Γράφει η Νίκολα Καρατζιά 

Καλημέρα ή καλησπέρα αναλόγως της ώρας που βρίσκεσαι μπροστά στην οθόνη ή καληνύχτα αν το θέμα δεν σε ενδιαφέρει και απλώς θα πας παρακάτω.

Είμαι η Νίκολα, υπήρξα σε σημείο «εθισμού» ενεργή εθελόντρια-ακόμη και ένα από τα ιδρυτικά μέλη φιλοζωικού συνδέσμου-, πλέον δεν είμαι το πρώτο, λόγω έλλειψης χρόνου και ψυχικού σθένους. Παραμένω φιλόζωη καθώς και ζωόφιλη αφού αγαπώ ζώα αλλά και τη ζωή και…όχι δεν είμαι καλά! Το τελευταίο κομμάτι είναι κάτι που ίσως υποψιάστηκες από τον πρόλογο αλλά στην τελική θα μου πεις και ποιος είναι;

Υπήρξα μάρτυρας κακοποιήσεων ζώων, όχι την ώρα που αυτές συνέβαιναν αλλά όταν εκ των υστέρων τα έβρισκα στο δρόμο μου ή ακόμη έτρεχα να τα βρω. Σκυλιά παρατημένα χωρίς φαγητό ή ίχνος νερού, δεμένα σε καρότσες φορτηγών ή ακόμη και σαβουριασμένης άμαξας, αφημένα να ξεψυχήσουν μέσα στο κρύο, τη ζέστη, με αλυσίδες στο λαιμό που δεν τα άφηναν να μετακινηθούν ούτε ένα μέτρο για να βρουν λίγη σκιά ή πρόσκαιρη προστασία. Σκυλιά καταδικασμένα, που αν δεν περνούσε τυχαία κάποιος συνήθως επειδή πήρε λάθος δρόμο ή στροφή, δεν θα τα έβλεπε ποτέ κανείς παρά μόνο όταν τα κορμιά τους σάπιζαν ή έμεναν μόνο τα κόκαλα τους. Ένα από αυτά τα σκυλιά ήταν και ο Μαξ, που τα τελευταία χρόνια ζει ευτυχισμένος με την καινούρια του οικογένεια. Ήταν από τα τυχερά…τα όχι τόσο πολλά.

Στα χέρια μου βρέθηκαν νεογέννητα γατιά μόλις 2-3 ημερών, που ποτέ δεν πήραν πρωτόγαλα προτού τα πετάξουν στα σκουπίδια ή πλάι στον σκουπιδοτενεκέ για να ακριβολογούμε. Το πρώτο εξάλλου θα ήταν τόσο «απάνθρωπο». Η μάνα τους πουθενά, αφού είτε την σκότωσαν, είτε ανήκε σε κάποιον που απλώς δεν την στείρωσε ποτέ διότι «ποιος θα ήταν αυτός για να παρέμβει στο μεγαλείο της φύσης και της μητρότητας»; Το σκεπτικό δεν χρήζει ανάλυσης. Τα γατάκια αυτά πέθαιναν κατά 99%, όσους αγώνες και αν έδινες για να τα κρατήσεις ζωντανά. Ακόμη και αν σηκωνόσουν κάθε 2-3 ώρες για να τα ταΐσεις ειδική φόρμουλα με το μπιμπερό ή την σύριγγα. Η Pure έζησε όμως…μετά από μάχες δικές της τεράστιες. Ήθελε να επιβιώσει γιατί μάλλον ένιωσε, πως ήδη είχε αγαπηθεί πολύ από κάποιον άγνωστο που την έβαζε πλάι στην καρδιά του για να ακούει τους κτύπους και να αισθάνεται τη ζεστασιά της χαμένης μάνας της.

Σκυλιά που κάποιος χωρίς να ελαττώσει καν ταχύτητα, άνοιξε την πίσω πόρτα του αυτοκινήτου του, ένα γιορτινό βράδυ Δεκεμβρίου και τα πέταξε έξω όπως θα έκανε και με μια γόπα τσιγάρου. Για εκείνον την ίδια χρηστική αξία θα είχαν εξάλλου. Καμία, αφού τα «απόλαυσε» όσο του γούσταρε και άντε γεια. Η Πέκι-από το ημίαιμο πεκινουά-, ήταν περίπου ενός έτους, εικάζω, δώρο χριστουγεννιάτικο της προηγούμενης χρονιάς που τελικά το βαρέθηκαν. Κάποιοι άλλοι «τρελοί» που ευτυχώς υπάρχουν και αυτοί, για μέρες προσπαθούσαν να την πιάσουν και όταν τελικά τα κατάφεραν, τους άφησε για ενθύμιο ένα μικρό δαγκωματάκι. Τόσο τρομοκρατημένη ήταν. Η Πέκι ζει ευτυχισμένη. 

Σκυλιά υπέροχα, που είχαν την ατυχία να βαφτιστούν ως «εργασίας» ή «κυνηγετικά» και να ζήσουν χειρότερο μαρτύριο ακόμη και από τα ίδια τα θηράματα. Σκυλιά πιστά, που έζησαν τη ζωή τους σε μικρά κλουβιά, μέσα σε κόπρανα, με μονίμως λερωμένο νερό, με κόκκαλα για τροφή, βρεγμένο συχνά μουχλιασμένο ψωμί ή μετρημένους κόκκους κακής ποιότητας ξηρής τροφής…τόση ώστε να μην «παχύνουν» και να μην μπορούν να τρέξουν στο κυνήγι. Τροφή πολύ λιγότερη από τους ψύλλους και τα τσιμπούρια που κατάτρωγαν το αποστεωμένο τους κορμάκι προκαλώντας τους συχνά ερλίχια. Εκείνα όμως, εκεί, πάντοτε να υπηρετούν το αφεντικό για να το ευχαριστήσουν μπας και γίνει κάποιο θαύμα και τους δώσει ένα χάδι. Το χάδι, η Νεφέλη το συνάντησε λίγο πριν την ευθανασία σε καταφύγιο της Κύπρου που έκλεινε. Το πιο φοβικό σκυλί με τις ουλές από κάψιμο τσιγάρου, που όταν ήταν εντελώς άχρηστο για τον ιδιοκτήτη του, το πέταξε επάνω από συρματόπλεγμα σχεδόν δύο μέτρων και ως εκ θαύματος δεν πιάστηκε για να πνιγεί. Το σκυλί με το μονίμως χαμηλωμένο βλέμμα και την ουρά που θα είχε στα σκέλια αν δεν είχαν προηγουμένως προνοήσει να της την κόψουν…Υιοθετήθηκε, αγαπήθηκε μέχρι τέλους και έφυγε έντεκα χρόνια μετά όπως δεν της άξιζε-από καρκίνο- αλλά και όπως της άξιζε- στην αγκαλιά της δίποδης μαμάς της.

Γάτες που βάφτηκαν από πάνω έως κάτω με μπογιά κολλώντας επάνω στη γούνα τους, «ταριχεύοντας» τις. Έτσι μωρέ, για πλάκα. Η Ελπίδα-το όνομα επειδή μετά από επίμονες προσπάθειες έπεσε εν τέλει η μπογιά, άλλαξε όλο το τρίχωμα της και έζησε όμορφα αφότου υιοθετήθηκε- βρέθηκε σε στρατόπεδο. Κάποια ένστολα «παιδιά» βαρέθηκαν να φυλάνε την πατρίδα και είπαν να κάνουν ένα «ευχάριστο» διάλειμμα. Εκατοντάδες, χιλιάδες άλλα ζώα δεν τα κατάφεραν ποτέ. Κάποια άλλα «παιδιά», ένστολα ή και όχι, συνεχίζουν να κάνουν τα «ψυχαγωγικά» αυτά διαλείμματα.

Είμαι η Νίκολα, δεν είμαι πλέον ενεργή εθελόντρια, τουλάχιστον όχι τώρα, κλείστηκα εγωιστικά ίσως στο δικό μου μικρόκοσμο με τα δικά μου κατοικίδια και εκείνα της γειτονιάς. Είμαι τυχερή διότι πλέον ζω σε καινούρια γειτονιά όπου δεν χρειάζεται να δικαιολογήσω σε «φιλάνθρωπους» γείτονες γιατί ταΐζω ή στειρώνω γατιά ενώ υπάρχουν παιδιά που πεινούν, ούτε να έρθω σε αντιπαραθέσεις εξηγώντας τα αυτονόητα…ότι δηλαδή το ένα δεν αναιρεί το άλλο και πως αυτός που έχει μέσα του αγάπη δεν είναι μόνο ανθρωπιστής ή φιλόζωος. Δεν είναι σπισιστής ή ειδιστής. 

Θαυμάζω όμως όλους όσοι έχουν ακόμη το σθένος, τη δύναμη, θέληση και αυταπάρνηση ώστε να τρέχουν σε σχεδόν κάθε κάλεσμα για βοήθεια. Αυτούς όλους, που δεν κλείνουν τα μάτια όπως οι υπόλοιποι. Που χάνουν ώρες και μέρες και χρόνια από προσωπικές απολαύσεις, χαλάρωση, κοινωνικές υποχρεώσεις, ακόμη και από την προσωπική τους ευτυχία διότι προσμετρώντας όλα αυτά, πάντοτε στη ζυγαριά είναι ο αλτρουισμός πιο ψηλά. Προτού λοιπόν καταδικάσουμε και «τσουβαλιάσουμε» στο ίδιο σακί όλους αυτούς τους ανθρώπους, φιλοζωικές οργανώσεις και καταφύγια, βάζοντας τους την ταμπέλα της «μπιζνας» ή «κερδοφορίας» ή «εξαπάτησης», επειδή πάντοτε κυκλοφορούσαν φήμες ή αλήθειες που είχαν όντως να κάνουν με παρόμοιες περιπτώσεις, ας το ψάξουμε καλύτερα. 

Υπάρχουν καλοί γιατροί και άλλοι που δεν είναι. Υπάρχουν ευσυνείδητοι εκπαιδευτικοί και άλλοι που είναι εκεί για τη θέση, το ωράριο και τις διακοπές. Υπάρχουν πολιτικοί…αυτό ας το αφήσουμε. Υπάρχουν και φιλοζωικές-καταφύγια που προσφέρουν από αγάπη (σε παιδιά, ζώα, ηλικιωμένους…), και λίγα που αξίζουν ίσως δεύτερης ανάγνωσης του έργου και λειτουργίας τους. 

Υπάρχει δυστυχώς και ένα κρατικό σύστημα που νοσεί, αφήνοντας εκτεθειμένα ζώα και εθελοντές διαθέσιμους στις ορέξεις ακόμη και επιτήδειων. Χωρίς αναγκαίους ελέγχους, δίχως το απαιτούμενο ενδιαφέρον και ας έχουμε σε αυτή τη χώρα περίπου 200.000 εγκαταλελειμμένα σκυλιά ετησίως. 

Υπάρχουν και οι κτηνίατροι που υψώνουν τη φωνή τους για κακώς έχοντα. Αλήθεια όμως, πόσοι είναι οι εγγεγραμμένοι κτηνίατροι του ιδιωτικού τομέα και πόσοι από αυτούς έχουν δηλώσει το ενδιαφέρον τους για συμμετοχή στο Παγκύπριο Σχέδιο Στειρώσεων Αδέσποτων Γάτων 2019, συνολικής δαπάνης ύψους 75.000 ευρώ, που ανακοίνωσαν οι Κτηνιατρικές Υπηρεσίες του Υπουργείου Γεωργίας, Αγροτικής Ανάπτυξης και Περιβάλλοντος; 

ΣΕ ΑΛΛΑ ΝΕΑ: Κύριε Μαππουρίδη, το κουμπί του παντελονιού σας είναι ανοιχτό