Γράφει η Μαρία Ιζαμπέλλα Αχιλλέως

Φωτογραφίες Γιώργος Λαζαρίδης

Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, περί τον 12ο αιώνα π.Χ. ελληνικά φύλα κατήλθαν από το βορρά, κυρίως την Πίνδο προς την Στερεά Ελλάδα και την Πελοπόννησο με συνέπεια την καταστροφή του Μυκηναϊκού πολιτισμού. 

Καλοκαίρι του 2020. Και χωρίς να το καταλάβουμε φτάσαμε στον βασιλιά των καλοκαιρινών διακοπών, τον Αύγουστο. Για κάποιους η κορωναϊκή εποχή φαινόταν πίσω μας. Για άλλους όχι και τόσο, ειδικά μετά τα τελευταία νέα που μας προειδοποιούσαν. Ο φόβος παραμένει υπαρκτός: Το καλοκαίρι και η κάθοδος των τουριστών -σύγχρονων Δωριέων με πιθανό δώρο τον ιό- θα φέρει ή ήδη έφερε νέο κύμα κρουσμάτων, το δεύτερο κύμα του κορωνοϊού.

Πόσο εύκολα αλλάζουν έννοια οι λέξεις; Αντί να μιλάμε για το κύμα της θάλασσας στα μέσα  Αυγούστου λέμε τη λέξη κύμα και μας έρχεται στο μυαλό το νέο κύμα κρουσμάτων που ενδεχομένως θα έρθει τον Σεπτέμβρη. Δεν μου αρέσει αυτό το κύμα. Προτιμώ το άλλο. Το γαλάζιο. Το αλμυρό. Το δροσερό. Τέτοια θα έπρεπε να ήταν τα κύματα. 

Είμαι στην παραλία, λέω στον εαυτό μου. Μια παραλία που θυμίζει παράδεισο. Δεν με νοιάζει πια. Σχεδόν όλα και όλοι γύρω μου φαίνονται κανονικά.  Χρωματιστές ομπρέλες, χρωματιστές πετσέτες, χρωματιστά μπικίνι και φουσκωτά. Η θάλασσα είναι ακόμη γαλάζια. Τα τζιτζίκια συνεχίζουν να λένε ζει-ζει-ζει-ζει, ο ήλιος λάμπει και τα παιδιά ακόμη κτίζουν καστράκια σαν να μην πέρασε μια μέρα.

Επιλέγω να μην ασχοληθώ σήμερα με το τι θα γίνει μετά το καλοκαίρι χωρίς να σημαίνει αυτό ότι γίνομαι ανεύθυνη. Σημαίνει θέλω να κάνω παύση.

Με το που κάνω αυτές τις σκέψεις έρχεται να με διαψεύσει βέβαια ή έστω να με προβληματίσει ειδοποίηση από ειδησεογραφικά σάιτ για πιθανό λοκ ντάουν στη γενέτειρα πόλη μου τη Λεμεσό και ακολουθεί μία δεύτερη για αύξηση κρουσμάτων στην Αθήνα και ύστερα καπάκι οι νέες προειδοποιήσεις των επιδημιολόγων.

Τρώω μία φέτα από ένα τοσοδούλικο καρπούζι βιολογικής καλλιέργειας που αγόρασα πανάκριβα από ένα μανάβικο στον δρόμο μου στην Αθήνα, καθώς διαβάζω τα νέα αυτά στο κινητό μου. Δεν το πήρα επειδή είναι βιολογικό, γιατί το να είσαι υγιής κοστίζει, μα επειδή ήταν μικρούτσικο και δεν είχα δύναμη να κουβαλήσω πιο μεγάλο. Βόλευε να το πάμε παραλία. Ίσως το παγωμένο καρπούζι στην παραλία να είναι ό,τι πιο κοντά στον γευστικό παράδεισο υπάρχει. Το κόβουμε σε σχήμα καρδιάς. Γίνεται ίνστα στόρι και υπάρχει για λίγο ψηφιακά. Αυτή η πρόσκαιρη διασημότητα μιας εικόνας ή ενός ανθρώπου στο ίνστα και γενικότερα στα ΜΚΔ πάντα με προβλημάτιζε. Έγινε η ταχύτητα συνήθειά μας μα και όλο και φουντώνει και μια αχόρταγη ανάγκη να υπάρξεις για λίγο διαδικτυακά. Ήλπιζα και ο ιός αυτός να είχε εφήμερη διασημότητα. Προς το παρόν παραμένει επίκαιρος.

Ακούω μια παρέα μεγάλης ηλικίας να συζητάνε για εναλλακτικές επιλογές τουρισμού για φέτος και πιο συγκεκριμένα για τις πιο ασφαλείς επιλογές, όπως νησιά που ίσως δεν θα έρθουν τόσοι ξένοι. Η λέξη ξένη-ος πάντα με ξίνιζε και με ξένιζε. Μεγαλώνοντας στο νησί μου, την Κύπρο, σε εποχή που δεν ήταν τόσοι πολλοί οι μετανάστες, άκουγα πυκνά συχνά τη φράση «η μαμά σου είναι ξένη». Ήμουν η μόνη στην τάξη με μαμά ξένη. «Αν και ξένη η μαμά τούς τους φροντίζει καλά» είχα ακούσει μια δασκάλα να λέει σε μία άλλη. Είναι μια λέξη που δηλώνει μια απόσταση-γεωγραφική και συναισθηματική- ανάμεσα στους ανθρώπους. 

Συνεχίζω την παρακολούθηση από την ψάθα μου του περιβάλλοντα χώρου. Ο κύριος με το χαριτωμένο σκυλάκι και τη χαριτωμένη κοιλίτσα είπε ότι δεν θα πάει φέτος διακοπές και καλύτερα φύλαγε τα ρούχα σου να έχεις τα μισά. Αρκετοί θα κάνουν το ίδιο.  Ένα ζευγάρι επιλέγει να πάει οδικώς Πήλιο για να αποφύγει συνωστισμό σε καράβια ή αεροπλάνα.

Ακούω όμως και τις συζητήσεις και της άλλης παρέας, πιο νεαρής σε ηλικία. Από εκεί πιο αραιά πια ακούγεται κάποιο κορωνοϊκό θέμα. Βγάζουν σέλφι, γελάνε, υπάρχουν, συνυπάρχουν. Λες και ήταν ένας αιώνας πριν που απαγορευόταν η συνύπαρξη. Βλέπω το ερωτευμένο ζευγάρι στην ξαπλώστρα. Δεν κρατάνε απόσταση ασφαλείας. Ξέρω αρκετούς που μετά τον κορονoϊό, αφού δεν βρέθηκαν κατά τη διάρκεια λόγω μέτρων, αποστασιοποιήθηκαν τόσο, που μετά κράτησαν για πάντα το δύο και περισσότερα μέτρα απόσταση και η σχέση τελείωσε. Υπάρχουν και οι άλλοι, αυτοί  που η εποχή που πέρασε τους έφερε πιο κοντά, δέθηκαν ακόμη πιο πολύ με τα αόρατα νήματα της αγάπης.

Κρύβομαι κάτω από το μπλε ψάθινο καπέλο μου. Κρύβομαι από τη ζωή μου, τα λάθη μου και τις ευθύνες μου. Από τον εαυτό μου που φέτος πιο πολύ από κάθε άλλη χρονιά τα είχε κάνει θάλασσα και έχει τόσο ανάγκη από κάθε θεραπευτική ιδιότητα της πραγματικής θάλασσας.

Η μπάλα των παιδιών πιο κάτω που έπαιζαν ρακέτες προσγειώνεται σχεδόν πάνω μου. Ευτυχώς ακούω ένα συγνώμη και συνεχίζω το γράψιμο. Παρατηρώ έναν ψηλό, ίσα με τον ήλιο, να βγάζει φωτογραφίες το ηλιοβασίλεμα.

Οι άνθρωποι αρχίζουν να μαζεύουν σιγά σιγά τα πράγματά τους.

Ξεκινάει η κάθοδός τους στα σπίτια τους. Τα καλοκαίρια σαν δύει ο ήλιος στην παραλία, οι άνθρωποι σαν μυρμήγκια επιστρέφουν βιαστικά στη φωλιά τους, σκέφτομαι. Και ο καθένας κουβαλάει σπίτι ό,τι μπορεί. Τα χώνει με βία στην τσάντα. Φορτώνεται την πραμάτεια του. Μαζεύουν πετσέτες-άλλοι βιαστικά κι άλλοι με προσοχή μην μείνει κόκκος άμμος και λερώσει το σπίτι- μαζεύουν ομπρέλα παραλίας, αντιηλιακό, φουσκωτά χρωματιστά, περιοδικό μόδας ή και καμιά φορά, σπανίως, ένα βιβλίο ποίησης. Κι απομεινάρια από φαγώσιμα. Κουβαλάνε μαζί τους και τις ανησυχίες, τα καθημερινά προβλήματά  τους, μα και τις φοβίες που τους ξύπνησε αυτός ο νέος ιός, καλά διπλωμένες και συγυρισμένα τοποθετημένες στις τσάντες θαλάσσης τους.

Μα εγώ, ζηλεύω πιο πολύ αυτούς που φεύγοντας παίρνουν μαζί τους μόνο λευκά κοχύλια, μια χούφτα έρωτα κι όλα τα χρώματα από το ηλιοβασίλεμα. Κι όλα τα άλλα τα αφήνουν να τα πάρει το κύμα. Το αληθινό. Αυτό της θάλασσας.

Ακόμη και το ξεβαμμένο καλοκαίρι της μετακορωναϊκής εποχής, έχει δικαίωμα να παραμείνει καλοκαίρι με όλα του τα συστατικά. Ας του το επιτρέψουμε, λοιπόν, όσο κι όπως μπορεί ο καθένας μας.

Καλό μας Αύγουστο όπου κι αν είστε και όπου και αν θα πάτε! Παραμείνετε ασφαλείς μα παραμείνετε και ευτυχισμένοι.