Πάει ο παλιός ο χρόνος και το μόνο που μπορώ να ευχηθώ είναι να πάει όσο πιο μακριά γίνεται, αλλά, δεν γίνεται. Στο ημερολογιακό έτος, που είτε με ΡΙΚ αλλάξει είτε με Netflix, η επόμενη ημέρα, κουκλίτσα-πανουκλίτσα, πιθανότατα, θα είναι εκεί και να μας περιμένει. 

Και δεν μπορείς να πεις, όσοι δεν παρευρεθήκαμε σε secret parties αυτό το διάστημα ή δεν βγάλαμε τα νευράκια μας σε ξένες περιουσίες επειδή μας στέρησε την ελευθερία η μάσκα ή δεν είχαμε έγνοια ότι ο Bill Gates έχει την έγνοια μας, το έχουμε πλέον εμπεδώσει ότι η ζωή δεν μας περιμένει. 

Κι όχι, δεν είναι το εννιάμηνο που προηγήθηκε αυτό που ξεγέννησε το ζήτημα ζωής και θανάτου. Αυτό ήταν πάντα στο τραπέζι. Το εννιάμηνο που προηγήθηκε αναγέννησε το ερώτημα ενός πολύ μάγκα Κώστα που, πατώντας πάνω σε άλλους μάγκες που δεν υπάρχουν πια, είχε σημειώσει ότι το ζήτημα δεν είναι αν θα ζήσουμε αλλά πώς θα ζήσουμε. 

Τέλη Δεκεμβρίου, 119 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους, νοσοκομεία ασφυκτικά γεμάτα, τα νούμερα -που είναι άνθρωποι με ιστορικό και ιστορία- αυξάνονται συνεχώς, ανεργία, υποαπασχόληση, βία, θυμός, ταλαιπωρημένες οικονομικά και κοινωνικά καθημερινότητες ανθρώπων που δεν ξυπνούσαν και κοιμούνταν με την έγνοια αν θα τους έκλειναν τα μπούκικα και τα μπαρμπέρικα. Που μπορούν να ζήσουν και δίχως τα malls. Που αν είχε χρήμα στον κρατικό κουμπαρά και αν καλύπτονταν οι εργαζόμενοι νησιώτες στην μια αππιθκιά τόπο, με μέτρα και όχι ημίμετρα, ίσως, να μην ψουψουρίζαμε σήμερα για ένα νέο λοκντάουν. 

ΔΙΑΒΑΣΕ ΕΔΩ: Yπουργός Υγείας: To ολικό lockdown αποτελεί μονόδρομο

Όμως, με τα “αν” και τα “ίσως”, δεν ασκείται πολιτική. Ούτε με την φθηνή επικοινωνία του “θα” και των πυροτεχνημάτων, ούτε με θεάματα και hashtags. Σε περιόδους κρίσης, ναι, χρειάζονται ηγέτες. 

Και το εννιάμηνο που προηγήθηκε μάς επιβεβαίωσε ότι τα μεταξωτά ηγετικά βρακιά θέλουν κι επιδέξιους κώλους. Γιατί όταν στην κρίση πάει κάτι στραβά και ο βασιλιάς μείνει γυμνός, τον κώλο του θα βλέπουμε. 

Η χρονιά ήταν στραβή κι έτσι την αρμενίσαμε κι όλα συμφωνούν ότι δεν #θατακαταφέρουμε ή τουλάχιστον δεν θα την βγάλουμε καθαρή. 

Κι όσο κι αν μονοπώλει μιντιακά, δεν είναι αποκλειστικά και μόνο η διαχείριση της πανδημίας. Είναι όλο το πακέτο. Συμπεριλαμβανομένου του κυπριακού. Της διαφθοράς. Των επικοινωνιακών μανούβρων.  

Όταν οι βασιλιάδες μένουν ξεβράκωτοι κάποιοι αρχικά μπορεί να γελάσουν, άλλοι να θυμώσουν, άλλοι να τρέξουν να τους σκεπάσουν με κουβερτούλα να μην κρυώσουν και να μην εκτίθενται. 

Στο τέλος της ημέρας έρχεται η συνειδητοποίηση ότι οι υπήκοοι μένουν μόνοι. 

Προσοχή, ευθύνη ατομική και συλλογική και… καλή τύχη μάγκες*. 

* “Τα τέρατα δικάστηκαν με μάρτυρα την πείνα, αποκλεισμένα μια ζωή σε ακούσια καραντίνα”. Ωραίος στίχος για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι.