4 λόγοι που το Cats είναι το απόλυτο must-see χάλι της χρονιάς

4 λόγοι που το Cats είναι το απόλυτο must-see χάλι της χρονιάς

Θα χρειαστείς και τις εννιά ζωές για να ξεπεράσεις αυτόν τον γατίσιο εφιάλτη που δίνει ένα κυριολεκτικό νόημα στον γνωστό χαρακτηρισμό “φόλα”. 

Όσα ακούσατε είναι αλήθεια. Η κινηματογραφική μεταφορά του μακρόβιου θεατρικού μιούζικαλ του Andrew Lloyd Webber (που ανοίγει στην Κύπρο στις 26/12) είναι ένα απερίγραπτο χνουδωτό χάλι, ενοχλητικό όσο ένα κοπάδι γάτες σε οίστρο και αναγκαίο όσο μια φτυσμένη τριχόμπαλα. Είναι όμως μια ταινία που πρέπει να δείτε - πρώτα απ’ όλα για να πιστέψετε ότι όντως φτιάχτηκε! Και για τους ακόλουθους λόγους.

1. Οι ανθρωπόμορφες γάτες δεν είναι κάτι που ξεπερνάς εύκολα 

Αν και τα εφέ βελτιώθηκαν αισθητά από τον Ιούλιο που κυκλοφόρησε το trailer και φρίκαρε όλο το ίντερνετ (για πρώτη φορά στα χρονικά το στούντιο μάλιστα έστειλε μια νέα, βελτιωμένη, βερσιόν του φιλμ ενώ παιζόταν ήδη στις αίθουσες) το να βλέπεις γνώριμα πρόσωπα κολλημένα πάνω σε λιλιπούτεια ψηφιακά τριχωτά σώματα παραμένει αλλόκοτο και λίγο creepy. Κι εκεί που πας να το συνηθίσεις ή τέλος πάντων να το ανεχτείς όπως τόσες και τόσες περιπτώσεις ηθοποιών θαμμένων κάτω περίεργο μακιγιάζ, προσέχεις τα γυναικεία στήθη στις κοπέλες, την τελείως flat περιοχή των γεννητικών οργάνων σε όλους, τις ουρές που ανασηκώνονται ταυτόχρονα σε ένα χορευτικό ωδή στη μαζική στύση, τις υποτίθεται σέξι γωνίες λήψεις απόκρυφων σημείων (μιλάμε για γάτες έτσι;) και δεκάδες άλλες παρόμοιες λεπτομέρειες και αναρωτιέσαι αν τελικά βλέπεις μιούζικαλ για όλη την οικογένεια ή ζεις κάποιο κακό τριπάκι μετά από γρατζούνισμα ποτισμένης με LSD γάτας. Ακόμα κι αν αποδεχτείς την εμφάνιση του Ian McKellen ή της Judi Dench δεν ξεπερνάς ποτέ -μα ΠΟΤΕ όμως- τα ποντίκια και τις κατσαρίδες με creepy παιδικές φάτσες!

2. Όλη η πλοκή χωράει σε post-it

Εδώ που τα λέμε ούτε το αυθεντικό θεατρικό είναι κάποιο τέρας ουσίας, βασικά ένα παιδικό ποίημα για γάτες από το 1939, όμως ενώ στο θέατρο αρκούν ένα εντυπωσιακό σκηνικό και μερικά ξεσηκωτικά νούμερα, στο σινεμά χρειάζεται και μια μικρή λεπτομέρεια που μάλλον διέφυγε της προσοχής των δημιουργών: πλοκή. Κι όταν λέμε πλοκή δεν εννοούμε φυσικά το “μαζευόμαστε οι Jellicle γάτες τη νύχτα που η αρχηγός θα διαλέξει μία τυχερή για να στείλει στον γατοπαράδεισο” (όπως εξηγείται στο πρώτο δεκάλεπτο στη νεοφερμένη γάτα Victoria που υποδύεται η σούπερ σταρ μπαλαρίνα Francesca Hayward στο ντεμπούτο της) γιατί αυτό μπορεί να περνάει στο ντούκου ως παιδικό ανάγνωσμα ή έστω θεατρικό μιούζικαλ αλλα για σινεμά δεν κάνει ούτε για πρόλογος, πόσο μάλλον να απλωθεί σε σχεδόν δίωρη διάρκεια. Βασικά ένα ατέλειωτο γατίσιο talent show όπου κάθε αιλουροειδές συστήνεται και περιγράφει τον εαυτό του με ένα τραγούδι - η τεμπέλα, ο λαίμαργος χοντρός, η γάτα που αγαπάει τον σιδηρόδρομο, ο cool τυπάς. Α και κάπου ανάμεσα εμφανίζεται ο κακός Macavity (ο Idris Elba σίγουρα ΟΧΙ sexiest man alive) που εξαλείφει τον ανταγωνισμό προκειμένου να είναι αυτός ο εκλεκτός (ή κάτι τέτοιο). ΟΚ, δεν περιμένεις βάθος από ένα μιούζικαλ αλλά το Cats κάνει το Mamma Mia να μοιάζει με Ιονέσκο. 


ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΡΘΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΑΡΙΝΟ ΝΟΜΙΚΟ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ ΕΔΩ


3. Το καστ είναι όνειρο (και εφιάλτης για τους ίδιους) 

Μετρήστε: James Corden, Judi Dench, Jason Derulo, Idris Elba, Jennifer Hudson, Ian McKellen, Taylor Swift, Rebel Wilson - όλοι τους σε διάφορα στάδια γελοιοποίησης, από φθηνά-τη-γλίτωσε (Swift, Derulo) μέχρι σοβαρά-τώρα-μα-τι-σκεφτόταν; (Dench, McKellen, Elba). Όλοι οι μεγάλοι ηθοποιοί έχουν καναδυό ντροπιαστικές στιγμές στις καριέρες τους (πχ Peter O’ Toole και Helen Mirren ήταν στον “Καλιγούλα” το διασημότερο σκληρό πορνό της ιστορίας που και πάλι δεν συγκρίνεται σε χάλι με την εμφάνιση του Al Pacino στο Jack & Jill) όμως εδώ η Dench και ο McKellen μοιάζουν σαν να έχασαν κάποιο στοίχημα ή έστω ότι θέλησαν να δοκιμάσουν την αντοχή του αξιώματος “ο σπουδαίος ηθοποιός μπορεί να παίξει οτιδήποτε και να παραμείνει σπουδαίος”. Σοβαρά τώρα, σκεφτείτε να τα τινάξει φέτος κάποιος από τους δύο και αυτή να είναι η τελευταία εικόνα τους που χαράχτηκε στη μνήμη μας deia

4. Μην το θάψετε χωρίς να το δείτε

Το Cats είναι αναμφίβολα μια κακή ταινία. Μια πραγματικά κακή ταινία. Τα μόνα θετικά είναι το (ψηφιακό) λονδρέζικο background και η γνωστή μπαλάντα Memory (η μοναδική στιγμή πάθους της ταινίας που για κάποιο λόγο η Jennifer Hudson την ερμηνεύει πνιγμένη στη μύξα) που χάνονται μέσα σε έναν δίωρο γατίσιο εφιάλτη ψηφιακής τρίχας, ανόητων τραγουδιών και αλλόκοτων μουτσούνων - αν και για μένα χειρότερο έγκλημα αποτελεί το ότι είναι θανάσιμα ανιαρό κι επαναλαμβανόμενο. Μια ταινία που δεν έπρεπε ποτέ να προχωρήσει πέρα από ίσως το κακό αστείο που πέταξε κάποιος σε ένα μίτινγκ στελεχών της Universal (και το αφεντικό προφανώς πέρασε για piching και το ενέκρινε). Η ζωντανή απόδειξη γιατί η Disney έκανε το live action remake του The Lion King με ψηφιακά φωτο-ρεαλιστικά ζώα και όχι ανθρωπόμορφα και γενικά γιατί το ανθρωπόμορφο ΔΕΝ λειτουργεί έξω από το animation όσα εκατομμύρια κι αν ξοδέψεις για εφέ. Όμως ταυτόχρονα αποτελεί το must-see event της περιόδου γιατί δεν είναι κρίμα να μείνετε έξω από το πανηγύρι; Αν θέλετε λοιπόν να ακονίσετε τα φτυάρια σας το Cats είναι η απόλυτη επιλογή (ενδύκνειται για μεγάλες παρέες όπου θα συναγωνίζεστε στις κακίες που θα εκτοξεύονται στην οθόνη) αν και δεν ξέρω κατά πόσο αξίζει η τιμή του εισιτηρίου για ένα απλό θάψιμο.


ΜΕΙΝΕ ΜΑΖΙ ΚΑΙ ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ:

- Σχετικά με την "γλυκύτατη" χριστουγεννιάτικη εγκύκλιο του Αρχιεπισκόπου εδώ 

- Την απάντηση του καλού μας Δήμου Λευκωσίας για τα ξεφλουδισμένα παγκάκια της Πλατείας εδώ 

- Για τον υπερπληθυσμό των Φυλακών και τον αριθμό των κρατουμένων ανήμερα των Χριστουγέννων εδώ 

Loader