Οι μέρες της καραντίνας περνάνε τόσο γρήγορα που αν δεν κρατούσα ημερολόγιο, δεν θα μπορούσα να οριοθετήσω το χθες και το προχθές. Ακόμα και το σήμερα μου φαίνεται ήδη μακρινό παρελθόν.

Η καθημερινή μου ζωή προ-καραντίνας δεν διέφερε και πολύ από αυτήν που ζω τώρα. Δουλεύω από το σπίτι, οι συνθήκες της ζωής μου επιτρέπουν και μάλλον επιβάλλουν να περνάω αρκετό χρόνο με τον εαυτό μου αλλά αυτό δεν κάνει την κατάσταση λιγότερο πρωτόγνωρη.  

Κατα τις 12.30 το μεσημέρι αρχίζουν να χτυπάνε τα whatsapp και οι βιντεοκλήσεις. Ένα καινούριο meme που θα προωθήσεις κι εσύ σε άλλα δέκα άτομα που θα σου απαντήσουν με ένα άλλο meme, ένα video που έγινε viral, κάποιο link με συνταγή σοκολατόπιτας χωρίς γλουτένη, ζάχαρη ή σοκολάτα (;). Αν δεν βάλω (καταλάθος) όρια ξεχνώντας κάπου μέσα στο σπίτι το κινητό μου στο αθόρυβο, μπορεί να περάσει όλη η μέρα με την ψευδαίσθηση ότι σήμερα είδα σχεδόν όλα μου τα αγαπημένα πρόσωπα.

Το Σάββατο συναντήθηκα στο πάρκο με μια φίλη που γύρισε από Νέα Υόρκη έχοντας περάσει 23 μέρες χωρίς να βγει από το σπίτι της. Στον τρόπο που περπατούσε δεν διέκρινα τίποτε δικό της. Ήταν λες και δεν είχα μπροστά μου εκείνη αλλά το άβαταρ της. 

Το πρωί έκανα yoga με την Adriene που μου φαίνεται η πιο συμπαθής από όλες μέσα στο αχανές βασίλειο του YouTube. Είπε καλημέρα, την χαιρέτησα κι εγώ περιχαρής. Η τρέλα εδώ κατοικεί. Namaste. Κατέβασα κι ένα app για ασκήσεις προσώπου πεποισμένη ότι αυτή είναι η καλύτερη μέθοδος αντιγήρανσης. Σήμερα έχει πιαστεί το στόμα μου.

Μαγειρεύω όσο δεν έχω μαγειρέψει στη ζωή μου όλη. Έφτιαξα και μηλόπιτα. Παταγώδης αποτυχία. Μύρισε ωστόσο όλο το σπίτι Χριστούγεννα και σκέφτηκα ότι και αυτό είναι μια κάποια νίκη, έστω πύρρειος. Έχω αποδεχθεί το γεγονός ότι δεν θα φτάσει ποτέ το inbox μου στο 0, τα αρχεία, οι φωτογραφίες και τα αναρίθμητα κείμενα ίσως να μην μπουν ποτέ σε τάξη. Τουλάχιστον όχι σε αυτή τη φάση της καραντίνας. 

Βγήκα μια βόλτα μετά από 5 μέρες κλεισμένη στο σπίτι. Ένας γλυκός ηλικιωμένος κύριος με φλέρταρε στο δρόμο και μου πήρε καφέ. Πήρα τον καφέ, τον ευχαρίστησα από απόσταση και όταν έφυγα απολύμανα το χάρτινο ποτήρι και πέταξα το καπάκι. 

Νοηματοδοτώ τη ζωή μου δημιουργώντας και ταξιδεύοντας - και τις περισσότερες φορές η επιθυμία για το δεύτερο υπερνικάει την επώδυνη διαδικασία που προϋποθέτει το πρώτο. Έφτιαξα μια ζωή στην οποία από προνομιούχα θέση έχω εξασφαλίσει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο και τα δύο. Τώρα που μου λείπει τόσο πολύ η δυνατότητα να ταξιδέψω, αισθάνομαι τρομερή ενοχή και μόνο που το σκέφτομαι. Φαινομενικά, μου δίνεται μια καλή ευκαιρία να επικεντρωθώ αποκλειστικά στο πρώτο αλλά δεν μου είναι αυτές τις μέρες διόλου εύκολο. Ευτυχώς μοντάρουμε ακόμα την ταινία που κάναμε τον Οκτώβρη και αυτό είναι από μόνο του ένα ταξίδι στο μέλλον απ’το παρελθόν.  

Το απόγευμα ήρθε στο σπίτι και η παραγγελία από το σουπερμαρκετ. Αναρωτιέμαι γιατί πήρα 2(δύο) Worcester sauce και ένα Fairy 2(δύο) λίτρων που θα με πάει σίγουρα μέχρι το 2022. Να θυμηθώ να ψάξω συνταγή που να χρειάζεται Worcester sauce. 

Συγκεντρώνομαι για λίγο και δουλεύω μια πρόταση για ένα project. Για λίγο μου φαίνεται παρήγορη η ενασχόληση με κάτι που ίσως και να καταφέρει να γίνει κάποια στιγμή. Έκανα colour coordinate όλα μου τα βιβλία αλλά δεν έχω πάρει ακόμα βιβλιοθήκες για το νέο μου σπίτι που δεν είναι άκριβως νέο γιατί εδώ ζω από το 2018, και αυτό μάλλον είναι ότι χρειάζεται να ξέρει κανείς για τη σχέση που έχω με τον χρόνο.

Διαβάζω την Άννα Καρένινα. Επιστροφή στους κλασσικούς. “Είμαι άρρωστη και πολύ δυστυχισμένη. Δεν μπορώ να βγω, όμως δεν μπορώ άλλο και να μη σας βλέπω. Ελάτε το βράδυ”.  Δεν ήρθε.  

Παλεύω πια να διαβάσω ειδήσεις - μια άλλοτε σημαντική ενασχόληση της ημέρας. Κουράστηκα να αμφισβητώ όσα διαβάζω, δεν υπάρχει κανένα τελεσίδικο fact παρα μόνο αριθμοί κρουσμάτων και νεκρών. Απολύτως καμία βεβαιότητα για την επόμενη μέρα και αυτή είναι η μόνη βεβαιότητα.

Μπήκαμε στην Μεγάλη με κεφαλαίο Μ εβδομάδα των Παθών με κεφαλαίο Π και οι πιστοί  επιθυμούν διακαώς να επιστρέψουν στους χώρους λατρείας τους. Άλλοι σε εκκλησίες και κάποιοι απο εμάς, σε γεμάτα σινεμά και θεάτρα. Αυτή την Ανάσταση περιμένουμε και δεν αργεί. 

Image by mohamed Hassan from Pixabay