Γράφει η Μαριάννα Νικολάου

Τα πλάσματα που αγαπώ πιο πολύ είναι αυτά που δεν κατάφεραν ποτέ να βρουν μια θέση στον κόσμο.

Πλάσματα που ένοιωθαν ότι γεννήθηκαν στο λάθος σώμα, πλάσματα που ένοιωθαν ότι δεν έπρεπε να γεννηθούν ποτέ, πλάσματα που θέλησαν να ανήκουν κάπου και δεν τα δέχτηκαν, πλάσματα που ποτέ δεν θέλησαν να ανήκουν κάπου και υπέφεραν γι’ αυτό. 

Αυτά τα αέρινα πλάσματα ήταν πάντα παντού και πουθενά, λίγο εδώ, λίγο στριμωγμένοι εκεί, μα χωρίς να ανήκουν ποτέ ολοκληρωτικά κάπου.  

Η Δήμητρα λοιπόν ήταν ένα τέτοιο πλάσμα. Και γι’ αυτό ίσως να αξίζει να πούμε δυο λόγια παραπάνω. 

Η Δήμητρα που λέτε, μπαίνει στα βαθιά από πολύ μικρή, όταν προσπαθεί να πει ότι νοιώθει ‘διαφορετική’. Οι δικοί της πανικόβλητοι την τρέχουν σε γιατρούς χορηγώντας της ψυχοφάρμακα τα οποία όπως λέει η ίδια αργότερα, της έβαζαν κρυφά στο φαγητό γιατί δεν ήθελε να τα παίρνει, αλλά παρ’ όλ’ αυτά είναι η μόνη από τα έξι αδέρφια που φροντίζει αγόγγυστα τους γονείς της μέχρι τον θάνατό τους. 

Κοιμάται σε παγκάκια, πολλοί της γυρίζουν την πλάτη, μα η ζωή της χαμογελά όταν για πρώτη φορά, φοράει γυναικεία ρούχα και αγοράζει τα CD και τα περιοδικά που πάντα λάτρευε αλλά δεν μπορούσε να πάρει νωρίτερα. 

Με το ξέσπασμα της προσφυγικής κρίσης, η Λέσβος τραβάει τα βλέμματα, και η Δήμητρα, ντυμένη γυναικεία -και όπως αναφέρεται με κόκκινα κατά προτίμηση- γίνεται viral. Ακολουθεί η γνωριμία με την κινηματογραφίστρια Τζέλη Χατζηδημητρίου που κάνει ένα μικρό ντοκιμαντέρ για εκείνην, εντυπωσιασμένη από την απλότητα και την αθωότητά της.

Αυτό δεν σημαίνει ότι γίνεται αποδεκτή. Τα αδέρφια της την περιφρονούν, ζει απομονωμένη, ανήλικοι επιτίθεται εναντίον της, εισβάλλουν στο σπίτι της και δημοσιεύουν βίντεο στο διαδίκτυο διαπομπεύοντάς την. Τέλος, την εισάγουν στο Δρομοκαΐτειο, από όπου και εξαφανίζεται τον Απρίλιο.

Η αυλαία πέφτει στη ζωή μιας βασανισμένης γυναίκας, όταν αναγνωρίζεται ως το θύμα ενός τροχαίου που το εγκατέλειψαν. Μα η αλήθεια είναι ότι τη Δήμητρα την εγκατέλειψαν πολύ πιο πριν. Όπως λέει στο ντοκιμαντέρ, δεν κρατάει κακία σε κανένα, μα δεν μιλάει σε αυτούς που δεν γουστάρει. 

Τώρα πια δεν δικαιούται κανείς να κλάψει, η Δήμητρα δεν ικέτεψε κανέναν και δεν θέλησε τα δάκρυα κανενός. Στην τελευταία σκηνή, ντυμένη με ένα κόκκινο φουστάνι, χορεύοντας πλάι στη γάτα της στη μελωδία του τραγουδιού Μη σταματάς της Ελένης Λεγάκη, η Δήμητρα έγραψε στις κόκκινες μπότες της την κακία του κόσμου, και με τα χέρια ανοιχτά, όπως μόνο οι θαρραλέες ψυχές ξέρουν, χόρεψε με ένα αχνό χαμόγελο στα χείλη. 

*Στο ντοκιμαντέρ, κάποια στιγμή η Τζέλη την ρωτάει αν νοιώθει μοναξιά. 

-Δημήτρη δεν νοιώθεις μοναξιά; 

-Όχι έχω παρέα τα τραγούδια μέρα νύχτα. -Άνθρωπος δεν σου λείπει;

-Άνθρωπος αληθινός μου λείπει...που έψαχνε ο Διογένης με το φανάρι να βρει άνθρωπο…έτσι κι εγώ ψάχνω να βρω άνθρωπο μα δεν υπάρχει…δυστυχώς.

Το υπέροχο σκίτσο που έγινε viral. Έχει φιλοτεχνηθεί από τη Ζακλίν Πολενάκη