Υπάρχει μία σκηνή στο ντοκιμαντέρ American Murder: The Family Next Door όπου ο Chris Watts μιλάει στην τηλεοπτική κάμερα απευθύνοντας έκκληση σ’ αυτούς που πιθανόν να κρατάνε τη γυναίκα του και τις δύο κόρες τους να τις επιστρέψουν σώες στο σπίτι τους στο Κολοράντο. Αυτό που σου κάνει αμέσως εντύπωση είναι η ψυχραιμία στην έκφρασή του. Όσο κι αν πρέπει να έχεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου ότι κάθε άνθρωπος αντιδρά διαφορετικά στην τραγωδία, η πρώτη σκέψη έρχεται σχεδόν αναπόφευκτα: Δεν μοιάζει με κάποιον η οικογένεια του οποίου δεν έχει δώσει σημεία ζωής και όλα δείχνουν εγκληματική ενέργεια. Και η πρώτη εντύπωση συνήθως είναι και η σωστή. Δύο μέρες αργότερα ο Watts ομολόγησε ότι έπνιξε τη γυναίκα του και τις δύο μικρές κόρες του και πέταξε τα πτώματά τους σε κάτι εγκαταλελειμμένες δεξαμενές. Αρχικά ισχυρίστηκε ότι η γυναίκα του είχε σκοτώσεις τα κορίτσια κι αυτός τη σκότωσε πάνω στην οργή του, όμως στη συνέχεια λύγισε υπό το βάρος των αντιφάσεων και ομολόγησε το ανομολόγητο. Κι όλα αυτά γιατί είχε βρει γκόμενα(!) και ήθελε μια φρέσκια αρχή. Κι αντί να χωρίσει όπως όλος ο κόσμος αποφάσισε να εξολοθρεύσει την οικογένειά του για να φτιάξει από την αρχή μια καινούργια. Βγάζει νόημα, σωστά;

Το ντοκιμαντέρ (που υπάρχει στο Netflix και για το οποίο είχα γράψει τον περασμένο Οκτώβριο) ήρθε στο μυαλό μόλις αντίκρισα τον Χαράλαμπο Αναγνωστόπουλο να μιλάει με απίστευτη ψυχραιμία στις κάμερες, λίγες ώρες αφότου επέζησε μίας τρομακτικής ληστείας που κατέληξε στον φόνο της γυναίκας του - και μάλιστα μπροστά στην μόλις 11 μηνών κόρης τους. Και πάλι λες ο καθένας αντιδρά διαφορετικά, είναι και το σοκ, δεν πέρασε και λίγα ο άνθρωπος. Όμως οι ομοιότητες με τον Watts είναι αλλόκοτες και δεν μιλάμε μόνο για τη φυσιογνωμική.

Κι αν έχεις δει και το σοκαριστικά σουρεαλιστικό A Wilderness of Error γύρω από την υπόθεση Jeffrey MacDonald τότε η αμφιβολία γίνεται σιγουριά. Ο στρατιωτικός γιατρός MacDonald ήταν ο μοναδικός επιζών της σφαγής της οικογένειάς του και ισχυρίστηκε ότι μια συμμορία χίπιδων (ήταν το 1970 ένα χρόνο μετά τις δολοφονίες του Charles Manson) εισέβαλε στο σπίτι του μαχαίρωσαν μέχρι θανάτου τη σύζυγο και τις δυο του μικρές κόρες ενώ ο ίδιος τη γλίτωσε με επιφανειακά τραύματα. Παρά την κατ’ ισχυρισμό εισβολή τουλάχιστον τεσσάρων ατόμων οι Αρχές δεν μπόρεσαν να βρουν το παραμικρό στοιχείο παρουσίας άλλου ανθρώπου στο σπίτι τη μοιραία εκείνη νύχτα ενώ όλες οι ενδείξεις έδειχναν προς μία κατεύθυνση: ο MacDonald σκότωσε τη γυναίκα του πάνω σε καυγά και ακολούθως τις κόρες του γιατί ήταν μάρτυρες. Η υπόθεση θα εξελιχθεί σε μία από τις μακροβιότερες νομικές διαμάχες στην ιστορία των ΗΠΑ, με συνεχείς εκπλήξεις και ανατροπές που πρέπει να δείτε τα πέντε επεισόδια της σειράς του Hulu για να την πιστέψετε.

Βέβαια ακόμα κι όταν έχεις τέτοιες υποψίες, ακόμα κι όταν η λογική ουρλιάζει μέσα στο κεφάλι σου ότι κάτι δεν πάει καλά με τον όχι-και-τόσο-τεθλιμμένο-σύζυγο, αυτό το καλό και όμορφο παιδί, τον στοργικό πατέρα που κρατάει αγκαλιά την κόρη του και υποβαστάζει την χαροκαμμένη πεθερά του, δεν εκφράζεσαι δημόσια. Μοιράζεσαι τις σκέψεις σου σε ιδιωτικές συζητήσεις με φίλους και συγγενείς και εύχεσαι να κάνεις λάθος. Αυτό τουλάχιστον έκανα εγώ. Βέβαια, αυτό δεν εμπόδισε τη γνωστή στρατιά των ηλιθίων που επικαλέστηκε ο Έκο να χωριστεί σε δύο κύρια στρατόπεδα: τους Σέρλοκ της πολυθρόνας που έγραφαν ό,τι μαλακία τους κατέβαινε με την ελπίδα να πέσουν μέσα (ακόμα και τα σταματημένα ρολόγια λένε σωστά την ώρα δύο φορές την ημέρα) και τους οπαδούς του επίσημου αφηγήματος του δράστη περί αλλοδαπών ληστών/δολοφόνων με το οποίο επίτηδες η αστυνομία τάιζε τα αδηφάγα και ξενοφοβικά media ώστε να δημιουργηθεί στον δράστη μια ψευδής αίσθηση ασφάλειας ότι και καλά κατάφερε να αποπροσανατολίσει τις Αρχές (που όπως αποδείχθηκε τον ψυλλιάστηκαν από την αρχή γιατί ο Μπάμπης δεν είναι ακριβώς και ο Προφεσόρ του La Casa de Papel). Αφήγημα που οδήγησε σε διαμαντάκια όπως αυτό:

Ή αυτό:

Ή τη δήλωση της Προέδρου της Ένωσης Εισαγγελέων και αντιεισαγγελέα του Αρείου Πάγου, Άννα Ζαΐρη: «Η έξαρση της εγκληματικότητας οφείλεται, σε μεγάλο βαθμό, στην εισροή στην ελληνική κοινωνία πληθυσμών οι οποίοι δεν ασπάζονται τις ίδιες αξίες με τον Έλληνα, δεν έχουν την ίδια εκπαίδευση». 

Καλά πήγε και αυτό. 

Κρίμα όμως για τους θιασώτες του δόγματος “έρχονται οι ξένοι και μας σκοτώνουν” που ο δράστης ακόμα ενός ειδεχθούς εγκλήματος είναι Έλληνας, ομορφάντρας και πιλότος - όχι καμιά λαϊκούρα. Επίσης ένας χειριστικός σεξουαλικός θηρευτής που έβαλε στο μάτι την Καρολάϊν από τα 15(!) της, την ανάγκασε να μείνει δύο φορές έγκυος μέχρι τα 19 της (έχασε το πρώτο), την κακομεταχειριζόταν και την τρομοκρατούσε συστηματικά με τη συνδρομή της τσαρλατάνου “εναλλακτικής” δήθεν ψυχολόγου που όλο αυτό το διάστημα έπαιρνε σβάρνα τα κανάλια για να πει πόσο καλό παιδί και στοργικός πατέρας είναι ο Μπάμπης κι ότι το θύμα “έλεγε παντού για τα λεφτά απ’ το οικόπεδο”. Απορίας άξιο πως δεν τη μάζεψαν κι αυτήν.

Γι’ αυτό και ο Μπάμπης θα μισηθεί καθολικά, περισσότερο ίσως από τους βιαστές και δολοφόνους της Ελένης Τοπαλούδη ή τους νταήδες που οδήγησαν στην αυτοκτονία τον Βαγγέλη Γιακουμάκη. Γιατί έδωσε στον ρατσιστικό, μισανθρωπικό όχλο την ελπίδα ότι ένα high profile έγκλημα όπως η δολοφονία μιας λευκής, ευκατάστατης, νεαρής και όμορφης μητέρας (και όχι κάποιας άσημης γριάς σε ορεινό χωριό της Ηπείρου) μπορούσε να αποδοθεί σε μια σκληρή συμμορία αλλοδαπών με εθνικότητες που παραδοσιακά προκαλούν τρόμο (Αλβανοί, Ρουμάνοι και Γεωργιανοί) και να το τρίψουν επιτέλους στη μούρη αριστερών, Ζαίων, προοδευτικούληδων, woke και snowflakes που δεν λένε να αναγνωρίσουν την ανωτερότητα της ελληνικής φυλής.

Κι ας το έπαιξε έξυπνα ο Μπάμπης στην αρχή, ποντάροντας στο φύλο, την εμφάνιση και το στάτους του ως πιλότος (ακούγεται πολύ καλύτερα από το “μπετατζής” ή “λιμενεργάτης” σωστά;) γνωρίζοντας ότι λειτουργούν καλύτερα κι από ινσταγκραμικά φίλτρα για μια κοινωνία που αρνείται να δει πέρα από τα πατριαρχικά στερεότυπα. Κανείς δεν θέλει τον “ωραίο ως Ελλην” για δράστη γιατί χαλάει το αφήγημα. Το “Αλβανοί κακοποιοί” ακούγεται τόσο, μα τόσο, ταιριαστό. Και βολικό.

Κι εν τω μεταξύ οι γυναίκες μετριούνται και βγαίνουν πάλι μία λιγότερη...