγκλόνισε το παγκύπριο» με τις πλείστες αντιδράσεις κόσμου, ΜΜΕ και πολιτείας ν’ ακούγονται το ίδιο βαρύγδουπες και στερεότυπες με το πεπαλαιωμένο αυτό δημοσιογραφικό κλισέ.

Γράφτηκαν πολλά, ειπώθηκαν ακόμα περισσότερα, χύθηκαν δάκρυα, χέρια χτύπησαν το τραπέζι, ακούστηκαν ύβρεις, απειλές, δεσμεύσεις για ξήλωμα των αρμόδιων υπηρεσιών, μαχαίρια έφτασαν γι’ ακόμα μια φορά στο κόκκαλο (που λογικά πρέπει να είναι τυραννόσαυρου και το μαχαίρι κανένας νυχοκόπτης αν αναλογιστεί κανείς πόσα χρόνια πασχίζει να φτάσει ακόμα). Δηλαδή, όλα τα δημοφιλή, αναμενόμενα και πανομοιότυπα κλισέ που ακολουθούν ανάλογα συμβάντα με όλη τη συνέπεια και προβλεψιμότητα του line-up συναυλίας της ΕΔΟΝ, από τα πρωτοσέλιδα του τύπου (που μεταξύ μας, αυτή είναι η δουλειά τους) μέχρι τα χαρακώματα του Facebook και τις κυβερνητικές εξαγγελίες - μέχρι φυσικά να κάτσει η σκόνη και να προχωρήσουμε στον επόμενο απόκληρο της κοινωνίας που θα τα τινάξει στη βάρδια της Ζέτας. Και ξανά απ’ την αρχή. Με την ίδια σειρά. Η ίδια ενστικτώδης, μηχανική αντίδραση όπως όταν μας χτυπάει ο νευρολόγος με το σφυράκι στο γόνατο.

Έχει όμως ιδιαίτερο ενδιαφέρον να δούμε ποιοι ακριβώς έκλαψαν τον 14χρονο αυτόχειρα και γιατί (εκτός φυσικά από τον αυτονόητο λόγο, της απελπιστικά πρόωρης και με τραγικό τρόπο απώλειας ενός παιδιού, όμως όπως πολύ καλά γνωρίζουμε τίποτα δεν είναι αυτονόητο σ’ αυτόν τον τόπο) για να μπορέσουμε να αντιληφθούμε το μέγεθος της της ανικανότητας, της αδιαφορίας και της υποκρισίας που μαστίζει σεβαστό μέρος της κοινωνίας. Μάστιγα που αν και για τους περισσότερο προνομιούχους καταντά ενοχλητική και δυσάρεστη (και αφορμή για viral «Κυπραίοι μάνα μου τι καρτεράς» ποστς) για τους λιγότερο ή καθόλου δυστυχώς αποδεικνύεται μέχρι και θανάσιμη. Ναι, απ’ ότι φαίνεται στην Κύπρο της σπεκτάκιουλαρ ρικάβερι και της σενς οφ λαξούριουζνες κάποιοι αχάριστοι έχουν το κακό συνήθειο να πεθαίνουν από ανέχεια και απελπισία.

μαχαίρια έφτασαν γι’ ακόμα μια φορά στο κόκκαλο - λογικά πρέπει να είναι τυραννόσαυρου και το μαχαίρι κανένας νυχοκόπτης αν αναλογιστεί κανείς πόσα χρόνια πασχίζει να φτάσει ακόμα

Πρώτες και καλύτερες έκλαψαν τον 14χρονο οι γνωστές μοιρολογίστρες (άντρες - γυναίκες) του Facebook αλλά αυτές ούτως ή άλλως κλαίνε μέχρι και τη Νεκρά Θάλασσα, αφήστε που είναι από τις πιο ανώδυνες περιπτώσεις. Γραφικές μεν αλλά τελείως ακίνδυνες και με αγνά (οι περισσότερες) κίνητρα.

Τον έκλαψαν εκείνοι που ήθελαν να μετατεθεί η κουβέντα από την υπόθεση της μαντίλας και του ρατσιστόμουτρου διευθυντή, όπως φρόντιζαν οι ίδιοι να τονίζουν στο «κλάμα» τους. Βλέπετε αν και τα δύο περιστατικά δεν είχαν την παραμικρή σχέση ή σύνδεση, πέρα από το γεγονός ότι συνέβησαν την ίδια περίοδο ενώ καλύφθηκαν απ’ τα ΜΜΕ με την ίδια έκταση και ένταση. Όμως όχι, γι’ αυτούς τους επιλεκτικά «ευαίσθητους» συμπατριώτες μας, το να ασχοληθεί κάποιος ισομερώς και με τα δύο θέματα (που προσωπικά βρίσκω εξίσου σοβαρά το καθένα για διαφορετικούς λόγους) κρύβει σκοπιμότητες αφού «εδώ ο κόσμος πεθαίνει κι εσείς ασχολείστε με μια μαντίλα».

Αυτό που δεν παραδέχονται, δημόσια τουλάχιστον, είναι ότι δεν τους συμφέρει η κουβέντα με τη μαντίλα γιατί βγάζουν σπυράκια στη θέα και μόνο οποιουδήποτε αλλόθρησκου, πόσο μάλλον να ασχολούμαστε με την κάθε αλλοδαπή όταν γνήσια ορθόδοξα κυπριόπουλα δεν έχουν να φάνε ή οδηγούνται στην αυτοκτονία από τον (επίσης ελληνορθόδοξο) περίγυρο και το ανάλγητο (και αμιγώς ελληνορθόδοξο) κράτος. Ας ήταν κανένας μαθητής που αποβλήθηκε γιατί φορούσε σταυρό και θα δεις για πότε θα ξεχνούσαν και τον 14χρονο και την αυτοκτονία - θα ήταν απασχολημένοι με τη σταυροφορία τους εναντίον του «αντίχριστου κομμουνιστή διευθυντή».

Τον έκλαψε κλασικά και ο περίγυρος, όλοι αυτοί που γνώριζαν το δράμα της οικογένειας αλλά κοίταγαν τη δουλειά τους (αλλά για κάποιο περίεργο λόγο «σπάνε τη σιωπή» τους κατόπιν εορτής και πάντα μπροστά στις θελκτικές κάμερες), η μικρή κοινωνία που δεν προσέχει ποτέ και τίποτα αλλά στην πραγματικότητα δεν της ξεφεύγει τίποτα.

Τον έκλαψε ο κάθε σκατόψυχος που φώναζε «πουτανάκι» την Έλενα Φραντζή που κακοποιούσε ο παπάς, «μπάσταρδο» το 5χρονο παιδί της 41χρονης Ρουμάνας που πέθανε μέσα στο διαμέρισμα-σκουπιδότοπο, «πορνίδια» τις ανήλικες που τίγκαρε στην κόκα και βίαζε ο επώνυμος παιδεραστής και «λουθείτε τους γύφτους» όταν ο 13χρονος Ρομά έσφαξε την 9χρονη αδελφή του - για να θυμηθούμε μερικά μόνο απ’ τα greatest hits του Γραφείου Ευημερίας επί ημερών Ζέτας Αιμιλιανίδου. Γιατί για τον κάθε σκατόψυχο εκεί έξω η αυτοκτονία του μικρού ήταν «καθαρή» από τυχόν πολιτικές/ιδεολογικές επιπλοκές: Ένα φτωχό, τίμιο και υπάκουο ελληνορθόδοξο κυπριόπουλο, καλό παιδί και άριστος μαθητής που δούλευε σκληρά για να στηρίξει έναν βάναυσο πατέρα, μία άρρωστη μητέρα και τ’ αδέλφια του (άσχετα εάν αυτό ακριβώς το τελευταίο τον έστειλε πρόωρα στον τάφο). Ούτε κορίτσι που τα ήθελε, ούτε σεξ πουθενά στην εικόνα, καμία ύποπτη καταγωγή, σκούρο χρώμα δέρματος ή περίεργο θρήσκευμα για ν’ αλλοιώσει το αφήγημα και να μετριάσει τον ιντερνετικό σπαραγμό.

Τον έκλαψαν οι αρμόδιοι φορείς, η κυβέρνηση, η Υπουργός, η αστυνομία [με τις 40(!) καταγγελίες], αυτοί που τον βρήκαν όταν το έσκασε την πρώτη φορά και τον επέστρεψαν στον δυνάστη πατέρα του, παρά το ότι τους εκλιπαρούσε να τον σώσουν απ’ την κόλαση και φυσικά το Γραφείο Ευημερίας που μπορεί κάλλιστα να μετονομαστεί σε Τελετών αφού η τωρινή ονομασία του συναγωνίζεται σε ειρωνεία το «Νηπιαγωγείο ο Ηρώδης».

Τον έκλαψαν αυτοί που προτιμούν να διαιωνίζεται το πρόβλημα, να πεθαίνουν αβοήθητοι οι προβληματικοί και οι απόκληροι παρά να ξηλώσουν μία αποδεδειγμένα αποτυχημένη (και επικίνδυνη για την κοινωνία) δημόσια υπηρεσία, να στείλουν ΕΣΤΩ ΚΙ ΕΝΑΝ άχρηστο καρεκλοκένταυρο υπάλληλο σπίτι του (μη τυχόν και δημιουργηθεί κακό προηγούμενο) και γενικά παραδεχθούν ότι κοιτώντας θαμπωμένοι ψηλά στους άδειους πύργους της Λεμεσού απέτυχαν να δουν αυτούς που πεθαίνουν στο πεζοδρόμιο.

Υπάρχουν βέβαια κι αυτοί που κλαίνε για ΚΑΘΕ άνθρωπο που χάνεται, χωρίς αστερίσκους, «ναι μεν αλλά..» και επιλεκτικούς δημόσιους συγκλονισμούς. Για κάθε παιδί που διώκεται, ταλαιπωρείται, υφίσταται ψυχική και σωματική κακοποίηση, bullying, παρενόχληση, βιασμό, οδηγείται στο θάνατο ή την αυτοκτονία ΧΩΡΙΣ να τους ενδιαφέρουν άσχετες λεπτομέρειες όπως το φύλο, η καταγωγή, το θρήσκευμα, ο σεξουαλικός προσανατολισμός ή οι συνθήκες.

Κι αν νομίζετε πως πάλι υπερβάλλω ας θυμηθούμε εδώ τα worst of της επιλεκτικής μας ευαισθησίας ως κοινωνία σε ό,τι αφορά σε παιδιά. Γιατί μόνο εάν πατήσουμε τα σκατά μας ίσως νοιαστούμε να τα καθαρίσουμε...