Το “Revenge” (που βγαίνει σήμερα στις κυπριακές αίθουσες) είναι η πιο πρόσφατη προσθήκη στο κακόφημο είδος της ταινίας βιασμού κι εκδίκησης που ήταν στα ντουζένια του στα 70s αλλά και του κύματος του Νέου Γαλλικού Εξτρεμισμού που έσκασε την περασμένη δεκαετία και στοίχειωσε τη μνήμη μας με ακραίες σπλατεριές όπως τα “Haute Tension” (2003, "(link. Είναι επίσης μία από τις πιο γαμάτες ταινίες που δεν θα δείτε φέτος, είτε γιατί θα ξεφύγει της προσοχής σας, είτε γιατί δεν θα την αντέξετε μέχρι τέλους. https://youtu.be/sU3TRJiRobs

Το φιλμ της πρωτοεμφανιζόμενης σκηνοθέτιδος Coralie Fargeat ξεκινά αρκετά απλοϊκά: Πλούσιος, ομορφάντρας και παντρεμένος -ως είθισται- κάγκουρας περνάει το ΣΚ του με την όμορφη ερωμένη του (η αφόρητα σέξι Matilda Lutz απ’ το “Rings”) όταν τη διασκέδαση διακόπτουν οι δύο γλοιώδεις κολλητοί του που έρχονται νωρίτερα για το προγραμματισμένο κυνήγι τους στην έρημο. Όταν ο ένας απ’ αυτούς βιάζει την κοπέλα ο “στοργικός” γκόμενος τη ρίχνει απ’ τον γκρεμό για να μην τους καταγγείλει κι εκείνη καταλήγει παλουκωμένη σ’ ένα κλαδί. Όμως κατά έναν παράδοξο τρόπο επιζεί (μην τα ρωτάτε) και παίρνει την εκδίκησή της από τους τρεις κάφρους, μια εκδίκηση που περιλαμβάνει ναρκωτικά, αυτοσχέδιες εγχειρίσεις, μαχαίρια, καραμπίνες, μπόλικο τρεχαλητό και περισσότερο αίμα απ’ όσο περιέχει πραγματικά το ανθρώπινο σώμα.

Το “Revenge” δεν προσπαθεί ούτε στιγμή να πείσει ότι είναι κάτι διαφορετικό από μια ταινία βιασμού κι εκδίκησης, παραμένει όμως ο καλύτερος μέχρι στιγμής εκπρόσωπος ενός διαβόητου είδους που έδωσε μεν διαμαντάκια (όπως θα δείτε παρακάτω) αλλά με ελάχιστα από αυτά να αποποιούνται τις καθαρά εκμεταλλευτικές τους καταβολές. Κι αυτό γιατί αφενός εντυπωσιάζει με το σπινθηροβόλο σκηνοθετικό στιλ της Fargeat κι αφετέρου δεν εστιάζει στον βιασμό (που είναι κυρίως εκτός πλάνου) αλλά στις συνέπειες της αποτρόπαιης αυτής πράξης που προκαλεί ένα ανεξέλεγκτο λουτρό αίματος. Εκτός από την εκδίκηση, είναι επίσης μια ιστορία επιβίωσης, της ανάγκης να περάσεις στην αντεπίθεση ακόμα κι αν συγκαταλέγεσαι στους αδύναμους και τα προγνωστικά είναι εναντίον σου.

Αν καταφέρετε να τη δείτε ολόκληρη (σας προκαλώ να μην τραβήξετε το βλέμμα σας από τη σκηνή με τα σπασμένα γυαλιά) αναζητήσετε και τα ακόλουθα:

The Virgin Spring (1960) Ποιος να το έλεγε ότι ένα τόσο κακόφημο είδος θα ξεκινούσε ουσιαστικά από τον Ingmar Bergman! Σ’ αυτό το βραβευμένο με Όσκαρ ξένης ταινίας δράμα μία χωριατοπούλα βιάζεται και δολοφονείται από δύο περιπλανώμενους οι οποίοι στη συνέχεια βρίσκουν καταφύγιο -χωρίς να το γνωρίζουν- στο σπίτι του θύματος. Οι γονείς μαθαίνουν την αλήθεια και εκδικούνται τη δολοφονημένη κόρη τους με τον χειρότερο τρόπο. Ο Bergman, βασισμένος σε μια σουηδική μπαλάντα του 13ου αιώνα, εξερευνά θεματικές όπως η σεξουαλική αθωότητα, η ενοχή, ο κλονισμός της πίστης και η εκδίκηση αναμεμειγμένες με χριστιανικές και παγανιστικές αντιλήψεις και σκανδιναβική μυθολογία. Δύσκολο να πιστέψεις πως αυτό το σκληρό αλλά ταυτόχρονα λυρικό φιλμ αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για το αιμοβόρικο "Last House on the Left" του Wes Craven!

Δείτε την ταινία εδώ

The Last House on the Left (1972) https://youtu.be/5gjIQ8UWfws Ο αείμνηστος Wes Craven διασκευάζει το “The Virgin Spring” του Bergman και πρακτικά εξαπολύει καταπάνω μας το υποείδος του rape & revenge movie. Συμμορία βιάζει και σκοτώνει δύο κοπέλες και στη συνέχεια οι δράστες διανυκτερεύουν χωρίς να το γνωρίζουν στο σπίτι ενός από τα θύματα. Όταν οι γονείς μαθαίνουν τι συνέβη στην κόρη τους σχεδιάζουν και υλοποιούν την πιο φρικτή εκδίκηση. Ο Craven δεν ενδιαφέρεται για λεπτότητες και συμβολισμούς, στοχεύει κατευθείαν στην καρωτίδα απεικονίζοντας τη βία όπως ακριβώς είναι: γυμνή, ωμή και καταστροφική για όλους. Η σκηνή του βιασμού είναι από τις σκληρότερες που έχουν γυριστεί (ειδικά αν πετύχεις κάποια uncut κόπια) ενώ δεν υπάρχει εξωραϊσμός ούτε στον τρόπο που παρουσιάζεται η αποκτήνωση των γονιών που ξεπαστρεύουν τους δράστες επιστρατεύοντας όπλα, αλυσοπρίονα και τη φονικότερη πεολειχία στην ιστορία. Γνώρισε εμπορική επιτυχία κυρίως χάρη στο έξυπνο και πιασάρικο σλόγκαν της αφίσας. Το 2009 βγήκε το αρκετά καλό remake σε σκηνοθεσία του δικού μας Ντένη Ηλιάδη και με τις ευλογίες του Craven (που περιορίστηκε στην παραγωγή) και το οποίο θυμόμαστε κυρίως γι' ΑΥΤΗ τη σκηνή. https://youtu.be/peW2aWxt69M

Thriller – A Cruel Picture (1974) https://youtu.be/ymhEsei_o-0 Πέφτοντας θύμα βιασμού όταν ήταν μικρή κι έχοντας χάσει τη μιλιά της από το τραύμα, μια νεαρή κοπέλα (η πανέμορφη Christina Lindberg) εργάζεται σιωπηλά στη φάρμα των γονιών της. Μια μέρα ένας καλοντυμένος και γλυκομίλητος τύπος θα προσφερθεί να την πάει σπίτι, αντ’ αυτού την οδηγεί στο διαμέρισμά του όπου τη ναρκώνει, τη βιάζει, την εθίζει στην ηρωϊνη και στη συνέχεια την εκπορνεύει. Αφού περάσει τα πάνδεινα στα χέρια του (και χάσει και το ένα της μάτι μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια απόδρασης) αποφασίζει πως enough is enough και σχεδιάζει την αιματοβαμμένη εκδίκησή της. Γνωστό και με τον τίτλο «They call her One-Eye», το φιλμ του Bo Arne Vibenius δεν προσφέρεται για ανώδυνη θέαση. Είναι άγριο, πεσιμιστικό, υπερβίαιο, απωθητικό, με σκληρές εικόνες, σκληρό πορνό και αχαλίνωτη βία. Ταυτόχρονα όμως αποτελεί ένα ζοφερό ψυχογράφημα και μια στυλιζαρισμένη σπουδή πάνω στον ανθρώπινο εξευτελισμό και την ώθηση στα άκρα. Ο Quentin Tarantino ενθουσιάστηκε τόσο πολύ με τη μονόφθαλμη kick-ass ηρωϊδα που τη μετενσάρκωσε στο χαρακτήρα της Daryll Hannah στο «Kill Bill».

I Spit on Your Grave (1978) https://youtu.be/NxxHVHEBPtc Γνωστό και με τον τίτλο “Day of the Woman” (“Αγρια μέρα” ο ελληνικός) αυτό το βάναυσο και καταθλιπτικό b-movie βιασμού κι εκδίκησης ήταν ταυτόχρονα το ζενίθ και το ναδίρ του είδους. Η Camille Keaton υποδύεται μία συγγραφέα η οποία απομονώνεται στην εξοχή για γράψιμο και πέφτει θύμα ομαδικού βιασμού από τέσσερις λεχρίτες ντόπιους και μάλιστα δύο φορές. Στη συνέχεια αφού μαζεύει τα κομμάτια της χρησιμοποιεί τα θέλγητρά της ως δόλωμα για να ξεπαστρέψει τους βιαστές της με ευφάνταστους και φρικιαστικούς τρόπους. Το φιλμ του Meir Zarchi δεν διαθέτει την παραμικρή καλλιτεχνική αξία (ο θρυλικός κριτικός Roger Ebert το χαρακτήρισε “εμετικό σωρό από σκουπίδια”), είναι καθαρά εκμεταλλευτικό και παραμένει αμφιλεγόμενο μέχρι σήμερα κυρίως για την εξουθενωτική απεικόνιση των βιασμών που καταλαμβάνουν σχεδόν το 1/3 της διάρκειας! Στην πορεία όμως απέκτησε ένα είδος cult following, ενώ το 2010 εμφανίστηκε ένα εξίσου σκληρό (αλλά πιο glossy) remake που με τη σειρά του γέννησε δύο συνέχειες. Ένα απευθείας sequel, το “I Spit on Your Grave: Deja Vu” από τον ίδιο σκηνοθέτη και με την Keaton να επαναλαμβάνει τον ρόλο, ανακοινώθηκε για το 2018.

Ms. 45 (1981) https://youtu.be/e5g2BCftpIo Αδύνατον να μην συμπάσχετε με τη μουγκή ηρωίδα αυτού του ζοφερού θρίλερ του Abel Ferrara: Τη βιάζουν δύο φορές μέσα σε μια μέρα και μετατρέπεται σε άγγελο τιμωρό (“Angel of Vengeance” είναι ο εναλλακτικός τίτλος) αποφασισμένη να απαλλάξει τους νεοϋρκέζικους δρόμους από κάθε σεξιστικό, σοβινιστικό και μισογύνικο απόβρασμα. Η Thana (σωστά μαντέψατε, βγαίνει από το “Θάνατος”) δεν είναι η τυπική εκδικητική καρικατούρα τύπου “Death Wish”, ο Ferrara (που ήταν πρόεδρος της επιτροπής του πρόσφατου κυπριακού κιν/φικού φεστιβάλ) παίρνει το χρόνο του για να μετατρέψει την ηρωίδα από τρομοκρατημένο, απροστάτευτο θύμα σε μια αδίστακτη, ψυχρή εκτελέστρια που στέλνει στον αγύριστο κάθε επίδοξο βιαστή χωρίς να πεταρίσει βλέφαρο. Χωρίς την πρόκληση, τις ερεθιστικές εικόνες ή το μαύρο χιούμορ άλλων θρίλερ βιασμού κι εκδίκησης εκείνης της εποχής, το “Ms 45” λειτουργεί περισσότερο σαν ένα κακό, μελαγχολικό όνειρο που σου αφήνει μια πικρή γεύση στο στόμα.

Extremities (1986) https://youtu.be/trhDAL-3V78 Βασισμένο στο ομώνυμο θεατρικό του William Mastrosimone (και σε σενάριο του ιδίου) αυτό το βάναυσο δράμα εκδίκησης εξετάζει τη φύση του βιασμού και την αδυναμία όχι μόνο του θύματος να προστατευτεί αλλά και του περίγυρου να αναγνωρίσει το έγκλημα και να το τιμωρήσει παραδειγματικά. Η Farrah Fawcett πέφτει θύμα απόπειρας βιασμού όμως η ανικανότητα της να αναγνωρίσει τον μασκοφόρο δράστη είναι αρκετή για την αστυνομία να σηκώσει τα χέρια ψηλά. Όταν ο τελευταίος εισβάλλει στο σπίτι της για να τελειώσει αυτό που άφησε στη μέση, εκείνη θα το παλαίψει και θα καταφέρει να αντιστρέψει τους ρόλους. Τον κρατά φυλακισμένο όμως δεν ξέρει τι να κάνει: να τον αφήσει ελεύθερο ρισκάροντας έναν σίγουρο βιασμό; Να καλέσει την αστυνομία κι άντε να την πιστέψουν ότι εκείνη είναι το θύμα; Ή να αποκτηνωθεί τελείως και να τον σκοτώσει; Το υλικό είναι δυνατό και πυροδοτεί έντονες συζητήσεις με τα ηθικά διλήμματα που εγείρει.