Το παρακάτω κείμενο είχε δημοσιευτεί για πρώτη φορά στις 21 Ιανουαρίου 2019. Αναδημοσιεύεται αυτούσιο

Διάβαζω την είδηση σε sites και διάφορα έντυπα. Κοινός παρονομαστής σχεδόν σε κάθε φραζάρισμα στον τίτλο της είδησης το ακόλουθο: «H σύντροφος του Τσουρούλλη, Έμιλυ Γιολίτη, η νέα πρόεδρος της ΑΗΚ». Η ταυτότητα της νέας προέδρου της ΑΗΚ ορίζεται συνεπώς από το όνομα του συντρόφου της, προτού λάβει ο αναγνώστης οποιαδήποτε άλλη πληροφορία για εκείνη - η επαγγελματική της ιδιότητα για παράδειγμα φαίνεται να μην έχει σημασία για τους συντάκτες και τις συντάκτριες των άρθρων.

Το ότι η κυρία Γιολίτη διακρίνεται από τα προσόντα της ως μια καταξιωμένη δικηγόρος και διαθέτει ένα εντυπωσιακό βιογραφικό, είναι προφανώς λιγότερο σημαντικά από το γεγονός ότι βγαίνει με τον Anderson Cooper της Κύπρου. Γιατί στο σεξιστικό αφήγημα που διαιωνίζεται με τον πιο χυδαίο τρόπο μέσα από τα κυπριακά ΜΜΕ, η προσωπικότητα της κυρίας Γιολίτη αποκτά την υπόσταση που της αναλογεί μόνο εφόσον αυτή φιλτραριστεί υπό το πρίσμα του άντρα που έχει επιλέξει για σύντροφο της.

Πρόκειται για character assasination του χειρίστου είδους - από αυτά που ξέρει να κάνει καλά το Fox News στην Αμερική για να συνθλίψει νέες, φιλόδοξες γυναίκες όπως η Αlexandria Ocasio-Cortez (η νεαρότερη Γερουσιαστής στην Ιστορία).

Σκανάρω εξονυχιστικά τα σχόλια που στάζουν χολή στα social media, για να διαπιστώσω ότι στην συντριπτική τους πλειοψηφία προέρχονται από άντρες που αμετροεπώς κριτικάρουν τον διορισμό, αμφισβητώντας λίγο ή πολύ τις ικανότητες μιας νέας (ναι θίγουν και το ηλικιακό) δικηγόρου να αναλάβει τα καθήκοντα της. “Τι ξέρει από ηλεκτρισμό μια δικηγόρος;” ήταν ένα από τα απείρου κάλλους σχόλια που διάβασα προτού συγκρίνω το βιογραφικό της κυρίας Γιολίτη με αυτό του τέως Προέδρου της ΑΗΚ Ανδρέα Μαραγκού (επίσης δικηγόρου), το οποίο δεν χρειάζεται να παραθέσω.

Δυστυχώς για την νέα Πρόεδρο της ΑΗΚ, η επαγγελματική καταξίωση και τα ακαδημαϊκά προσόντα, δεν αντιμάχονται επαρκώς τον συγκεκαλυμένο μισογυνισμό που σαρωτικά απαξιώνει τις ικανότητες και την προσωπικότητα της.

Σε μια κοινωνία της οποίας τα σαθρά πατριαρχικά θεμέλια τρίζουν για πρώτη φορά με τόση ένταση, μας τρομοκρατεί ακόμα η ύπαρξη φιλόδοξων, επιτυχημένων γυναικών που αποκτούν αξιώματα. Πρέπει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να τις “βάλουμε στη θέση τους” και ασφαλώς, να τις ανάξουμε με υποχθόνια μέσα σε παραδείγματα προς αποφυγήν. Γιατί ουαι και αλίμονο αν στρατιές νεαρότερων γυναικών αποκτήσουν παρόμοιες βλέψεις. Πρέπει πάση θυσία αυτές οι γυναίκες να τισαθευτούν, να παραμείνουν στο κλουβί τους, να εγκλωβιστούν σ’ ένα προκάτ-πρότυπο γυναίκας και τελικώς να ηττηθούν.

Ας μην το επιτρέψουμε.