Ο Μεταξάς σκότωσε πέντε γυναίκες και δύο μωρά με περήφανο χορηγό τον θεσμικό ρατσισμό μας 

Τον περασμένο Απρίλιο στο πλημμυρισμένο φρεάτιο του λατομείου Μιτσερού μαζί με το πτώμα της 38χρονης Μαρί Ρόουζ αναδύθηκε απ’ τα βρώμικα νερά και η χειρότερη πλευρά της σύγχρονης κυπριακής κοινωνίας. Πέντε γυναίκες και δύο μωρά έπεσαν θύματα ενός συνηθισμένου δειλού τύπου μέσης νοημοσύνης και εμφάνισης χωρίς ιδιαίτερα χαρίσματα ή υπεράνθρωπες δυνάμεις που απλά γνώριζε πολύ καλά σε τι ρατσιστική κοινωνία ζει και το αξιοποίησε για να ικανοποιήσει τις διεστραμμένες ορέξεις του. Και που δεν θα μπορούσε να τα καταφέρει εάν δεν είχε στο πλευρό του έναν πολύτιμο σιωπηλό συνεργό: το ίδιο το κράτος. Ο Νίκος Μεταξάς σκότωνε ανενόχλητος αλλοδαπές γυναίκες και μωρά που γνώριζε πολύ καλά πως κανένας δεν πρόκειται να αναζητήσει και αυτό ακριβώς συνέβη.

Όταν τον Σεπτέμβριο του 2016 η 36χρονη Λίβια και η 8χρονη κόρη της Έλενα εξαφανίστηκαν από το σπίτι τους αφήνοντας πίσω τους προσωπικά αντικείμενα ακόμα και τα φάρμακα της μικρής, οι φωστήρες της Αστυνομίας Κύπρου χωρίς καν να ερευνήσουν διαβεβαίωσαν τους ελάχιστους οικείους που τις αναζητούσαν ότι μάνα και κόρη ζούσαν ζωή χαρισάμενη στα κατεχόμενα “γιατί έτσι κάνουν όλες” ενώ στην πραγματικότητα σάπιζαν μέσα σε βαλίτσες στον πάτο της Κόκκινης Λίμνης. Αυτά ήταν τα πρώτα θύματα του Μεταξά και τα μοναδικά που σκότωσε μόνος του.

Στα υπόλοιπα είχε συνεργούς τον θεσμικό ρατσισμό, την κοινωνική αδιαφορία και την κρατική αναλγησία. Βλέπετε, αν η πρώτη υπόθεση είχε ερευνηθεί στοιχειωδώς ο κατάλογος των θυμάτων θα σταματούσε εκεί. Αυτό φάνηκε άλλωστε από την ευκολία με την οποία έφτασαν οι Αρχές στον Μεταξά με το που βρέθηκε το πρώτο πτώμα - όλα τα στοιχεία που οδήγησαν στον δράστη ήταν γνωστά τουλάχιστον ένα χρόνο πριν, χωμένα σε μαρτυρίες και καταθέσεις που αγνοήθηκαν γιατί “ποιος χέστηκε για μερικές μαυρούες”, σωστά; Ο λεκές από το αίμα τους θα κάνει καιρό να φύγει (αν φύγει ποτέ) παρά το γεγονός ότι ο Πρόεδρος Αναστασιάδης σε μια έκρηξη... μεγαλοψυχίας ζήτησε συγγνώμη “ακόμα κι αν τα θύματα ήσαν αλλοδαπές”. 

Ο μοναχικός και άδικος θάνατος της Μαρούλας Κυριάκου 

Το όνομα Μαρούλα Κυριάκου πιθανότατα δεν σας λέει τίποτα και πιθανότατα ούτε πρόκειται. Η 79χρονη από τα Πολεμίδια είχε εξαφανιστεί στις αρχές Αυγούστου όμως σε αντίθεση με άλλες περιπτώσεις εξαφανίσεων νεότερων και πιο φωτογενών ανθρώπων, κανένα παγκύπριο δεν κρατούσε την ανάσα του μέχρι να βρεθεί, καμία κινητοποίηση ή γιγαντιαία επιχείρηση ανεύρεσης με συντονισμένες υπηρεσίες, διαρκή silver alerts και συνεχή updates σε ΜΜΕ και σόσιαλ για την τύχη της - ακόμα μία ηλικιωμένη με άνοια που πιθανότατα θα περιπλανιέται άσκοπα στους δρόμους η πρώτη σκέψη των ελάχιστων που πήραν πρέφα την υπόθεση. Η κυρά Μαρούλα βρέθηκε πέντε(!) μέρες αργότερα. Σάπιζε κάτω από τον ήλιο όχι σε κάποια ορεινή, δύσβατη περιοχή αλλά σε χαντάκι(!) κοντά στο νοσοκομείο Λεμεσού απ’ όπου την είχαν διώξει την ίδια μέρα γριά γυναίκα, μόνη, καρκινοπαθής, με άνοια και τελείως μπερδεμένη με μοναδικό προορισμό, όπως ήταν επόμενο, τον θάνατο.

Η κυρά Μαρούλα για κάποιο λόγο ξέφυγε απ’ το επιλεκτικά υπερευαίσθητο ραντάρ μας, γλίστρησε στη χαραμάδα της ειδησεογραφίας μαζί με την άτυχη Βουλγάρα, τον νεκρό Πακιστανό εργάτη και τόσους άλλους που περιορίστηκαν σε κάποια μονόστηλα. Το πρωί της μέρας που εξαφανίστηκε είχε επισκεφτεί το Νοσοκομείο Λεμεσού όπου την εξέτασαν και της έδωσαν εξιτήριο. Λίγο αργότερα τη βρήκαν αναίσθητη στο κέντρο της πόλης, την πήγαν ξανά στο νοσοκομείο απ’ όπου την αφήνουν πάλι να φύγει. Φαίνεται πως ο ταλαιπωρημένος οργανισμός της δεν άντεξε και ξεψύχησε σαν το άγριο ζώο σε κάποιο χαντάκι, όχι πολύ μακριά απ’ το νοσοκομείο που υποτίθεται ότι θα τη φρόντιζε. Και τους πήρε και πέντε μέρες να τη βρουν. Χωρίς δακρύβρεχτα ποστ και παγκύπρια συγκίνηση. 

Η αυτοκτονία του 15χρονου Στυλιανού που ήταν δολοφονία με δράστη την αναλγησία 

Οι 139 σελίδες του πορίσματος της Επιτρόπου Διοικήσεως, για την αυτοκτονία του 15χρονου Στυλιανού (ο οποίος βρέθηκε νεκρός τον περασμένο Σεπτέμβριο στη φάρμα των γονιών του) μπορεί να μην προσφέρονται για ανάλαφρο διάβασμα δίπλα απ’ το τζάκι, είναι όμως ένα ανθολόγιο των παθογενειών που μαστίζουν την κυπριακή κοινωνία αλλά και τον σαθρό κρατικό μηχανισμό, ένα who is who ανικανότητας, αναλγησίας και εγκληματικής αδιαφορίας. Γιατί φυσικά και πρόκειται για έγκλημα, καθαρή δολοφονία, με θύμα ένα παιδί που βίωνε την απόλυτη κόλαση στα χέρια γονιών που δεν έπρεπε να είναι γονείς και θύτη για ακόμα μια φορά το κράτος παχύδερμο που υποτίθεται πώς έπρεπε να τον προστατεύσει όταν αποτυγχάνουν να το κάνουν οι πρώτοι. Γραφεία ευημερία που αδιαφορούν και μετά μυξοκλαίνε πως είναι υποστελεχωμένα, φωστήρες αστυνομικοί (ξανά!) που αγνόησαν όλα τα σημάδια μη τυχόν και -Θεός φυλάξοι- κουνηθούν απ’ το γραφείο και φυσικά το χωριό, η γειτονιά, ο περίγυρος που πάντα γνωρίζει και πάντα σιωπά. 

Το βίντεο μιας όχι-και-τόσο-πρωτόγνωρης ντροπής 

Το βίντεο με τις Κυπραίες που στόλιζαν μία γυναίκα ρωσικής καταγωγής με όλα τα γνωστά (και μερικά λιγότερο γνωστά) στερεότυπα που αναπαράγονται καθημερινά από ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού (η πουτάνα, η παραδουλεύτρα, η εύκολη, αυτή που θέλει βίλλο κλπ κλπ.) ήταν μεν σκληρό με την απίστευτη ωμότητα, τη σκληρή in-your-face προσέγγιση και τις βρισιές που αψηφούν κάθε γνωστό κανόνα σύνταξης και λογικής (cow βυζί;), όμως δεν ήταν δα και κάτι που δεν είχαμε ξαναδεί: οι τυπικές αρχοντοχωριάτισες που νομίζουν ότι τους ανήκει ο κόσμος όλος επειδή έχουν λεφτά, αυτές εδώ εμπλουτισμένες με ισχυρές δόσεις ρατσισμού, σεξισμού και πατριαρχικής τοξικότητας για να γίνει ακόμα πιο εκρηκτικό το κοκτέιλ. Γιατί όμως πήρε την τεράστια έκταση που πήρε φτάνοντας μάλιστα στο σημείο η μία από τις “πρωταγωνίστριες” να χάσει τη δουλειά της και αμφότερες να διωχθούν ποινικά βάσει του αντιρατσιστικού νόμου;

Για αρχή, οι τύπισσες τόλμησαν και είπαν φωναχτά (και σε βίντεο) αυτό που μεγάλο μέρος του πληθυσμού πιστεύει ενδόμυχα και λέει χαριτολογώντας στους φίλους του. Κατά δεύτερο, δράστες και θύμα είναι γυναίκες. Ακόμα ένα σοκ: Γυναίκες που βρίζουν σαν νταλικέρηδες, βρωμόστομες, αλήτισες, χωρκάτισσες. Γυναίκες που συμπεριφέρονται σαν να μην ξέρουν τη θέση τους και περιμένουν τον (άντρα συνήθως) σχολιαστή να τις βάλει ενίοτε με την απειλή ξυλοφορτώματος ή την υπόσχεση ενός καλού γαμησιού για να μάθουν. Τρίτος λόγος: Οι κακοί της υπόθεσης είναι ξεκάθαροι. Εδώ δεν έχουμε διαταραγμένους ρασοφόρους με αμφιλεγόμενο κήρυγμα ή φασισταριά που για κάποιους “καλά τα λένε” αλλά τρεις Κυπραίες που βρίζουν μία Ρωσίδα, η χαρά του καραfake καθωσπρεπισμού που αφού εκτονωθεί με τις “σκατορατσίστριες χωρκάτισσες” θα μεταβεί παραπέρα να μοιράσει ψόφους σε gay ζευγάρια και εισερχόμενους πρόσφυγες. Ο τέταρτος λόγος ταξικός. Το ύφος, το στιλάκι, ο αρχοντοχωριατισμός, η ξιπασιά, η αναφορά στο αυτοκίνητο των 30 χιλ. ευρώ, στον δικηγόρο daddy, η μειωτική προσταγή να της καθαρίσει το σπίτι, ήταν αρκετά για το triggering ταξικών αντανακλαστικών τύπου “ποιες νομίζετε ότι είστε;”.

Κι επειδή δεν τυγχάνουν όλα τα ρατσιστικά κρούσματα στο νησί της ίδιας μαζικής και έντονης καταδίκης (τα περισσότερα δεν αναγνωρίζονται καν ως τέτοια) ένα ασφαλές συμπέρασμα θα ήταν πως η κοινή γνώμη (βασικά το Facebook) εξοργίστηκε περισσότερο με την εικόνα παρά με την ουσία του προβλήματος. 

Ένα χρόνο μετά η “Βουλγάρα” απέκτησε ονοματεπώνυμο αλλά παρέμεινε “άτυχη” 

Η Πετράνα Μίλκοβα ήταν μια 46χρονη η οποία πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής της ως

εργάτρια σε φάρμες και χωράφια της Πάφου ώσπου βρέθηκε νεκρή σε ένα απ’ αυτά στις 22

Φεβρουαρίου του 2018. Την “άτυχη Βουλγάρα” (όπως ήταν γνωστή για βδομάδες κατά την

προσφιλή μέθοδο των κυπριακών ΜΜΕ να συμπυκνώνουν ολόκληρη τη ζωή ενός νεκρού

αλλοδαπού σε έναν εθνικό/γεωγραφικό προσδιορισμό) κατασπάραξαν σκυλιά που ούτε αδέσποτα ήταν, ούτε άγνωστος ο ιδιοκτήτης τους. Και μετά τη σκότωσαν ξανά και ξανά.

Στην αρχή είπαν ότι χτύπησε γεωργικό μηχάνημα, ύστερα ότι σε έριξαν σε ένα απ’ αυτά και μετά ότι ίσως και να σε ξέσκισαν κάτι ροτβάιλερ, αμολυμένα και ξέμπαρκα χωρίς αφεντικό μη τυχόν και ρίξουμε ευθύνη σε κανέναν ντόπιο και περιπλέξουμε τα πράγματα. Χρειάστηκαν πέντε(!) νεκροτομές από έξι(!) “εγνωσμένου κύρους” ιατροδικαστές οι οποίοι ήθελαν να μας πείσουν πως δεν μπορούσαν να ξεχωρίσουν τις δαγκωματιές σκύλου από τραύματα που προκάλεσε γεωργικό μηχάνημα.

Ύστερα από έρευνες η αστυνομία συνέλαβε έναν 28χρονο για τον οποίο είχε -υποτίθεται- στοιχεία ότι ήταν ο κάτοχος των σκύλων που κατασπάραξαν τη γυναίκα ενώ επιπρόσθετα προσπάθησε να συγκαλύψει τον θάνατό της και να παραπλανήσει τις αρχές. Πριν λίγες εβδομάδες το Μόνιμο Κακουργιοδικείο της Πάφου αθώωσε τον 28χρονο ιδιοκτήτη των ροτβάιλερ λόγω αμφιβολιών καθώς -όπως αποφάνθηκε- “δεν παρουσιάστηκαν στο Δικαστήριο επαρκή στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι οι σκύλοι του 28χρονου είναι αυτοί που προκάλεσαν τον θανάσιμο τραυματισμό της 46χρονης”. Κι αυτό παρά το γεγονός ότι το Δικαστήριο αποδέχτηκε ότι ο θάνατος της Μίλκοβα προκλήθηκε από σκύλους, και ότι στο κλουβί ενός εκ των σκύλων που ανήκουν στον 28χρονο βρέθηκε το αίμα της άτυχης 46χρονης.

Επιπρόσθετα, το δικαστήριο αποφάσισε ότι δεν στοιχειοθετήθηκε επαρκώς ούτε το αν ανήκαν στον κατηγορούμενο οι σκύλοι, ασχέτως εάν ο 28χρονος παραδέχθηκε ενοχή στην κατηγορία ότι κατέχει τους σκύλους χωρίς άδεια! Δεν λέμε, σε καμιά περίπτωση, ότι το δικαστήριο δεν έκανε σωστά τη δουλειά του, προφανώς αυτό ήταν το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα με το -ανεπαρκές όπως αποδείχθηκε- υλικό που διέθετε η κατηγορούσα αρχή. Όμως η αίσθηση ότι όταν τα θύματα είναι ξένοι ο ζήλος εξιχνίασης

και απονομής δικαιοσύνης δεν είναι και τόσο... υπερβάλλοντας, παραμένει σαν επίμονος

λεκές που αρνείται να φύγει, ειδικά όταν η αδιαφορία κάποιων αστυνομικών έστειλε

πέντε γυναίκες και δύο μωρά στον υγρό τάφο τους.

Η 19χρονη “εχθρός του κράτους” που απείλησε τα (ανδρικά) κεκτημένα

Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά τι ακριβώς συνέβη σ’ εκείνο το δωμάτιο ξενοδοχείου της Αγίας Νάπας όπου στήθηκε το σκηνικό μιας από τις σκοτεινότερες και πιο ντροπιαστικές υποθέσεις του εγχώριου δικαστικού συστήματος. Η περίπτωση της 19χρονης Βρετανίδας τουρίστριας που κατηγόρησε μια ντουζίνα Ισραηλινούς νεαρούς για ομαδικό βιασμό για να ανακαλέσει στη συνέχεια και να βρεθεί η ίδια κατηγορούμενη (και από τη Δευτέρα ένοχη) για “δημόσια βλάβη” σίγουρα δεν εμπίπτει στην κατηγορία του μόνο μαύρου ή μόνο άσπρου αλλά κρύβει πολλά περισσότερα (και κάποια απ’ αυτά σε κοινή θέα απλά δεν θέλουμε να τα δούμε).

Μπορεί νομικά να μην ήταν βιασμός όμως διαπράχθηκαν εγκλήματα σ’ εκείνο το δωμάτιο (όπως η παράνομη καταγραφή ιδιωτικών στιγμών και η μεταγενέστερη δημοσιοποίησή τους με σκοπό τον διασυρμό της κοπέλας) που όπως όλα δείχνουν δεν θα ερευνηθούν ποτέ καθώς η ανάκληση της αρχικής καταγγελίας επισκιάζει τα πάντα. Η κοπέλα δικάστηκε και καταδικάστηκε πρώτα από την κοινωνία που συμπέρανε ότι από τη στιγμή που ήθελε να κάνει σεξ και μάλιστα ομαδικό επιβάλλεται να κάτσει σε περισσότερους και μετά να ξεφτιλιστεί online και μετά από το κράτος που δεν ανέχεται συμπεριφορές που μπορεί να θέσουν σε κίνδυνο τις διπλωματικές σχέσεις με κατά φαντασίαν συμμάχους όπως το Ισραήλ και αποφάσισε να ρίξει βαρύ πέλεκυ στην 19χρονη ενώ θα μπορούσε (νόμιμα και ηθικά πάντα) να τελείωνε την υπόθεση μετά και τον 4μηνο περίπου διασυρμό της κοπέλας. Δεν το έπραξε όμως εξαντλώντας όλη του την αυστηρότητα ίσως γιατί ο Γενικός Εισαγγελέας έπρεπε πάση θυσία να σταυρώσει νίκη σε κάποια high profile δίκη. Μαζί και την 19χρονη Βρετανίδα που είναι ολοφάνερο πως αποτελεί δημόσιο κίνδυνο Νο1 για τους απανταχού γαμιάδες.

Στη χώρα όπου παιδεραστές λαμβάνουν προεδρική χάρη, διεφθαρμένοι πρώην υπουργοί, εισαγγελείς και κρατικοί λειτουργοί κυκλοφορούν κύριοι, δολοφονημένες αλλοδαπές ούτε καν αναζητούνται ενώ μπορείς άνετα να τη σκαπουλάρεις αν προκαλέσεις τον θάνατο μιας ασήμαντης "άτυχης Βουλγάρας" είναι παρήγορο να ξέρουμε ότι η κυπριακή Δικαιοσύνη στέκεται άγρυπνος φρουρός δίπλα μας, έτοιμη να τα βάλει με κατεστημένα, καπετανάτα, τζάκια, σέκτες, συμμορίες, λόμπι και μαφίες για χάρη μας. Ήδη κοιμόμαστε πιο ήσυχοι.