Η ερώτηση αυτή μου ήρθε όταν ένας φίλος μου πρότεινε να δω το Bowjack Horseman, ακόμη μια σειρά κινουμένων σχεδίων, η οποία κάθε άλλο είναι από καρτούν για παιδιά.

Προστέθηκε λοιπόν κι αυτό στη λίστα:

South Park, Family Guy, Rick And Morty, American Dad, Brickleberry και τόσα άλλα animation απευθύνονται σε ενήλικες. Τι συμβαίνει ρε παιδιά τα τελευταία χρόνια, εγώ με Pokemon, Spongebob και Animaniacs μεγάλωσα.

Γιατί υπάρχουν τόσες πολλές σειρές animation για ενήλικες; Μήπως υπάρχει ένα κοινό στοιχείο που αναγκάζει τους δημιουργούς αυτών των σειρών να τις γυρίζουν σε «ζωγραφιστή» μορφή; **Πράγματι, όλες αυτές οι σειρές έχουν έναν κοινό παράγοντα:** είναι σαχλές μέχρι αηδίας -με την καλή έννοια φυσικά-. Αnd it makes so much sense. Αυτές οι σειρές βασίζουν συχνά τις ιστορίες και τα αστεία τους σε σκηνικά και συμβάντα τα οποία απλά δεν θα λειτουργούσαν αν γυρίζονταν σε οποιαδήποτε άλλη μορφή.

Πώς αλλιώς μπορείς να γυρίσεις μια τεράστια Barbra Streisand σε ρομποτική μορφή να καταστρέφει μία πόλη; (South Park, S1E12)

Και πώς αλλιώς θα γυρίσεις μια επική μάχη μεταξύ του πρωταγωνιστή σου και ενός γιγαντιαίου κοτόπουλου; (Family Guy, S2E3);

Ή ακόμη πώς μπορείς να έχεις τον πρωταγωνιστή σου να γυρίζει τους γαλαξίες με το homemade αυτοκίνητο του και να σκοτώνει τον βασιλιά ενός πλανήτη, επειδή προσπάθησε να βιάσει τον εγγονό του; (Rick and Morty, S1E5);

Και ας το προχωρήσουμε λίγα βήματα παραπέρα. Πώς μπορείς να γυρίσεις μια αρκούδα-μασκότ ενός δασικού πάρκου να γίνεται χάλια με ποτά και ναρκωτικά, να σου κλέβει τη γκόμενα, και μαζί να προχωρούν σε BDSM δραστηριότητες; (Brickleberry, S2E12); Νομίζω πως το πιάσαμε το νόημα. Όλες αυτές οι σειρές μοιράζονται μια πολύ απλή ιδέα: η animation μορφή σου επιτρέπει να είσαι όσο σαχλός θέλεις με το πάτημα ενός κουμπιού. Είναι η απόλυτη ελευθερία για όλα τα είδη χιούμορ.

Και αυτό μπορεί να ανταποδώσει και σε ποιότητα. Άλλο το να ξοδεύεις το budget σου σε ειδικά εφέ και CGI, και άλλο να το ξοδεύεις σε σεναριογράφους, voice-over ηθοποιούς και σε γραφικά.

Άσε που όντας καρτούν, δεν το παίρνουμε και πολύ στα σοβαρά, οπότε γίνεται δυνατή και η απεικόνιση ακόμα περισσότερο αμφιλεγόμενων σκηνών. Όπως είπε και ο μεγάλος Bill Burr «η σειρά μου διαδραματίζεται στην Αμερική του ’70, όπου το να δείρεις τον δεκάχρονο γιό σου ήταν αποδεκτό. Σήμερα όμως δεν είναι. Έτσι το κάνω σε μορφή καρτούν. Κανείς δεν νοιάζεται για ένα ζωγραφισμένο δεκάχρονο».

Η απάντηση επομένως στη ερώτηση «γιατί υπάρχουν τόσα καρτούν για ενίληκες» είναι ότι δεν υπάρχουν πολλά καρτούν για ενήλικες. Υπάρχουν απλώς πολλοί «σαχλοί» ενήλικες που επιλέγουν αυτή τη μορφή.