Σαχλαμάρα, καρτούν και ενήλικες
Η ερώτηση αυτή μου ήρθε όταν ένας φίλος μου πρότεινε να δω το Bowjack Horseman, ακόμη μια σειρά κινουμένων σχεδίων, η οποία κάθε άλλο είναι από καρτούν για παιδιά.
Προστέθηκε λοιπόν κι αυτό στη λίστα:
Γιατί υπάρχουν τόσες πολλές σειρές animation για ενήλικες; Μήπως υπάρχει ένα κοινό στοιχείο που αναγκάζει τους δημιουργούς αυτών των σειρών να τις γυρίζουν σε «ζωγραφιστή» μορφή;
Πώς αλλιώς μπορείς να γυρίσεις μια τεράστια Barbra Streisand σε ρομποτική μορφή να καταστρέφει μία πόλη; (South Park, S1E12)
Και πώς αλλιώς θα γυρίσεις μια επική μάχη μεταξύ του πρωταγωνιστή σου και ενός γιγαντιαίου κοτόπουλου; (Family Guy, S2E3);
Ή ακόμη πώς μπορείς να έχεις τον πρωταγωνιστή σου να γυρίζει τους γαλαξίες με το homemade αυτοκίνητο του και να σκοτώνει τον βασιλιά ενός πλανήτη, επειδή προσπάθησε να βιάσει τον εγγονό του; (Rick and Morty, S1E5);
Και ας το προχωρήσουμε λίγα βήματα παραπέρα. Πώς μπορείς να γυρίσεις μια αρκούδα-μασκότ ενός δασικού πάρκου να γίνεται χάλια με ποτά και ναρκωτικά, να σου κλέβει τη γκόμενα, και μαζί να προχωρούν σε BDSM δραστηριότητες; (Brickleberry, S2E12);
Και αυτό μπορεί να ανταποδώσει και σε ποιότητα. Άλλο το να ξοδεύεις το budget σου σε ειδικά εφέ και CGI, και άλλο να το ξοδεύεις σε σεναριογράφους, voice-over ηθοποιούς και σε γραφικά.
Άσε που όντας καρτούν, δεν το παίρνουμε και πολύ στα σοβαρά, οπότε γίνεται δυνατή και η απεικόνιση ακόμα περισσότερο αμφιλεγόμενων σκηνών. Όπως είπε και ο μεγάλος Bill Burr «η σειρά μου διαδραματίζεται στην Αμερική του ’70, όπου το να δείρεις τον δεκάχρονο γιό σου ήταν αποδεκτό. Σήμερα όμως δεν είναι. Έτσι το κάνω σε μορφή καρτούν. Κανείς δεν νοιάζεται για ένα ζωγραφισμένο δεκάχρονο».
Η απάντηση επομένως στη ερώτηση «γιατί υπάρχουν τόσα καρτούν για ενίληκες» είναι ότι δεν υπάρχουν πολλά καρτούν για ενήλικες. Υπάρχουν απλώς πολλοί «σαχλοί» ενήλικες που επιλέγουν αυτή τη μορφή.