“Τρίτη φάση χαλάρωσης των περιοριστικών μέτρων”.

Αν το αναγνώσεις αργά και σταθερά, θα ρουφήξεις κάμποσο απ’ το ζουμί της δυστοπίας που βιώσαμε και βιώνουμε αυτό το διάστημα, όχι μόνο οι άνθρωποι της μικρής μας χώρας αλλά οι άνθρωποι της μικρής μας Γης. 

Δεν μπορώ να γνωρίζω αν ο κόσμος βρίσκεται στη θέση του -ή ποια είναι η θέση του στην εποχή που διανύουμε- αλλά αντιλαμβάνομαι ότι το θέατρο, χθες, επέστρεψε στη θέση του. Χωρίς να χωρίζει τον χώρο και τον χρόνο μες τη γελοιότητα της διαμεσολαβημένης επικοινωνίας. Ήταν στη θέση του και μας κάλεσε να το ακολουθήσουμε. 

“Η μικρή μας πόλη” του Ουάιλντερ ήταν ίσως η καλύτερη πρεμιέρα που θα μπορούσε να δοθεί στη “τρίτη φάση χαλάρωσης των περιοριστικών μέτρων”. Όχι μόνο γιατί πρόκειται για ένα έργο τόσο βατό άρα ακόμα πιο βαθύ και ουσιαστικό ως προς το συναίσθημα που γαργαλά αλλά και “γλυκόπικρο”, όπως τις ζωές των όμορφων ανθρώπων που δεν ξεγελιούνται απ’ τις κούφιες υποσχέσεις της επιτυχίας και της ευτυχίας. Ένα έργο πολιτικό.   

Οκτώ ταλαντούχοι ηθοποιοί στη σκηνή της Σχολής Τυφλών έδωσαν μία 'πειραγμένη' παράσταση, προσαρμόζοντας μάσκες και αντισηπτικά και κοινωνική αποστασιοποίηση και απ' όλα τα καινούρια που μας βρήκαν, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στη ροή του έργου. Με χιούμορ. Εκείνο το χιούμορ που δίνει στην καθημερινότητα μία μπουνιά στο πρόσωπο, βγάζοντας παράλληλα τη γλώσσα στην κανονικότητα. 

Μακρής, Θεοδώρου, Μανδρή, Μίνως, Φιλίππου, Ζαχαρίου, Κάκκουρα, Γκουτζαμάνης, σε αρμονία και μελωδία. 

Την παράσταση την έχω παρακολουθήσει με το ίδιο ενδιαφέρον λίγες μέρες πριν το lockdown. Στις Κεντρικές Φυλακές ζωντάνεψε η Μικρή μας Πόλη πριν από λίγους μήνες και, χθες, την είδαμε να ζωντανεύει εκ νέου σε ένα περιβάλλον περιοριστικών μέτρων που σταδιακά χαλαρώνουν. Η επιστροφή στο χώρο του θεάτρου με τέσσερις ανήλικους, που έφυγαν εκστασιασμένοι σιγοτραγουδώντας Κουζάλη-Κακογιάννη, ήταν συγκινητική. Λίγες ώρες μετά τα παιδιά επέστρεψαν κι αυτά στην σχολική τους "κανονικότητα". 

“Δες τη μικρή μας πόλη, δες τι μικρή η ζωή” ακούγεται απ' τη σκηνή κι απέναντι, κρατώντας αποστάσεις ασφαλείας, κάθονται οι σελέμπριτις της πολιτικής και επιστημονικής κονίστρας. Πρεμιέρα των προσκλήσεων. 

Κοιτάω τον κόσμο γύρω μου. Διακρίνω ανθρώπους που μπορεί να κάθονται στη θέση τους αλλά γνωρίζω ότι, απλήρωτοι ακόμα, αναμένουν τα €300 που αναλογούν στον κάθε μήνα που δεν υπήρχε θέση στα κυβερνητικά κιτάπια γι' αυτούς. Διακρίνω κι άλλους, κι αναρωτιέμαι τι σκέφτονται όταν συχνά-πυκνά πετάγονται άκρως πολιτικές ατάκες απ΄την σκηνή.  

Έτσι κι αλλιώς κάποια στιγμή θα βρεθούμε όλοι στη θέση μας. Για όσους έχουν δει το έργο ή πρόκειται να το δουν, η υπενθύμιση είναι πάντοτε ευπρόσδεκτη. 

Την δουλειά της Αλεξίας Παπαλαζάρου και των συνεργατών της αξίζει να την παρακολουθήσεις. Μπορεί να εντοπίσεις τα κοινά της Μικρής Πόλης του Ουάιλντερ με την μικρή μας χώρα. Αν ανοίξεις τα μυαλά σου μπορεί να εντοπίσεις τα κοινά και με τη μικρή μας Γη. 

Περισσότερες πληροφορίες για τις παραστάσεις εδώ.