Και να που χωρίς κάποιο masterplan και χωρίς μια μεγάλη καμπάνια, ο Bong Joon-ho  και τα σπουδαία Παράσιτα του έγιναν οι φετινοί κυρίαρχοι των Όσκαρ. Σε μια τρομερά βαρετή τελετή που θα μπορούσε να είχε διαρκέσει 2 ώρες αλλά κράτησε 3.5, με ανέμπνευστες ομιλίες που δεν είχαν κανένα ενδιαφέρον εκτός από αυτή της Laura Dern (όχι, δεν μου άρεσε καθόλου η ασυνάρτητη στα όρια του παλαβού ομιλία του Joaquin για τις κατσίκες και τον ρατσισμό και τον πλανήτη και τον River Phoenix), η Ακαδημία έκανε επιτέλους τη διαφορά σε μια ιστορική απονομή από αυτές που θα έχουμε να θυμόμαστε. 

Η βραδιά για το Parasite ξεκίνησε από πολύ νωρίς με το Βραβείο Σεναρίου αλλά κανείς δεν περίμενε να σαρώσει με τον τρόπο που το έκανε. Δεν θα μιλήσω για το 1917, βαριέμαι και μόνο που το αναφέρω. Στις δικές μου προσδοκίες, τη βραδιά ευχόμουν από την αρχή να μονοπωλήσει είτε το Once Upon a Time in Hollywood του Tarantino είτε το Parasite - χωρίς να περιμένω φυσικά ότι η ταινία του Bong θα κατάφερνε να κάνει πράξη το ακατόρθωτό εδώ και δεκαετίες.  

όχι, δεν μου άρεσε καθόλου η ασυνάρτητη στα όρια του παλαβού ομιλία του Joaquin για τις κατσίκες και τον ρατσισμό 

Kαι να όμως που το Hollywood, αυτή η τόσο απελπιστικά ερωτευμένη με τον εαυτό της βιομηχανία -που αγνοεί τα αριστουργήματα του παγκόσμιου σινεμά γιατί έχουν υπότιτλους- έκανε την ανατροπή. Το γεγονός δε ότι είχαν την επιλογή να βραβεύσουν τον Ταραντίνο σε μια ταινία που μιλάει για το Hollywood, για την χρυσή εποχή των 70s στο Los Angeles και τέλος πάντων όλα αυτά που η Ακαδημία λατρεύει να βλέπει και να βραβεύει, αλλά δεν το έκαναν, κάνει το επίτευγμα του Parasite ακόμα μεγαλύτερο.

Αναλογιστείτε μόνο αυτό: στα 92 χρόνια ύπαρξης των Όσκαρς, έχουν περάσει από την ιστορία του κινηματογράφου οι σπουδαιότεροι (μη Αμερικανοί) σκηνοθέτες που δεν βραβεύτηκαν ποτέ με το βραβείο καλύτερης Σκηνοθεσίας παρα μόνο με αυτό της Kαλύτερης Ξενόγλωσσης για τις ταινίες τους. Ο Fellini, o Truffaut, ο Kurosawa, ο Bergman βρήκαν τον άνθρωπο που θα έσπαγε ένα παράλογο ταμπού στο πρόσωπο του Bong. 

Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτή η νίκη για τις μελλοντικές βραβεύσεις των Όσκαρ. Αν ξέρουμε κάτι για την Ακαδημία, είναι το πόσο απρόβλεπτη μπορεί να γίνει με τις επιλογές της και κάθε φορά που επικροτείς το ένα βήμα μπροστά, αυτή σε ξαφνιάζει κάνοντας άλλα δέκα πίσω. Ας μην ξεχνάμε ότι μόλις την περασμένη χρονιά, το Green Book βραβεύτηκε ως η καλύτερη ταινία της χρονιάς υπερισχύοντας του σαφώς σπουδαιότερου (και Μεξικάνικου) Roma του Alfonso Cuaron. Eυτυχώς φέτος, το Parasite υπενθύμισε στην Ακαδημία αυτό που όλοι γνωρίζουμε: μια καλή ταινία είναι μια καλή ταινία - με ή χωρίς υπότιτλους. 

ΔΙΑΒΑΣΕ ΕΠΙΣΗΣ: 

Τα Όσκαρ χρειάζονται τον υπόλοιπο κόσμο περισσότερο απ’ ότι ο υπόλοιπος κόσμος χρειάζεται τα ‘Οσκαρ